De wandelhype is zelfs na de coronalockdowns nog steeds springlevend, dat bewijzen ook de cijfers van Wandelsport Vlaanderen en de grote populariteit van allerlei wandelevenementen. Ook Jessy, Emily en Sharon trekken elke week hun stapschoenen aan, in gezelschap of alleen.
Jessy (38) heeft een wandelblog
Wandelen staat altijd al centraal in het leven van Jessy Lagrange (38) uit Gullegem, al was dat vroeger eerder uit noodzaak dan uit passie. Als tiener in De Panne deed hij al zijn verplaatsingen al te voet. “Mijn ouders hadden geen geld voor een brommer en fietsen gingen altijd snel kapot. Dus ook uitgaan deed ik te voet”, glimlacht Jessy. Zijn wandelhobby begon pas echt vorm te krijgen toen hij verhuisde naar het stedelijke Kortrijk.
“Om kilo’s te verliezen wandelde ik elke dag naar het werk in plaats van te fietsen. Het positieve effect op mijn lichaam én geest was merkbaar, dus ging ik ook in mijn vrije tijd vaker wandelen. In eigen stad om nieuwe plekjes te ontdekken, in het weekend trok ik dan naar de bossen in de regio.” (PS)
“Ik wil mensen al wandelend tonen hoe mooi onze eigen provincie is”
Tips en routes deelde hij met zijn vrienden, maar zij spoorden hem aan om een breder publiek aan te spreken. Dat doet hij nu al twee jaar met de Facebookpagina Walk With Jay. “Ik deel foto’s, maar ook informatie over de locaties en mogelijke routes. Aanvankelijk was het vooral de bedoeling om te tonen hoe mooi West-Vlaanderen eigenlijk is om te wandelen. Intussen is dat al uitgebreid naar Noord-Frankrijk en andere delen van België. Ik wil mensen laten zien dat je in en vanuit onze provincie heel gemakkelijk cultuur en natuur kunt opsnuiven.”
Emily (27) wandelt met haar mama
Als kind ging Emily Debaes (27) uit Roeselare weinig wandelen met haar ouders, ook niet op vakantie. Als voetbalster was ze sowieso actief bezig, maar tijdens de coronalockdowns viel de sportsector stil. “Toen ben ik elk weekend beginnen wandelen met mijn mama. We stippelden zelf routes uit of gingen mee op tochten die georganiseerd werden door wandelclubs”, vertelt Emily, die in het dagelijks leven bij Stad Deinze werkt.
Net als mama Caroline (64) is Emily intussen aangesloten bij een wandelclub, want ook na de pandemie bleven moeder en dochter samen de wandelschoenen aantrekken. “We verloren veel tijd met het zoeken naar goeie routes, dus besloten we lid te worden van een club. Tijdens het voetbalseizoen probeer ik minstens één keer per maand een lange tocht te doen, buiten het seizoen zeker elk weekend. Maar mama doet sowieso twee à drie keer per week een stevige tour. Sinds haar pensioen is dit écht haar favoriete hobby”, lacht Emily.
“Zo’n langere tocht is de ideale manier om nog eens goed bij te praten”
“Daarnaast gaan we elk jaar minstens één keer op wandelvakantie of -weekend, vorig jaar trokken we naar het noorden van Ibiza, recent zijn we vier dagen naar Limburg afgezakt. Het is de ideale manier voor ons twee om levensupdates te geven en eens deftig bij te babbelen, ik geniet daar enorm van.” (PS)
Sharon (36) stapt met studievriendinnen
Samen met haar studievriendinnen Eva en Anneleen kreeg Sharon Vercaemer (36) uit Langemark-Poelkapelle de smaak van het wandelen te pakken tijdens corona. “Net als voor velen was wandelen ook voor ons een manier om elkaar te blijven zien. Eerst ontdekten we zo onze omgeving. Maar we zijn niet vies van een uitdaging en zodra het weer mogelijk werd, namen we ook deel aan georganiseerde wandeltochten: de halve marathon in Brugge in 2021, een jaar later de Nacht van Vlaanderen. Wandelen heeft onze band nog hechter gemaakt. We voelen elkaar perfect aan, ook onderweg: wanneer iemand nood heeft aan wat stilte, of net aan een bemoedigend woordje.”
Sharon en Eva namen vorig jaar ook al deel aan de Dodentocht. “Nooit meer, zeiden we nadien. Maar het voorbije weekend kwam het opnieuw ter sprake en hebben we besloten volgend jaar toch weer mee te stappen, met ons drieën.”
“Wandelen heeft onze band nog hechter gemaakt”
En nu de kinderen wat ouder worden, denkt het trio al stilletjes na over een buitenlandse wandelvakantie. En ook Sharon merkt wel degelijk een verjonging op. “Tochten van wandelclubs hebben nog een overwegend ouder publiek, maar zeker aan de grotere uitdagingen nemen veel jongeren deel.” (NB)
