Vissersweduwes jaar na scheepsramp: “Al maanden niets meer gehoord van reder”

Sonja Alleweireld (links) en Murielle Goegebeur dragen hun overleden mannen, Roger Zoete en Kurt Slabinck, in hun hart. © Davy Coghe
Jeffrey Roos
Jeffrey Roos Medewerker KW

Zondag is het een jaar geleden dat de Z.19 Sonja voor de kust van het Engelse Great Yarmouth kapseisde. Twee van de vijf bemanningsleden overleefden de scheepsramp niet. Voor stuurman Roger Zoete (60) en schipper Kurt Slabinck (48) was het de laatste reis. Een jaar later blikken we terug met de weduwes van de twee onfortuinlijke vissers. “We hopen nog steeds op antwoorden”, zeggen ze.

Nietsvermoedend waren schipper Kurt Slabinck uit Moerkerke, Dirk Coolsaet uit Oudenburg, Pascal Pincket uit Eernegem, Luc Heyneman uit Heist en Roger Zoete uit Gistel op maandag 20 augustus 2018 uit de haven van Zeebrugge vertrokken. Roger was nog in allerijl opgetrommeld om de zieke Oostendenaar Lawrence Degrande te vervangen. Vijf dagen na hun vertrek, op 25 augustus, ging het helemaal fout. De visnetten kwamen vast te zitten in het zand op de bodem van de zee waardoor het schip kapseist. Vijftien seconden, meer tijd was er niet nodig om het schip om te laten slaan. Schipper Kurt zat op dat moment in zijn stuurhut. Roger probeerde zich nog vast te klampen aan het schip, maar moest lossen… Minuten later zagen hun maats de lichamen bovendrijven. Voor hen kwam alle hulp te laat. Dirk, Luc en Pascal konden zich met veel moeite in een reddingsvlot hijsen, dat door de golfslag vanonder het schip tevoorschijn kwam. 3,5 uur later werden ze opgemerkt door een cruiseschip. De lichamen van Kurt en Roger werden later uit zee gevist.

Een jaar later heeft Sonja Alleweireld (56), de vrouw van stuurman Roger Zoete, zijn dood nog niet verwerkt. “De dag dat ik Roger stond uit te zwaaien zit voorgoed in mijn geheugen gegrift. Ik heb hem zo veel keren uitgezwaaid, en elke keer kwam Roger weer terug. Had ik die dag geweten dat ik mijn man voor de laatste keer uit zou zwaaien…”, zucht Sonja. “En dan te denken dat Roger eigenlijk niet aan boord geweest moest zijn. De dag van het vertrek werd hij opgebeld met de vraag of hij een reisje mee wou doen. Ik vroeg Roger nog waarom hij nu per se mee wou gaan. Maar wie was ik om hem tegen te houden? De zee was zijn leven.”

Bloemen

Sonja krijgt het moeilijk als we vragen naar het grootste gemis. “Roger was mijn alles, mijn steun en toeverlaat. Ik mis hem zo hard. Weet je dat hij altijd naar de markt om bloemen ging voor me als hij thuis was. Hij bracht hier leven in huis. Vorige maand ging ik naar het Zwarte Woud op reis, een reis die ik met Roger zou maken. Overal waar ik kwam, kon ik enkel aan hem denken. Die plaatsen hadden wij samen moeten bezoeken”, zegt Sonja in tranen.

Ook financieel is er voor Sonja erg veel veranderd. “Ik krijg nu een overlevingspensioen voor weduwen. Met daarbovenop nog een maandelijkse bijdrage, omdat Roger het slachtoffer werd van een arbeidsongeval. Maar dat brengt Roger niet terug. Daarnaast mag ik nog amper twaalf uur bij verdienen per maand om toch iets extra te hebben.”

Ik wil zo graag weten wat er die dag precies gebeurd is – Muriel Goegebeur

“Maar weet je waar ik het meest boos om ben? Dat ik de reder na de begrafenis niet meer heb gehoord. Geen telefoontje, geen kaartje, geen brief, zelfs geen email… Helemaal niets… Ik heb geen enkele steun gekregen van die man. Nu hoeft hij mij ook niet meer te bellen. En dat terwijl Roger hem wel uit de nood heeft geholpen tijdens die reis. Roger was zo. Altijd klaar om een ander te helpen. Zo zie je maar. Roger is al lang vergeten, maar hij heeft wel zijn leven gelaten voor dat schip. Dat is iets wat ik die man nooit zal vergeven”, besluit Sonja.

Muriel Goegebeur (50), de weduwe van de overleden schipper Kurt Slabinck, draagt het verlies van haar man net als Sonja elke dag met zich mee. “Het gemis is iets wat nooit weg zal gaan”, vertelt Muriel. “Zeker nu ga ik door een moeilijke periode. Ik herinner me nog perfect alles wat we in die laatste tien dagen deden voor Kurt het zeegat introk. Ook die maandag, toen ik Kurt voor de laatste keer af had gezet aan boord van de Z.19. Het afscheid was zoals steeds moeilijk. Ik wist toen nog niet dat we elkaar voor het laatst omhelsden. De eerste zes dagen hoorde ik Kurt nog dagelijks via de telefoon. Hij bleef altijd online, zodat ik hem gemakkelijk kon bereiken. Maar opeens kwam er niets meer…”

Kinderen

Ook de kinderen van Kurt, Anthoney (29) en Indiana (26), hebben het nog steeds moeilijk met het verlies van hun papa. “De kinderen praten er niet veel over. Ik merk dat ze het wat proberen van zich weg te duwen. Zij missen hun vader natuurlijk ook. En de oudste wordt zelf opnieuw papa, dan sta je daar nog sneller bij stil.”

Muriel heeft net als Sonja niets meer gehoord van de reder van de Z.19. “Na de begrafenis zag ik Peter nog één keer, omdat ik hem toen zelf had aangesproken”, vertelt Sonja. “We zijn dan op 14 oktober samen gaan eten. Hij beloofde me toen contact te houden, maar ik hoorde hem niet meer. Na Nieuwjaar heb ik hem dan zelf nog eens gecontacteerd via Messenger en toen heeft hij mij gebeld. Maar dat laatste contact dateert ook alweer van 20 januari.”

Autopsierapport

“In het begin heb ik mij dat erg aangetrokken”, zegt Muriel. “Mijn man heeft alles gedaan voor zijn baas. Ook om Roger mee te krijgen op die fatale reis, zodat hij niet zou moeten bellen naar Peter met de vraag om nog snel iemand te zoeken. Ik heb nu het gevoel dat Kurt niets betekend heeft. Maar Peter kan natuurlijk ook in een positie zitten waarin hij zelf niet goed weet hoe en wat. Hij kan net als wij met gevoelens zitten waar hij geen weg mee weet. Hij verloor twee mensen waarmee hij samenwerkte. Ik weet niet hoe ik zou reageren als ik Peter nu tegen zou komen. Van mijn kant moet er nu ook geen contact meer komen.”

Muriel wacht een jaar later nog steeds op het autopsierapport van haar man. “In november zijn we naar Brugge gegaan. Daar werden de overlevende bemanningsleden, in het kader van het onderzoek, vragen gesteld over de ramp. Zoals waar zij precies stonden, toen het schip kapseisde. Er werd mij toen beloofd dat ik op de hoogte gehouden zou worden, maar sindsdien kregen we niets te horen. Ook het autopsierapport blijft uit. Maar ik wil zo graag weten wat er die dag precies is gebeurd en blijf hopen op antwoorden.”

We belden ook reder Peter Thysebaert, maar hij wou niet reageren.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier