Wat als je vader je moeder vermoordt? Het hartverscheurende verhaal van Sietske

“Onze dochter kwijt, en op zo’n manier dan nog.” Op 25 september 2004 veranderde het leven van Annemie Dangreau (72) en Georges Verleene (70) uit Oostende voorgoed. Hun dochter Nele (31) werd in Marke vermoord met 20 messteken, terwijl kleindochter Sietske in bed lag te slapen. Sietske, toen 16 maanden, kwam na het drama bij oma en opa wonen. “Zij en de vzw Ouders van een Vermoord Kind hebben ons erdoor getrokken”, zeggen Georges en Annemie. Voor het eerst in 15 jaar doen ze hun verhaal.

Op de foto wil ze wel, maar praten liever niet. Aan de keukentafel, tussen oma en opa, poseert Sietske Verleene (16) met de foto van haar mama. Een foto. Daarmee moet ze het doen. Toen Sietske een jaar was, werd haar mama vermoord door haar vader en zijn minnares. Gelukkig zijn er wel nog de verhalen en herinneringen, verteld door oma Annemie en opa Georges… en hun onvoorwaardelijke liefde. Toch mist ze haar mama. Haar vader sinds begin dit jaar een vrij man wil ze niet meer zien.

Georges en Annemie bezorgden Sietske na de moord op haar moeder een warme thuis. Al was het niet altijd makkelijk. Duizend-en-één kleine dingetjes in haar houding, in haar karakter doen hen aan hun eigen dochter denken. En dan vooral aan het gemis. “De moederdag- en vaderdagcadeautjes op school waren voor ons”, vertelt Georges. “Voor Sietske was dat een evidentie. Maar wij hadden telkens het gevoel: dit klopt niet. Er was altijd een lege plaats.” Georges, een scheepstimmerman en telg van de bekende vissersfamilie Verleene, bouwde mee aan de Oostendse tweemastsloep Nele, genoemd naar zijn vermoorde dochter.

Fatale relatie

De steun van de vzw Ouders van een vermoord kind hielp het koppel door veel moeilijke momenten. De vereniging brengt ouders van wie de zoon of dochter om het leven werd gebracht bij elkaar. Samen doorstaan ze het verwerkingsproces na de moord. “We zijn al 15 jaar lid. Ongeveer één keer per maand organiseren we een praatavond”, vertelt Georges. “We zijn er vooral om elkaar te steunen. We brengen andere mensen op de hoogte van wat hen te wachten staat. “

Elke dag zien we in Sietske onze dochter terug

Ook al vinden ze steun in groep, toch houden ze de groep liefst zo klein mogelijk. De tragische ironie van de vzw. “We zijn een vereniging die eigenlijk zo weinig mogelijk leden aan wil trekken. Nieuwe leden betekenen telkens ook nieuwe drama’s.”

Het was ook hun persoonlijk drama dat hen met de vzw in contact bracht. Georges en Annemie hadden drie kinderen: Nele, Wim en Lies. Een modelgezinnetje. “Onze oudste dochter, Nele, ontmoette hier in Oostende Vincent Vanderschelden uit Lauwe en werd stapelverliefd op hem. Ze trouwden in 1995 en bouwden een huis in Marke. Vincent was altijd wel het type dat graag opviel. We waren nooit echt te vinden voor hun relatie”, zucht Annemie. “We vroegen ons af wat ze in hem zag. Maar als je dochter die man graag ziet, dan respecteer je dat, hoe moeilijk dat ook is.”

20 messteken

Vincent werkte bij weefgetouwenfabrikant Vande Wiele in Marke. Daar leerde hij zijn chef, de 24-jarige Nele Bruneel, kennen. De twee begonnen een buitenechtelijke relatie. Een fatale relatie voor de dochter van Georges en Annemie. “Hij had een minnares en ons Nele liep blijkbaar in de weg”, vertelt Annemie. “Hij wou scheiden en Nele zag dat niet zitten. Ze zag hem graag, te graag… Dat was haar enige fout… (lange stilte) Uiteindelijk zou het toch wel tot een scheiding komen, maar het ging waarschijnlijk niet snel genoeg. Daarom moest ze sterven.”

Op 25 september 2004 gebeurde wat niemand had zien aankomen. Een tot in de puntjes uitgekiend plan van Vincent en zijn minnares. In horten en stoten vertellen Georges en Annemie over de tragische gebeurtenissen. “Vincent zou naar de afhaal-Chinees rijden om eten voor hen beiden. Terwijl hij weg was zou zijn nieuwe vriendin onze dochter om het leven brengen. (stil) Nele heeft nooit iets doorgehad. Ze hadden het goed uitgedokterd. Vincent had een mes klaargelegd aan de inkom in de tuin. De minnares van Vincent belde aan, Nele deed open, en dan is die vrouw meteen beginnen steken… Ze bracht maar liefst 20 messteken toe. Onze dochter had geen schijn van kans. Ze werd hevig bloedend gevonden in de tuin van hun huis door een buur. Uiteindelijk overleed ze op weg naar het ziekenhuis aan haar verwondingen, maar niet voor ze nog de naam van de dader had gestameld. Diezelfde avond werd Vincent opgepakt voor verhoor. Een dag later ging hij tot bekentenissen over.”

Georges en Annemie vernamen het drama pas een dag later. “Op het moment van de moord waren wij op reis. Ze konden ons eerst niet bereiken. Onze wereld stortte in…” Een week voor de moord was Vincent met Nele nog op het huwelijk van Lies, de andere dochter van Georges en Annemie, geweest. “Hij liep mee in de suite. Er leek op dat moment niets aan de hand.”

Tijdens het proces bleek ook dat Vincent eerder al had geprobeerd om Nele met pillen om het leven te brengen. Nele kwam in een coma terecht en kreeg een black-out. Vincent deed uitschijnen dat zijn mislukte moordpoging een zelfmoordpoging van Nele was. “Uiteindelijk is het hem toch gelukt. Wij waren onze dochter kwijt”, zucht Georges.

Dochter Sietske

Nele liet een dochtertje achter van amper 16 maanden. “De eerste week bleef ze bij de ouders van Vincent, na een week kwam ze bij ons terecht. Sindsdien zorgen wij voor ons Sietske”, glimlacht Annemie. De eerste jaren waren moeilijk. Georges en Annemie gingen met Sietske naar een psycholoog om te weten hoe ze met de vragen van het kind om moesten gaan.

Ze kregen de raad telkens eerlijk te antwoorden als ze vragen stelt, maar om geen vragen uit te lokken. Volgens de behandelende kinderpsychologe was contact tussen vader en kind geen goed idee, aangezien hun relatie bezoedeld is. “Tot het moment dat het kind zelf een moreel oordeel kan vormen, moet de relatie verbroken worden en dat kan nog heel lang duren”, vertelde de kinderpsychologe op het assisenproces in 2007.

Tijdens dat proces probeerde Vincent Vanderschelden nog zijn spijt te betuigen. Hij drukte zijn hoop uit dat zijn dochtertje Sietske hem ooit zou vergeven. “Als ze me niet meer wil zien, dan respecteer ik dat. Maar ik hoop dat ik nog de kans krijg om te tonen wat ik waard ben.”

Sietske wil niets met haar vader te maken hebben

Al was de openbaar aanklager daar absoluut niet voor te vinden. “Ik zal erover waken dat de adviezen van de kinderpsychologe nauwgezet worden opgevolgd. Sietske zelf en niemand anders zal op een dag oordelen of ze u wil zien. Indien ja, Vanderschelden, dan zult ge geconfronteerd worden met een volwassen vrouw die het bloedige dossier zal gelezen hebben en u recht in de ogen zal kijken met de vraag: Waarom moest mijn lieve mama worden vermoord? Sietske wordt uw strengste rechter, knoop het in uw oren.”

Rouwproces

Vincent Vanderschelden en Nele Bruneel werden voor het hof van assisen schuldig bevonden aan de moord op Nele Verleene. Bruneel kreeg 25 jaar cel en Vanderschelden werd veroordeeld tot 30 jaar cel. Een opluchting voor Georges en Annemie. “Toen viel een grote last van onze schouders. Pas dan konden we aan het rouwproces beginnen. De vzw heeft ons er voor een groot stuk door getrokken. Dankzij hen konden we er zijn voor onze kleindochter. We hebben enorm veel steun gehad aan de andere leden. En nog steeds vinden we bij elkaar steun. Maar ondertussen kunnen ook wij op onze manier andere ouders in dezelfde situatie steunen.”

Ondertussen is Sietske 16 jaar en uitgegroeid tot een prachtige jongedame. Ze zit in het vierde jaar sociale wetenschappen. De vader van Sietske kreeg eerst een enkelband en is sinds februari 2019 volledig op vrije voeten. Maar contact met zijn dochter is er voorlopig nog niet. “Ze gaat wel nog regelmatig naar zijn ouders, haar andere grootouders”, legt Georges uit. “Vincent vroeg ooit bezoekrecht aan voor Sietske, maar dat werd hem geweigerd. Hij mag tot haar achttiende verjaardag zelfs niet in West-Vlaanderen vertoeven.”

Sietskes familienaam is Verleene, niet Vanderschelden. “Ook Sietske zelf wil niets met hem te maken hebben”, legt Annemie uit. “Hij heeft haar mama van haar afgenomen en dat zal ze hem altijd kwalijk nemen. Ze mist wel een moederfiguur in haar leven. Wij proberen haar als grootouders zo goed mogelijk op te vangen, maar haar mama vervangen zullen we nooit kunnen doen. Sietske praat er eigenlijk ook nooit over. Ondertussen is ze 16 jaar en doet ze het goed. Dankzij Sietske hebben we nog iets wat ons aan onze dochter herinnert.”

(Jeffrey Roos/Ilse Naudts)

De gruwelijke feiten: vermoord door minnares van haar man

Op 25 september 2004 vinden buren Nele Verleene (toen 31) zwaargewond in haar voortuin in Marke, neergestoken met 20 messteken. Nele overlijdt op weg naar het ziekenhuis. De jonge mama blijft tot op het laatste vragen naar haar zestien maanden jonge dochtertje Sietske… Ze identificeert ook de dader: de 24-jarige minnares van haar man, Nele Bruneel.

 

‘s Anderendaags richten de onderzoekers onmiddellijk hun pijlen op de echtgenoot van het slachtoffer. Vincent Vanderschelden (toen 33) bekent bijna onmiddellijk. Hij had zijn minnares zo gemanipuleerd dat ze geloofde dat zijn vrouw haatdragend en gemeen was, leed aan een terminale ziekte, niet wou scheiden en bovendien hun dochtertje mishandelde. Moordpogingen met pillen deed hij af als zelfmoordpogingen. De maatschappelijk werkster had toch een black-out en kon zich niets herinneren.

De avond van de feiten legde Vincent het mes klaar waarmee zijn minnares zijn vrouw moest vermoorden. Zelf verschafte hij zich een alibi door geld uit de automaat te gaan halen en naar een Chinees restaurant te rijden om een afhaalmaaltijd. In de tussentijd kwam Nele Bruneel langs. Zodra de deur openging, begon ze te steken, op de plekken die Vincent haar zorgvuldig had aangeduid. Nele Verleene maakte geen kans.

De assisenjury veroordeelde Nele Bruneel in 2007 tot 25 jaar, Vincent Vanderschelden kreeg 30 jaar. Beide daders zijn intussen op vrije voeten.