Vriendinnen vinden elkaar na 75 jaar (!) terug: “We geraken niet uitgepraat”

Stralende én zeer gelukkige dames in de serviceflats van het Klaverhof in Zedelgem. "Zo blij dat we elkaar terug gevonden hebben, we zitten elke dag bij elkaar", zeggen Denise Hollevoet en Suzanne Termote met een glimlach. © foto BC

Suzanne Termote (93) en Denise Hollevoet (92) leerden elkaar destijds kennen toen ze allebei in de leer waren als naaister. Liefst 75 jaar later liepen ze elkaar opnieuw tegen het lijf, nota bene in de serviceflats van het Klaverhof in Zedelgem. “En of we elkaar veel te vertellen hebben! We hebben vroeger veel leute gemaakt en dat doen we vandaag opnieuw. Er gaat geen dag voorbij of we zien elkaar”, lacht het duo.

Ze waren er eerst eerlijk gezegd niet zo happig op om een interview te geven, geven ze toe. Maar omdat ze het er allebei over eens zijn dat er in het nieuws ook eens plaats mag zijn voor een positief verhaal, brengen Suzanne Termote (93) en Denise Hollevoet (92) toch graag hun indrukwekkende getuigenis. Dat opmerkelijke verhaal startte een kleine twee maanden geleden, toen Suzanne haar intrek nam in een serviceflat in het Klaverhof in Zedelgem. “Toen ik hoorde van thuisverpleegster Mieke dat er een Suzanne uit Torhout haar intrek had genomen in een serviceflat op mijn verdieping, dacht ik al aan mijn Suzanne”, begint Denise Hollevoet. Zij nam twee jaar geleden haar intrek in een serviceflat in het Klaverhof en is maar al te blij dat Suzanne er nu ook is. Ook al hadden ze elkaar al 75 jaar niet meer gezien.

Zo veel gelukkiger

“Eerlijk, maar sinds Suzanne hier is, ben ik zo veel gelukkiger. Ik heb na het overlijden van mijn man tien jaar alleen gewoond samen met Prutske, mijn hondje dat ik enorm graag zag. Toen ook Prutske overleden was en ik in het ziekenhuis had gelegen om mijn galblaas uit te halen, wou ik niet meer terug naar mijn huis in de Leon Claeysstraat in Zedelgem. Nochtans had ik er 60 jaar gewoond”, vervolgt Denise. “Als buitenmens mis ik het wel dat ik hier veel minder naar buiten kan. Maar sinds Suzanne hier is, ben ik hier toch zo gelukkig.”

Suzanne glimlacht en knikt. “Ik ben hier nu een maand, misschien zelfs twee. Ik weet het niet precies. Maar als je ergens graag bent, kijk je niet op een dag hé”, zegt ze met een kwinkslag. “Ik ben hier zó graag. Dat had ik nooit gedacht. Na het overlijden van mijn man woonde ik enkele jaren alleen op een appartement op de Burg in Torhout, maar na een ziekenhuisopname wou ook ik niet terug naar huis. Hier in de serviceflat kunnen we nog zelfstandig leven, maar worden we enorm goed gesoigneerd. Innemend goed zelfs. Schrijf dat maar op, want het is zo!”

Denise en Suzanne kunnen zich nog herinneren dat deze foto zo'n 50 jaar geleden genomen werd door fotograaf Coudenys uit Veldegem. Uit het archief van Denise.
Denise en Suzanne kunnen zich nog herinneren dat deze foto zo’n 50 jaar geleden genomen werd door fotograaf Coudenys uit Veldegem. Uit het archief van Denise.© gf

Allebei naaister

Suzanne en Denise leerden elkaar kennen in hun jonge jaren. “We waren als jong meisje allebei in de leer bij een naaister. We hebben een fantastische tijd beleefd, maar ik ben toen naar Brugge gegaan om te leren patroontekenen. Zo zijn we elkaar uit het oog verloren en hebben we mekaar al die jaren niet meer gezien. Maar ik ben Suzanne nooit vergeten, en zij mij ook niet”, vervolgt Denise, die haar hele leven heeft genaaid. “Klopt”, zegt Suzanne, die tot ze haar tweede echtgenoot leerde kennen, werkte als kleermaakster. “Mijn eerste man is helaas verongelukt. Later heb ik bij mijn tweede echtgenoot Emiel in zijn bazar op de markt in Torhout gewerkt.”

Dat ze elkaar na 75 jaar terug zagen, deed de twee dames enorm veel deugd. “Wij hebben vroeger heel veel leute gemaakt! Ik ben altijd graag bij de leute geweest en vandaag eigenlijk nog altijd”, glimlacht Suzanne. “Maar het is ongelooflijk dat we elkaar hier nu weer tegenkomen. We herkenden mekaar meteen! En we zien elkaar elke dag. We zitten bij elkaar om te eten en we zoeken elkaar ook op in onze serviceflat. We hebben veel te vertellen aan elkaar, ook over ons voorbije leven. We geraken maar niet uitverteld tegen elkaar. En we maken weer leute zoals weleer!”

De twee vriendinnen hebben het duidelijk goed met elkaar na al die tijd, maar ze benadrukken ook het belang van hun familie. “Wij zijn allebei heel trots op onze familie. Ze komen veel op bezoek. En nu hebben we elkaar terug gevonden. We hebben veel gewerkt, het goed gesteld en een gelukkig leven geleid. Het leven kan toch mooi zijn.” En toen namen ze elkaars hand vast.