Waarom Alain zijn huis – en veel meer – riskeert voor enkele bomen

Alain De Coussemaeker dreigt alles te verliezen omdat hij zijn bomen en struiken weigerde te rooien. © Davy Coghe
Piet De Ville
Piet De Ville Medewerker KW

Moet Alain De Coussemaeker zijn ouderlijke woonst in Assebroek verkopen, om 800.000 euro aan dwangsommen te kunnen betalen? Op vrijdag 18 oktober doet het Arbeidshof uitspraak over het beroep van de bomenvriend, die in een dispuut met zijn buren verwikkeld raakte omdat hij zijn overwoekerende bomen en struiken weigerde te rooien. Maar hoe is het ooit zo ver kunnen komen? Wat drijft een man om alles te riskeren voor enkele bomen? “Net zoals ik geen mensen en dieren kan vermoorden, kan ik ook geen bomen doden”, zegt Alain.

Er is al bijzonder veel gezegd en geschreven over Alain De Coussemaeker (54), de man uit de Vondelstraat in Assebroek die de natuur en vooral de bomen en struiken in zijn tuin zo graag ziet, dat hij er compleet aan ten onder dreigt te gaan.

(Lees verder onder de video)

https://www.youtube.com/watch?v=t0mR-kKm9uA

In een conflict met zijn buren dat intussen al een kleine tien jaar aansleept, dreigt hij zelfs zijn woning te verliezen. Door oplopende dwangsommen – volgens Alain voor een bedrag van meer dan 800.000 (!) euro – omwille van het eerst niet en dan te laat weghalen van de bomen in zijn tuin, zag de schuldbemiddelaar immers geen andere mogelijkheid dan de verkoop van Alains woning voor te stellen.

De arbeidsrechtbank goot dat eind december vorig jaar ook effectief in een vonnis. Alain tekende beroep aan bij het Arbeidshof. Zijn pro-Deoadvocaat vroeg om de gigantische dwangsommen uit de collectieve schuldbemiddeling te halen, zodat de woning niet zou moeten verkocht worden. Op vrijdag 18 oktober volgt de uitspraak van het Arbeidshof. Maar hoe is het zo ongelooflijk ver kunnen komen?

Moeder natuur

De familiale voorgeschiedenis en de complexe persoonlijkheid van Alain spelen een belangrijke rol in het verhaal. Hij was slechts vier jaar oud toen zijn moeder overleed aan darmkanker. “Zo heel veel herinner ik me niet van haar, maar ik heb in mijn kindertijd en jeugd natuurlijk wel de warmte van een moederfiguur gemist. Mijn vader is nooit hertrouwd en ik ben altijd bij hem hier in huis blijven wonen, dus ook nadat mijn drie zussen op jonge leeftijd trouwden en het huis verlieten”, vertelt Alain.

“De natuur is voor mij een moederfiguur, in plaats van mijn echte moeder die ik nooit heb gekend”

“Mijn vader had alles over voor zijn gezin, maar hij kon heel moeilijk affectie tonen. Dat komt ook door zijn jeugd: toen hij zes jaar oud was is zijn moeder gestorven in een brand en zijn vader heeft hem, zijn drie zussen en zijn broertje in het weeshuis aan het Minnewater gestoken. Zijn zussen zag hij plots niet meer want de nonnen hielden de jongens en de meisjes strikt gescheiden. Toen hij waarschuwde dat zijn broertje erg ziek was, wilden ze niet naar hem luisteren en het jongetje stierf aan de gevolgen van een gesprongen appendix. Het overlijden van mijn moeder later, toen hij er slechts 42 was, was natuurlijk ook nog eens een grote klap voor hem”, zegt Alain.

(lees verder onder de foto)

Alain De Coussemaeker wil zijn bomen en zijn ouderlijke woonst niet opgeven.
Alain De Coussemaeker wil zijn bomen en zijn ouderlijke woonst niet opgeven. “Desnoods stap ik naar Cassatie of het Europees Hof voor de Rechten van de Mens.”© Davy Coghe

“Op zijn manier was hij wel goed voor ons; hij wilde niet dat we dezelfde ontberingen moesten kennen als hij. Hij werkte eerst in de Brugeoise, maar na herstructureringen daar werd hij afgedankt en ging hij aan de slag bij het leger. Hij werd er gepest, onder meer omdat hij niet dronk en niet meedeed met de stoerdoenerij van zijn collega’s.”

“Ik werd zelf ook gepest op school. Mijn klasgenoten wilden altijd de leraars pesten en zo, maar ik voelde me daar niet goed bij. Ik vluchtte dan maar in de natuur, tussen de bomen in de tuin. In en rond het oude kippenhok achteraan de tuin voelde ik me goed. Dat was mijn huisje, weg van de boze buitenwereld die me niet begreep. De bomen, en de natuur in het algemeen, zijn voor mij als een moederfiguur, een surrogaat voor de echte moeder die ik niet of nauwelijks heb gekend. Moeder natuur. Net zoals ik geen mensen en dieren kan vermoorden, kan ik dus ook geen bomen doden.”

In 1987 verloor Alain dan ook nog eens zijn vader. De man werd slechts 60 jaar oud. Na enkele jobs als bediende begon Alain te werken in de sociale sector, onder meer bij vzw Oranje en in een jeugdhuis. Alain ging later ook nog als vrije student filosofie studeren aan de Gentse universiteit, waar hij in contact kwam met gelijkgestemde zielen. Met hen zette hij projecten op voor het belang van de dieren en de natuur.

Desnoods naar Cassatie

Die liefde voor de natuur en de bomen komt hem nu mogelijk bijzonder duur te staan. De hele kwestie begon met klachten van zijn buurvrouw over een overhangende wilg in de voortuin, waarna er ook klachten kwamen over de bomen en struiken in de achtertuin. Later meldden ook de buren aan de andere kant zich bij de vrederechter met klachten.

De bomen die zo veel ellende veroorzaakten.
De bomen die zo veel ellende veroorzaakten.© Davy Coghe

Die vrederechter oordeelde al in 2012 dat Alain de omstreden bomen moest kappen of verplanten op straffe van een dwangsom per dag dat het niet werd uitgevoerd. Toen Alain de bomen eind 2014 en begin 2015 dan toch liet verplanten – een gigantische karwei waarvoor zijn zus zo’n 13.000 euro ophoestte – waren de dwangsommen al erg hoog opgelopen.

“Het is bijzonder jammer dat mijn buren niet wilden communiceren en zo onredelijk zijn. Ik heb mezelf niets te verwijten want ik kan niet handelen tegen mijn geweten”, zegt Alain. “Maar laat dit duidelijk zijn: ik laat me mijn ouderlijke woning, die zo veel voor mij betekent, niet afnemen. Desnoods ga ik nog in Cassatie of zelfs naar het Europees Hof voor de Rechten van de Mens.”

De buren: “We hebben Alain zó vaak verwittigd”

De buren van Alain De Coussemaeker zijn het niet helemaal eens met zijn zienswijze. “Hij ziet zijn eigen waarheid en stelt de feiten voor zoals ze in zijn kraam passen”, klinkt het.

“We hebben Alain jaren geleden al verwittigd dat hij moest opletten dat het niet zo ver zou komen dat hij zijn huis zou moeten verkopen. Dus wij zijn zeker niet van kwade wil. Hij minimaliseert ook telkens de overlast die we ondervonden door zijn overwoekerde tuin. Op een bepaald moment had ook de andere buur bomen die voor de helft over onze tuin hingen. En aan de andere kant dus Alain zijn bomen. Onze tuin was precies een pergola. Wij hadden nauwelijks nog zon in de tuin.”

De buren vinden dat ze al veel toegevingen deden. “Toen hij kwam vragen of hij nog een jaar uitstel kon krijgen voor het verplanten van die bomen, omdat hij dat zo vlug niet kon geklaard krijgen, zijn we daarop ingegaan. Die dwangsommen zijn dus pas na een jaar beginnen lopen. Maar nog had hij helemaal geen haast om actie te ondernemen. We hebben hem zó vaak gewaarschuwd, maar hij trok zich dat niet aan. Op een bepaald moment hebben we via onze advocaat zelfs een brief overgemaakt waarin we lieten weten dat wij enkel onze advocaten- en gerechtskosten wilden terugbetaald zien, maar daar heeft hij zelfs nooit op gereageerd. Wat moeten we dan nog gaan doen? En wat toch ook eens mag gezegd worden: Alain zegt nu overal dat hij zo veel belang hecht aan zijn huis, maar hij is er nog maar recent terug in komen wonen. Hij heeft zo’n drieënhalf jaar elders verbleven, in Brussel dacht ik… Zijn zus kwam dan langs om de post uit de brievenbus te halen…”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier