We houden ons aan het gras

Frank Buyse (60) zit óók thuis, maar gaat elke dag op zoek naar wat zon in donkere coronatijden. En deelt die graag. Wat hoop en humor, elke dag een vitamientje.

U kent Marianne niet, denk ik. Een heerlijk vrolijke buurvrouw van ergens in de zestig – ik durf het haar niet vragen. En het evenbeeld van Brigitte Bardot in haar zestiger jaren. BB zorgde voor de dieren, Marianne zorgt nu voor mondmaskers. Ze is daar hiernaast (ik zit ook thuis) aan begonnen, naait het ene na het andere, deed via Facebook een oproep om te helpen. Plots stond iemand met bloemen voor haar deur om te bedanken. Zo schoon, toch?

U kent Frank niet, denk ik. Mijn schoonbroer met veel zakelijke contacten in China. Hij vroeg en kreeg meteen mondmaskers opgestuurd. Die schenkt hij aan het Wit-Gele Kruis. Frank ziet er niet uit als Johnny Hallyday in zijn beste jaren, maar respect, Frank!

En u kent wellicht ook nog oostende4u.be nog niet? Ik kreeg een whatsappje van een kennis aan zee, ze organiseren iets waarmee ze mensen in nood in coronatijden willen helpen. Top, Arent en co!

Kwam hier allemaal binnen op een uur. Neen, het zijn geen vrolijke tijden en we gaan er ook niet vrolijk over doen. Maar afgelopen uren en dagen voel ik wel iets heel warms opkomen: we houden ons aan het gès, zoals ze in West-Vlaanderen zeggen. We helpen elkaar, we zorgen voor elkaar en we leven sámen in hoop.

Nog meer whatsappjes van afgelopen uren? Een dochter die met haar vriend in quarantaine zit in Ellezelles en zich afvraagt: mag broertje, als die lockdown er komt, nog wel elke dag mijn katje gaan eten geven op ons appartement… Of moet Dino mee naar zijn appartement? Dierenzorg, het is wat voor broertje nu die toch niet op café kan…

En een whatsappje vanuit Zuid-Frankrijk. Dominique, een soort ‘levenslustige kluizenaar’ zit nu helemaal afgesloten op zijn berg in Olargues. Ik mag alleen op straat komen met een document naar welke dichtstbijzijnde winkel ik ga, laat mijn vriend weten. Maar Dominique blijft vrolijk: niet erg, ik heb gisteren nog dertig patatten geplant! Do, stoere singleman: je hoort je maten véél de komende dagen, beloofd!

En mama, ik breng straks je was naar het rustoord waar we niet meer binnen mogen, ook beloofd! Alleen, jij diva, elke dag drie nieuwe tenues is wel overdreven! Maar ik vind nu al makkelijker de weg naar de wasserij van WZC Sint-Jozef, de lieve verpleegsters achter de ramen gaan mij niet meer uitlachen.

Ik vind ook stilaan de weg naar mijn nieuwe wereld. Intussen bijna helemaal beperkt tot 3 x 125 vierkante meter woonruimte en een tuin – zou de tuinman nog voor Kerstmis komen snoeien?

Ik ben helemaal into ons nieuwe, trage leven – een paar flessen goeie wijn hamsteren mocht toch? En wat is dat internet nu een zegen. Ondanks al het zuur in tweetland. Ik zwijg er liever over, dit moet hier geestig blijven. Maar zo’n Joseph Allijns, voorzitter van KVK, die bij de beëdiging van onze nieuwe regering (door veel virologen ook al genoemd ‘in Europa de beste van de klas’) toetert ‘lijkbidders!’….?! Lijk-bidders, kan het grover in deze tijden?

Kan het niet wat hoopvoller? Met hoop voor mijn 60-jarige kapel? Mijn lijf kan misschien de komende weken weer een kathedraal worden. Eerste projectje voor komende weken! Ik leg uit: ik beloofde met mijn grote mond mijn vrouw dat haar man met zijn te dikke buik dit raar en traag tijdperk in ons leven – met plots véél tijd – zou gebruiken om eindelijk eens weer te sporten. Te gaan lopen. Langs de Leie. In de zon! Veilig alleen!

Alleen… Ik loop niet graag. En wachtte, heel eerlijk gezegd, op de nieuwe maatregelen: niemand meer buiten zonder een ‘essentiële’ reden. Mijn buik kon geen essentiële reden zijn. Ik ga nu wel even fietsen. Tot bij Wilma (11) en Leo (9) voor een reportage in de krant van vrijdag. Weet je wat Wilma zei? “Het coronavirus is nu wel populair, maar dat gaat wel verdwijnen.”

* * *

(een paar uren later) Lap! Lockdown light. Allemaal goed, nu even bekijken hoe we dat allemaal gaan managen, privé en voor de krant. Ik ga lopen. Niet van het nieuwe leven, maar alleen, in de buitenlucht. Straks alweer 150 gram minder, ongetwijfeld. Alweer een straaltje zon in deze moeilijke tijden. Een aanrader dus.

En zo doen we ons best om er vanaf vandaag elke dag toch nog iets moois van te maken. We delen het graag met jullie. Tous ensemble! Vive Brigitte Bardot… euh… Marianne.