Vissersweduwe uit Oudenburg blikt terug op een van de zwaarste scheepsrampen ooit

Christiane Vandecasteele aan de haven in Oostende, met dochter Shana en kleinzoontjeMatteo. "Ik denk nog vaak aan de ramp met de Girl Linda." © JRO
Redactie KW

“Dat zo’n ongelukken nog kunnen gebeuren.” Het kapseizen van de O.13 Morgenster liep vorige week dan wel af zonder slachtoffers, het incident reet wel weer wonden open bij Christiane Vandecasteele. De vrouw uit Oudenburg verloor in november 1990 haar man Geert Decock bij de beruchte ramp met de O.303 Girl Linda. Zes vissers bleven toen op zee. Christiane blikt voor De Zeewacht Kust terug op een van de zwaarste scheepsrampen in de visserij.

De O.303 Girl Linda vertrok op 1 november 1990 zorgeloos uit de haven van Oostende. Aan boord: Nick Depreytere (30), John Verstraete (33), Glenn Verhaeghe (29), Geert Decock (26), Marnix Michils (23) en zijn broer Jürgen Michiels (16). Zoals altijd werden de zes stoere zeebonken uitgezwaaid door hun vrouwen en liefjes. Een tweetal weken later zouden ze terugkeren naar hun thuishaven, hun geliefden zouden hen opnieuw opwachten. Maar het noodlot sloeg toe en het schip keerde nooit terug. De lichamen van de zes mannen werden nooit gevonden.

Paniek

Geert Decock voer pas voor de tweede keer mee met de Girl Linda. Als vervanger was hij opgetrommeld om enkele reizen mee te helpen. De jonge vader van de toen negen maanden oude Shana keek er bij het vertrek al naar uit om weer bij zijn gezin te zijn. “Hij was zo fier op zijn dochter, ze was zijn alles”, vertelt Christiane Vandeacasteele, de weduwe van Geert. Maar de zee was onverbiddelijk. Het gezin werd nooit herenigd.

Daar sta je dan, je man kwijt en een baby in je armen

“Op 14 november hadden ze de haven van Oostende moeten binnenvaren”, weet Christiane nog. “Wij stonden allemaal op de kaai te wachten op onze mannen, maar er kwam maar geen schip af. Het ongeluk was dan blijkbaar al gebeurd, maar dat wist nog niemand. Via Dirk, een van de twee reders, kwamen we wel te weten dat ze nog niets gehoord hadden van het schip. Toen brak er toch al wat paniek uit… Dirk zei ons dat we best naar huis zouden gaan. Als er nieuws was, zou hij ons verwittigen (zwijgt even). Enkele uren later kregen we het nieuws al te horen: het schip was gekapseisd en van de zes bemanningsleden was er geen spoor.”

Nooit gevonden

Onderzoek wees uit dat de netten van het schip aan een container hadden gehaperd die niet aangeduid was. De Girl Linda sloeg meteen om en zonk tot op de bodem van de zee. Uiteindelijk werd het wrak gevonden op 30 meter diepte. “De zes lichamen zijn nooit gevonden. We hebben Geert dus nooit kunnen begraven. We kregen wel een afscheidsdienst in de Sint-Petrus-en-Pauluskerk, maar dat is niet hetzelfde. Een graf om met Shana heen te gaan, dat hadden we niet. Er was wel een vermelding op het monument van verloren zeelieden op de begraafplaats… En daar sta je dan, je man kwijt en een baby van amper negen maanden in je handen. Hoe moest ik dat ooit aan haar uitleggen. Shana, op wie hij zo fier was, zou nooit haar papa leren kennen.”

Harde tijden

Het waren harde tijden voor Christiane. “Ik wist met mezelf geen raad. Er was nog zoveel te regelen. Ik was niet alleen mijn man kwijt, maar ook de andere vijf waren goede vrienden. Ik weet nog goed dat ze de reis er voor ook al later binnenwaren, ook toen was ik ongerust. Geert wist me dan te sussen met de woorden: ‘onkruid vergaat niet’. Zo zie je maar… mijn vrees was gegrond. (stil) De visserij was zijn leven.”

Geert Decock en vijf andere vissers overleefden de ramp met de Girl Linda niet.
Geert Decock en vijf andere vissers overleefden de ramp met de Girl Linda niet.© Repro JRO

Toen Shana – ondertussen 28 jaar – ouder werd, stelde ze haar mama vragen over haar pa. “Ik vertelde het hele verhaal. Ze wou dat ook… Het is niet makkelijk geweest. Een dochter opvoeden en daarbij je verdriet verwerken…”

“Ik denk er nog vaak aan. Zeker bij de laatste drie rampen met vissersschepen. Hoe zo’n ongelukken in deze moderne tijden nog kunnen gebeuren, ik snap het soms niet. Het ongeluk met de Girl Linda heeft me getekend voor het leven. Hoewel ik later hertrouwde, bleef het ongeluk door mijn hoofd spoken. Ik heb altijd wel heel veel gehad aan mijn ouders. Zij hebben me er bovenop geholpen. Het slijt wel na verloop van jaren, maar vergeten… dat doe je nooit meer.”

(JRO)

“Mijn verloofde heeft me nu liever elke dag thuis”

Een week na het ongeval met de O.13 Morgenster koos visser Kevin Zaman (26) alweer het zeegat. “Dat is mijn manier om alles te verwerken.”

Kevin (links) naast zijn nieuwe schipper Rudy Beuckels en eigenaar van het schip Gregory Arnoys.
Kevin (links) naast zijn nieuwe schipper Rudy Beuckels en eigenaar van het schip Gregory Arnoys.© JRO

Met de N.86 Rudy loopt Kevin elke morgen de Nieuwpoortse haven binnen. “Na het ongeval liep ik hier bijna dagelijks langs de kaai. Ik voelde me beter tussen de andere vissers. Het zit je in het bloed of niet…”

“Met de O.13 was het mijn eerste reis na een ruzie met mijn broer op de Z.55. Ik had toen al bij de N.86 gesolliciteerd, maar ze hadden toen net iemand gevonden. Schipper Rudy had me een bericht gestuurd dat ik altijd mijn hart mocht komen luchten.” De vrijdag na het ongeval ging Kevin samen met zijn verloofde langs. Hij wilde meteen terug in zee om de schrik niet te pakken te krijgen. “In eerste instantie was het de bedoeling om pas zondag de eerste keer te varen, maar omdat ze prachtig weer voorspelden, vroeg Rudy me om begin deze week al mee te gaan.”

“Als ik lange tijd thuis was gebleven, was ik misschien nooit meer in zee geweest. Voorlopig gaat het goed en dat is het belangrijkste. Misschien dat ik wel schrik krijg als het eens hard gaat waaien, maar dat weet je natuurlijk nooit op voorhand. Vissen is mijn leven. Ik zou niet weten wat ik anders zou moeten doen. Zelf zou ik ook al langere reizen kunnen doen, maar mijn verloofde heeft me na het ongeval liever elke dag thuis.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier