Het zal nergens op lijken, maar ik doe het toch. Van bij de eerste bui, schop ik mijn schoenen uit en ga ik buiten net zo lang regendansen tot ik door en door nat ben. Ik beeld me het gezelschap in van Monique Van de Ven, zoals zij met Rutger Hauer uitgelaten doorheen een plensbui walste in de verfilming van Jan Wolkers’ ‘Turks Fruit’.
Zo droog is het intussen dat wij dromen van regenbuien van een halve eeuw geleden. Zo droog zo vroeg op het jaar was het nooit eerder. En voorlopig passeren alleen regenloze wolken. Ik ben daar niet zo gerust over. De voorraad water slinkt in de regenputten, de druk op het leidingwater vermindert en de grond in de tuin wordt almaar harder en we zijn nog niet eens aan de zomer begonnen.
De coronacrisis leerde ons ondertussen dat we voor mogelijke rampscenario’s best uitgaan van tegenvallers en ons voorbereiden op het ergste. In dit geval is dat watersnood. Maar dan in de tegenovergestelde betekenis van wat Van Dale aan het woord geeft. Onvoorstelbaar? Misschien, maar sinds corona weten we dat we daar best aan toevoegen: misschien ook niet.
Hoe schaars water wordt, hangt voor een deel ook van ons af
De gevolgen van de klimaatopwarming laten duidelijk niet op zich wachten. De waarschuwingen van wetenschappers nemen we best serieus. Niet alleen wij, maar ook de mensen die het beleid uitstippelen. Want – dat zeggen de wetenschappers ook – we kunnen er wel degelijk iets tegen ondernemen. Een van de mooiste voorbeelden is dat van groenteverwerker Ardo in Ardooie en de landbouwers in die regio. Ze verdelen het afvalwater van de groenteverwerker naar oppomppunten bij de aangesloten boeren. Goed voor beregening van 500 hectare. Er zijn meer van dat soort initiatieven nodig. Op grote en brede schaal. Hoe schaars water wordt, hangt dus voor een deel ook van ons af. Van hoe we onze open ruimte inrichten, hoe we water weten te bufferen tot hoe we onze tuinen aanleggen.
Wij hebben thuis de proef op de som genomen. In de douche staat een emmer waarmee we het koude ‘aanloopwater’ opvangen, in de keuken staat een teil waarmee we het spoelwater van de groenten opvangen. Het is geen fraai beeld, maar het leverde ons na één week al 250 liter water op dat we kunnen gebruiken om de bloemen en gewassen te begieten. Water dat anders nutteloos verdwijnt in riolen. Het stemt tot nadenken.
Reageren? Jan.gheysen@kw.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier