Vlaamse visser Pedro Rappé bouwt nieuw leven uit op Urk

Pedro Rappé: Urker onder de Urkers.© JRO
Pedro Rappé: Urker onder de Urkers.© JRO
Redactie KW

“Ik ben nu een echte Urker, maar dan in een Vlaams jasje.” Als Vlaamse visser leeft Pedro Rappé tegenwoordig in Urk – een Nederlands dorpje met ruim 21.000 inwoners in de Nederlandse provincie Flevoland. Daar zet hij zijn werk rond digitalisering, traceren en verzamelen van data op vissersschepen verder.

Pedro Rappé voer 35 jaar als visser op de woeste zee. Eerst 21 jaar voor zijn vader, daarna voor zijn neef. Op zijn 52ste koos hij om het vissersleven vaarwel te zeggen. “Eigenlijk mag je als visser op je 52ste al aan je pensioen beginnen denken”, vertelt Pedro. “Altijd en overal moet je je vasthouden. Daarnaast wordt ook je motoriek stukken minder en je bent minder bestand tegen een winter lang werken met koude vingers. Op je 20ste lukt dat allemaal, maar als je 50 bent? Het vissersleven is hard labeur.”

Pedro kwam de laatste jaren geregeld in het nieuws als fotograaf van het vissersleven. Met vijf GoPro-camera, vastgemaakt op het schip, maakte hij unieke kiekjes van het leven aan boord. “Ik deed dat vier jaar lang, dag en nacht, bij mooi weer en bij storm”, legt Pedro uit. “De foto’s knipte ik uit de beeldenstroom van de camera’s. Ik begon ook gegevens te verzamelen over de visvangst, het brandstofverbruik, de trekkracht van het schip… Daardoor werd ik opgemerkt in Nederland door Meindert-Jan de Boer, eigenaar van De Boer Marine BV, een bedrijf in navigatie- en communicatieapparatuur. Hij vroeg of ik niet vanuit Urk verder wou werken. Ik was gescheiden en nog alleen. De stap om daar permanent te blijven, was dan ook niet zo groot. Ik leerde er ook mijn nieuwe vriendin kennen”, aldus Pedro.

Warm onthaal

Pedro – geboren en getogen in Knokke-Heist – werd warm onthaald op Urk en is nu een van de Urkers. Niet evident, want op Urk wonen amper vier procent mensen met een migratieachtergrond. “Men zegt niet in Urk, maar op Urk”, duidt Pedro. “Bij de inwoners van Urk leeft het eilandgevoel nog steeds. Tot 1939 was Urk een eiland in de Zuiderzee – dat nu het IJsselmeer heet. Vandaag is het een dorp in de door drooglegging ontstane provincie Flevoland. Urk is een eeuwenoud vissersdorp met een unieke cultuur en geschiedenis. Ze hebben zelfs hun eigen volkslied. Ook al is Urk een kleine gemeente, toch heeft het veruit de grootste vissersvloot en visverwerkende industrie in Nederland. De scheepvaart en de visserij zijn belangrijke elementen op Urk. Ik voel me hier dan ook als een vis in het water.”

“De Urkers sloten me meteen in de armen”

Urk kende een hoog aantal coronabesmettingen, maat toch weigerden de Urkers om een mondmasker te dragen. “Er waren inderdaad wel wat besmettingen op Urk, maar eigenlijk was dat niet veel meer ten opzichte van andere streken, hoor. Niemand, maar dan ook niemand, droeg hier een mondmasker. Toch viel het aantal besmettingen mee.” Urk wordt omschreven als de meest kerkelijke omgeving van Nederland. 98 procent van de inwoners is lid van een kerkelijke gemeenschap en maar liefst 94 inwoners trekt wekelijks naar de kerk. Ligt dat geloof dan aan de basis van het niet volgen van de regels? “Dat heeft er niet zozeer iets mee te maken. Urkers houden alleen niet zo van autoriteit”, lacht Perdro.

Nog niet beklaagd

Er wordt al eens gezegd dat het als Vlaming moeilijk is om je te integreren tussen de Urkers. “Dat viel goed mee”, lacht Pedro. “Mijn verleden als visser speelde ongetwijfeld in mijn voordeel. Mijn integratie verliep heel gemakkelijk. De gemeenschap sloot me meteen in de armen. Op Urk zie je ook niet hoe rijk men is, een Urkenaar gedraagt zich nederig. Je ziet er amper dikke Mercedessen of BMW’s, ze rijden er allemaal met kleine wagens.”

“Iedereen kent er iedereen en elkaar begroeten is er doodnormaal. Dat zie je niet overal meer. Een Urker is en blijft ook een Urker. 80 procent van de Urkers stamt nog af van de eerste bewoners van Urk. Als Vlaming is het leven er zalig. Ik heb het me nog geen seconde beklaagd. Of ik er aan denk om ooit nog terug te gaan naar Knokke-Heist? Ik voel me hier goed en kan hier gerust de rest van mijn dagen doorbrengen. Ik ben nu een Urker, maar dan in een Vlaams jasje”, besluit Pedro trots. (JRO)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier