Erwin en Astrid reanimeerden café Mandeldaele: “Als de klanten beschonken zijn, voeren we die zelf naar huis”

In een half jaar tijd reanimeerden Astrid Savic en Erwin David café Mandeldaele. “Het is weer het gezellige volkscafeetje van vroeger”, zeggen ze. “En we zorgen ook voor onze klanten. Als iemand te veel gedronken heeft, voeren we die zelf naar huis.”

Astrid Savic (40) en Erwin David (54) waren klant in café Mandeldaele. “Ik ben uit het Brusselse afkomstig”, zegt Astrid. “Ik leerde Erwin kennen in het uitgaansleven, door eens een koffietje met hem te gaan drinken.” Het nieuw samengestelde gezin heeft samen zes kinderen, Astrid twee, Erwin vier. “De jongsten zijn nog tieners, de oudsten zijn al de deur uit.” Erwin werd dan wel in Gent geboren. “Maar ik ben een echte West-Vlaming, opgegroeid aan het Sterrebos.”

“Ik overleef hier op chocomelk, de klanten noemen me zelfs Marcske”

Als klant van Mandeldaele zagen ze wel potentieel in de zaak. “Het is de eerste keer dat we zelf in een horecazaak zijn gestapt. Erwin droomde van een café, ik van een feestzaal en dat hebben we hier nu beiden.”

Om 9 uur eerste klanten

Het koppel ging ook weer back to basics. “De vorige uitbater wilde er hier meer een restaurant van maken, maar eigenlijk is er in Emelgem gewoon nood aan een goed volkscafé. Er zijn er de jongste jaren veel gesloten, je voelt het aan de mensen dat ze blij zijn om hier terecht te kunnen.”

Op 1 juni gingen Astrid en Erwin van start. “En het was er meteen boenk op. Vanaf de eerste dag kwam het volk terug. Verenigingen? Die zijn er hier niet echt. We hebben hier een biljarttafel staan, dat was het eerste wat we terug plaatsten. En er wordt constant op gespeeld. Maar als je clubs hebt, dan krijgen die voorrang en dat willen we niet. Ook onze airhockeytafel en onze tafelvoetbal doen het goed… Iedereen mag er op spelen, van klein tot groot. We zijn wel van plan om voor onze biljartende klanten een paastornooitje te geven, met een reeks voor kinderen, dames en heren. Dat zal wel aanslaan.”

“Ook tijdens de week zijn we vaak tot 3 of 4 uur open”

Het café gaat iedere morgen om 9 uur open. “En dan staat er al volk voor de deur”, benadrukt Erwin. “Woensdag zijn we gesloten en sinds kort ook op dinsdagnamiddag. Dat was ook nodig, want het is best zwaar. We slapen niet al te veel. Het gebeurt wel eens dat we om middernacht sluiten, maar zelfs tijdens de week is het vaak 3 of 4 uur als de laatste klanten vertrekken. Op de duur weten de mensen dat, ze kunnen hier op een later uur nog altijd terecht. Met Natascha Decaestecker hebben we hier een gouden iemand in dienst, zij doet vaak de vroege shift. Wij springen dan in de loop van de dag in.”

Van schlager tot AC/DC

Het volk dat er over de vloer komt is erg gevarieerd. “Er zijn hier mensen met veel duiten, maar ook anderen die op het laatste van de maand hun laatste centjes bijeen moeten schrapen om nog een pintje te drinken. Maar iedereen verdraagt hier elkaar, van ruziemakers hoeven we niets te weten. Er heerst hier een gemoedelijke sfeer en een feestje is niet ver weg. De klanten kunnen hier hun eigen muziek opleggen. De meesten kunnen al goed met de computer overweg. De ene legt dan een schlager op, de andere AC/DC. En de volumeknop die bedienen ze ook. Maar er hangt hier wel een decibelmeter, ze weten dat ze daar niet boven mogen.”

Zangeres Conny Brooks

Mandeldaele heeft ook een feestzaaltje met een traditie voor optredens. “Dat is nog altijd zo. We geven dat eigenlijk in handen van zangeres Conny Brooks en haar man Mario. Zij regelen de optredens, wij zorgen voor de bediening. Om de 14 dagen is hier wel wat te doen. En ik speel ook met het idee om één keer in de maand een vrijgezellenavond te doen. Er zitten hier wel wat vrijgezellen, ik denk dat dat wel zal aanslaan. En misschien vinden ze zo de liefde van hun leven.”

In Mandeldaele wordt Bavik geserveerd. “Ik wil ook nog eens benadrukken dat wij een zeer goede verstandhouding hebben met brouwerij De Brabandere. Die mensen luisteren ook naar wat onze noden zijn. En dat betaalt zich uiteraard ook wat terug, ons café draait als nooit voorheen. Zelf hebben we de woning naast het café gekocht, zo hebben we ook geen probleem met eventuele geluidsoverlast.”

“Je voelt hier in Emelgem nog altijd de heimwee naar de feesten; die feestvreugde willen we onze klanten ook bieden”

Het café ligt op de hoek van het Emelgemseplein, pal tegenover de Sint-Pieterkerk. “De pastoor is altijd vriendelijk, hij zwaait als hij de kerk uit komt. Weet je dat de missen hier nog goed bijgewoond worden. Emelgem hangt ook goed aan elkaar, je voelt wel wat heimwee naar de feesten van vroeger. En die feestvreugde willen we onze klanten ook bieden.”

Astrid is een moederkloek voor haar klanten. “Ik drink geen alcohol, ik hou me hier staande met chocomelk. Ze noemen me daarom Marcske, zoals in FC De Kampioenen. Maar als iemand boven zijn theewater is, dan voer ik die naar huis. Dat zal met oudejaar ook weer niet anders zijn. Dan hebben we hier een feest in de zaal, dat is overigens al helemaal uitverkocht. Er wonen hier veel alleenstaande mannen in de buurt, zo zijn die die avond niet alleen. Onlangs ontstond hier het idee om hutsepot te maken. Ik ben met een van de klanten om groenten gereden, op hun appartementje hebben ze dat klaar gemaakt en die hebben we hier dan met z’n allen samen op gegeten.”

Het café beschikt ook over een volledig geïnstalleerde keuken. “Voor wie honger heeft, maak ik iets klaar. Een croque, een spaghetti, maar ook varkenswangetjes met frieten. We maken er geen reclame mee, maar de vaste klanten weten dat wel.”

Shotjes erg in trek

De shotjes zijn erg in trek. “Soms trakteren we ook, dan gaan we met een plateau rond. Om iets te krijgen, moet je ook eens durven iets geven”, stellen Astrid en Erwin met een boutade. “We hebben hier ook Jägermeister, 35 procent alcohol, maar gekoeld tot -18 graden. En ook de glaasjes komen recht uit de vriezer. Dat draait hier als zot. Ook mijn Irish Coffee is befaamd, ik stop daar ook veel werk in. Niet met de machine, maar zelf gemalen bonen en de beste whiskey.”

Als koppel amuseren Erwin en Astrid zich ook rot. “Hele dagen samen werken, dat doen we graag. En we voelen ons thuis in ons café, het is alsof we de deur van onze living open doen. Straks gaan we hier nog een muur met kurk bekleden, dan kunnen we daar allemaal foto’s op prikken. Van hoe het café er vroeger uit zag, maar ook van de feestjes met onze klanten.”

Aan een andere muur hangen de houten meters bier. “We zijn ook sponsor van VV Emelgem-Kachtem. Als die gasten komen, dan gaan die meters vlot van hand tot hand. We zijn er dus in korte tijd in geslaagd om hier onze droom waar te maken. Uiteraard hebben we in het begin wat moeten zoeken, maak je al eens een foutje. Maar nu is de trein vertrokken en we hopen die lang bollende te houden.”