De jaarlijkse Hallebedevaart brengt vrijdag 3 mei opnieuw ruim honderd moedigen op de been. Sommigen leggen de ruim 80 kilometer naar de Zwarte Madonna eenmaal af, anderen doen dat elk jaar opnieuw. Wij gingen praten met Danny Lannoo en Michel Dhondt, samen goed voor maar liefst 58 bedevaarten.
De 52-jarige Danny Lannoo uit de Vijverstraat is magazijnier bij het textielbedrijf Ter Molst. “Op 16-jarige leeftijd werkte ik al in de chicorei-ast van Remi Vanacker, maar ik hielp tussendoor ook thuis bij vader op de boerderij”, vertelt hij. “Vader trok een tiental keer te voet naar Halle en wij als kinderen mochten dan nareizen. Ik kan me nog goed herinneren dat vader steeds de eindstreep haalde. Ik had daar een heel grote bewondering voor en toen de 99ste editie eraan kwam, ging ik zelf voor de eerste keer mee. Vrijdag start ik voor de 30ste keer tijdens de 129ste editie van de Oostrozebeekse Hallebedevaart. Ik neem steeds mijn wandelstok mee en daarop kleven al 29 schildjes.”
Vooral ‘s nachts lastig
“Ik ben er aan begonnen op 21-jarige leeftijd en ben er steeds in geslaagd de eindstreep te halen. Wie geen grondige reden heeft, begint er niet aan en wie het doet voor de stunt houdt het niet lang vol. Vreemd is ook dat wie eraan begint, er moeilijk vanaf geraakt. Het is verslavend. Ook ik ben van plan om ermee door te gaan zolang mijn benen het aankunnen. Ik heb altijd een duidelijk doel voor ogen. Ik ga mee uit overtuiging. Intussen heb ik met Michel Dhondt een vaste reisgezel. De hele weg steunen we elkaar.”
De eindstreep halen in Halle is voor mij als de Ronde van Vlaanderen winnen – Michel Dhondt
“Of het onderweg nooit lastig wordt? Toch wel. Wanneer de nacht begint en de stilte invalt, wordt het plots heel moeilijk. Gelukkig is de bedevaart heel goed georganiseerd en vooral het Rode Kruis en de motorrijders leveren heel mooi werk. Maar de bedevaarders houden vol want zij hebben een goede reden om door te gaan. Dat kan ziekte zijn in de familie, ruzie, een ongeval, studies van de kinderen en noem maar op. Dat verneem je allemaal als de intenties worden voorgelezen bij het bidden. Veel mensen geven geld mee bij het vertrek om in Halle een kaars te branden of om kaarsen mee te brengen. Ook thuis wanneer ik vertrek, wordt er een kaars aangestoken. Wat me onderweg bijzonder treft, is de sympathie van de mensen voor de bedevaarders. Vanaf Ninove word je echt gesoigneerd door de bewoners. Ze stoppen je van alles toe zoals fruit, koffie en gebakjes.”
Opgewacht door hele familie
Sommige wandelaars klagen onderweg over pijnlijke voeten bij het wandelen. Is daar iets aan te doen? “Men mag zeker niet de fout maken om te starten met nieuwe schoenen. Jaar na jaar gebruik ik dezelfde wandelschoenen die een paar weken voordien goed worden ingewandeld. Ik gebruik ook maar één paar oude sokken en onderweg trek ik nooit mijn schoenen uit. Wel probeer ik zoveel mogelijk te eten en te drinken. Rond 17 uur komen we de volgende dag aan in Halle, waar meestal de hele familie ons opwacht. Dat gevoel bij de aankomst, is onbeschrijfelijk. Daar zijn geen woorden voor. Eenmaal thuis wordt de bedevaartstocht afgesloten met een koude schotel en een grote portie friet”, lacht Danny.
Beetje verslaafd
Aan zijn oudere collega en wandelgezel Michel Dhondt vroegen we hoe hij de toekomst van de Hallebedevaart inschat. “Ikzelf ga straks voor de 28ste keer mee. Ik wil stoppen bij 30, dan zal ik 65 jaar zijn. Het zal pijn doen wanneer ik er niet meer zal bij zijn. Ik deel nu al 15 jaar lief en leed met Danny en we hebben heel veel aan elkaar. Het schept een band die je zomaar niet verbreekt. Vanaf februari begint het bij mij al te kriebelen. Nu probeer ik elke dag een negental kilometer te wandelen. Ik zal er klaar voor zijn, want ik voel zelfs dat ik er een beetje verslaafd aan ben geraakt. Ik kan dat gevoel niet echt omschrijven. Alleen wanneer je het zelf hebt meegemaakt, weet je wat het betekent. De eindstreep halen in Halle is voor mij net hetzelfde als de Ronde van Vlaanderen winnen.”
(CLY)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier