vrienden en familie dragen Saar uit Gits nog altijd diep in het hart

Op 17 december is het exact drie jaar geleden dat de toen 15-jarige Saar Gevaert om het leven kwam bij een zwaar verkeersongeval op de Bruggesteenweg in Gits. De aanrijder, een man uit Aartrijke, was onder invloed van alcohol en pleegde vluchtmisdrijf. Voor de ouders, broer en zus van Saar blijft het gemis groot. “We zijn dankbaar voor de momenten die we met Saar hebben mogen beleven, maar het waren er gewoon veel te weinig.”

17 december 2015. De examens zitten er op voor Saar Gevaert, die toen aan VMS in Roeselare het vierde jaar wetenschappen volgde. Ze vertrekt rond 13 uur per fiets naar een vriendin om samen naar de bioscoop van Roeselare te gaan. “Het was een dag zoals vele andere”, zeggen mama Ann Colson (50), papa Bart (55), zus Stien (23) en broer Sil (21). “We zaten samen te eten en Saar vertrok iets vroeger om zeker op tijd te komen. ‘s Avonds had ze om 19 uur nog dansles, dus zou ze rond 17.30 uur zeker thuis zijn.”

Saar daagde echter niet op, tot grote ongerustheid van zus Stien. “Ik had meteen het gevoel dat er iets niet klopte. Ze reageerde niet op mijn telefoontjes en sms’jes en normaal laat Saar áltijd iets weten.”

En toen drong het verschrikkelijke nieuws het gezin binnen. Saar was, op amper anderhalve kilometer van haar thuis, aangereden. De ondertussen 34 jaar oude M. V. uit Aartrijke had gedronken en reed met een niet-gekeurde en -verzekerde wagen. Meteen na de feiten pleegde hij vluchtmisdrijf en gaf zich uiteindelijk ‘s nachts aan bij de politie.

“We kunnen je verzekeren dat op zo’n moment je wereld letterlijk stopt met draaien”, zegt het gezin. “Saar werd eerst nog ter plekke gereanimeerd, maar overleed uiteindelijk op de operatietafel in Roeselare. De artsen hebben nog alles geprobeerd, maar we waren onze Saar kwijt.”

“Wij zijn onze Saar verloren, maar de aanrijder kan zijn leven gewoon weer oppikken”

En die klap zindert drie jaar na de feiten nog altijd hard na. “Onze Saar was het zonnetje in huis. Een vrolijke meid, altijd met de glimlach op het gezicht. Iemand met het hart op de juiste plaats ook. Ze zou altijd iemand helpen en kon niet tegen onrechtvaardigheid. Zo zat Saar nu eenmaal in elkaar. En dat leverde haar een pak vrienden op. Op school, bij de Chiro en ook in de drumles. Haar drumstel staat trouwens nog altijd onaangeroerd in huis. Dat doen we nooit weg.”

Ook Saars kamer houdt de rest van het gezin in ere. “Haar bed is netjes opgemaakt, het lijkt alsof ze er elk moment kan binnenwandelen. Ook haar laatste eindejaarsaankopen hangen nog in haar kamer. Een paar schoenen met een hakje en een nieuw feestjurkje. Af en toe nemen we even de tijd om in Saars kamer tot rust te komen. En dan borrelen de herinneringen spontaan op.”

Wat opvalt is dat de familie nooit in de verleden tijd over Saar spreekt. “Bewust, want ze is ook gewoon nog bij ons. En het moment dat je echt stilstaat bij het feit dat Saar er niet meer is, zouden we dichtklappen. En dat willen we niet. We geven niet op. Voor Saar.”

Altijd iemand te kort

Toch is het gemis vaak erg groot. “We missen gewoon haar aanwezigheid in huis. De spontane knuffels die ze gaf. Wanneer we nu boodschappen doen, is dat niet langer voor vijf, maar voor vier gezinsleden. En wanneer we allemaal samen in de auto zitten, voelt dat soms vreemd aan. Dan voel je écht dat er iemand te kort is.”

De komende feestdagen zal de familie hoe dan ook intens beleven. “Ze worden niet moeilijker dan de rest van het jaar, maar we vieren op een andere manier. Elkaar een gelukkig nieuwjaar wensen, is er niet meer bij. Dat klopt niet langer. Nu geven we elkaar een stevige knuffel. Daar hebben we veel meer deugd van. Wat we wél zonder fout doen, is Saars verjaardag op 3 mei vieren. Dan komen haar beste vrienden langs en organiseren we een verjaardagsfeestje. We plaatsen Saars foto centraal en drinken allemaal een Passoã, een van haar lievelingsdrankjes. En ook Saar krijgt een glas. Nogmaals, ze is nog altijd bij ons. Uit die momenten halen we veel energie, maar tegelijk voelt het ook dubbel aan. We zien Saars vrienden opgroeien, terwijl we ons enkel maar kunnen afvragen hoe het nu met Saar zou geweest zijn. Ze zou dit jaar 18 geworden zijn, zou straks haar verdere studiekeuze moeten bepalen…”

Dit weekend organiseert het gezin voor de derde keer een herdenkingstocht voor Saar. “Het is elke keer opnieuw mooi om zien hoeveel mensen Saar nog in het hart dragen. De steun die we op die momenten krijgen, is erg veel waard, maar emotioneel is het niet te onderschatten. En maandag volgt Saars derde sterfdag. We zullen er gewoon voor elkaar zijn, denken we.”

Veel te lichte straf

De aanrijder van Saar kan bij de familie op geen greintje respect rekenen. “Integendeel, we zijn alleen maar kwader geworden. Hij heeft ook niet geleerd uit zijn fouten, want in november 2017 knalde hij in Ledegem tegen een paal. En hij pleegde opnieuw vluchtmisdrijf. Dat kan je toch niet vatten? En in de rechtbank stond hij gewoon in ons gezicht te liegen. We kregen te horen dat hij nooit meer onder invloed zou rijden, maar toen was dat tweede ongeval al gebeurd. On-be-grij-pe-lijk.”

Ook de straf die de man destijds kreeg, is veel te licht, klinkt het. “Na het ongeval met Saar kreeg hij een voorwaardelijke celstraf van drie jaar en een rijverbod van tien jaar opgelegd. Wij zijn onze dochter definitief kwijt, maar die kerel kan uiteindelijk gewoon verder met zijn leven. Een heel slecht signaal naar de maatschappij. Echte excuses hebben we nooit gekregen. Hij heeft ons, kort voor de start van het proces, een brief gestuurd, maar die stelde niet veel voor. Die man moet goed beseffen dat als hij die bewuste avond níet had gedronken wij onze dochter nog hadden gehad. Ons leven is door die ene daad compleet veranderd. We zijn oprecht dankbaar voor de vele mooie momenten die we met Saar hebben mogen beleven, maar het zijn er gewoon te weinig geweest. En dat kunnen we helaas niet meer rechtzetten.”