Vijf jaar na dodelijk ongeval van Jens Vanderheeren: “Nu geeft onze zoon ons energie”

Zaterdag is het exact vijf jaar geleden dat Jens Vanderheeren, door iedereen liefkozend ‘Jenske’ genoemd, bij een dramatisch verkeersongeval in Meulebeke om het leven kwam. De goedlachse teddybeer zit bij héél veel vrienden nog diep in het hart geworteld en dat doet zijn ouders deugd. “Ons beste medicijn? Dat zijn Jenskes ‘copains’ die bij ons op bezoek komen.”

Even terug naar die noodlottige tiende oktober van 2015. Jens Vanderheeren, toen amper 25 jaar oud, vertrok die bewuste zaterdag iets na 7 uur ‘s ochtends bij zijn vriendin in Pittem richting het werk. De getalenteerde lasser kwam er echter nooit aan, want op de Randweg in Meulebeke liep het gruwelijk fout. Net voorbij het kruispunt met de Pittemstraat werd Jens aangereden door Steven H., die met zijn zware BMW vanuit Ingelmunster richting Tielt reed. De klap was ongemeen hard, Jens overleed ter plekke. Steven H. reed 86 kilometer per uur waar hij 50 mocht, had 1,7 promille in zijn bloed en was onder invloed van cocaïne. Na de aanrijding probeerde hij de hulpdiensten zelfs te doen geloven dat hij niet achter het stuur zat.

Vijf jaar later hebben Jens’ ouders Franky Vanderheeren (64) en Catherine Vroman (55) de rug weer gerecht, al blijft het gemis nog elke dag knagen.

Wat weet je nog van die mistige oktoberdag?

Catherine: “De eerste uren zijn nog glashelder, maar Franky is alles kwijt. Ik weet nog dat er iets voor 9 uur bij ons werd aangebeld. De dienst slachtofferhulp stond met het verschrikkelijke nieuws voor onze deur. Die eerste momenten weigerde ik het te geloven. Onze Jens, zo’n brave kerel, dat kon gewoon niet waar zijn.”

Franky: “Tot op vandaag zal ik de voordeur niet openen als er op zaterdagochtend aangebeld wordt. Dat lukt me gewoon niet.”

Onze kop laten hangen? Jenske zou dat niet gewild hebben. We ‘wèren’ ons

Jens bracht de nacht door bij zijn vriendin in Pittem. Wanneer hebben jullie hem voor het laatst gesproken?

Catherine: “Dat was op donderdagavond. Samen met Eliene Verbrugge, zijn partner, waren ze van plan om een huis in Ardooie te kopen. Ze waren klaar voor de toekomst en toen hebben we een zeer goed moeder-zoongesprek gehad. Dat gebeurde erg spontaan, bij Jenske lukte dat niet op commando. Ik weet nog dat ik hem op het hart drukte dat hij er gewoon moest voor zorgen dat hij gelukkig werd. Want dat is het allerbelangrijkste in het leven.”

Hebben jullie het verlies ondertussen een plaats kunnen geven?

Franky: “Neen. Voor mij is dat onmogelijk. Ik voel nog elke dag een zekere machteloosheid. Hij is van het ene moment op het andere uit ons leven gerukt, hé. En daar treft hij geen enkele schuld aan. Als ik het wat moeilijker heb, vlucht ik weg in mijn muziek. Dan zet ik me in onze veranda, koptelefoon op en verstand op nul. Dat helpt me elke keer opnieuw.”

Catherine: “Ik sta op dat vlak misschien iets verder dan mijn man. Natuurlijk mis ik Jenske elke seconde van de dag, maar we hebben ons allebei herpakt. Voor onze zoon. Hij zou niet willen dat we onze kop laten hangen. Ik praat er ook mee en zeg hem dan dat zijn mama en papa zich wèren. Voor hem.”

Franky:(glimlacht) “Hij zou ons zeker al een paar schoppen onder ons gat gegeven hebben. Jenske was voor de vooruit.”

Jullie huis staat vol foto’s en aandenkens aan Jens. Bewust?

Catherine: “Héél bewust. Jenske ís nog altijd bij ons, hé. Hij woont hier nog steeds. En dat zal nooit veranderen. Aan de achterdeur staan zijn schoenen die hij voor het laatst heeft uitgetrokken. En die zullen daar altijd blijven staan.”

Franky: “Ook zijn werkbank in onze loods behouden we. Ik heb er lang zelf niet aan kunnen werken, maar nu doe ik dat wel. Dan voel ik me met Jenske verbonden. Al die kleine dingen helpen ons vooruit. Het gemis knaagt nog altijd erg hard, maar vandaag heeft Jenske ons ook bakken energie. Zo weten we ook dat hij nog bij ons is. Dat kan niet anders.”

Jullie zoon verloor het leven door een roekeloze chauffeur. Hoe kwalijk nemen jullie hem alles?

Franky: “Hij heeft onze zoon van ons afgenomen, hé. Dat zegt alles, zeker? Ik heb me al duizend keer de vraag gesteld hoe dit is kunnen gebeuren. Een rechter stuk weg zal je niet vinden. En toch is die kerel tegen onze Jens gebotst.”

Catherine: “Voor ons is en blijft dit hele verhaal een crimineel feit. In zijn toestand was die wagen een moordwapen. Met Jenske als slachtoffer. Wat als onze zoon een minuutje eerder of later was? Zou hij er dan nog zijn? We weten het niet.”

Franky: “Sinds de rechtszaak hebben we die gast niet meer gezien. Dat hoeft ook niet meer, net als mogelijke excuses. We hebben ze destijds niet gekregen, nu willen we ze sowieso niet meer. We kunnen enkel hopen dat die man veel berouw heeft.”

Jenskes vrienden die hier spontaan binnen springen, dat is voor ons het beste medicijn ter wereld

Waar missen jullie Jenske het meest in?

Catherine: “Waarin niet? Jenske was de constante factor in ons leven. Hij was er altijd. Wanneer ik aan het koken was, kwam hij in de keuken bij me zitten en vertelde hij honderduit. We hadden een unieke relatie en konden elkaar alles kwijt. Een gouden kerel…”

Franky: “Nu is er bij elk leuk moment een stoel onbezet. We kunnen opnieuw wat genieten van het leven en maken plezier op een feest, maar het is nooit compleet. Ik kan je verzekeren: dat vreet aan je.”

Catherine: “Ik heb het altijd het lastigst daags na bijvoorbeeld een familiefeest. Dan komt de weerbots en voel ik me elke keer opnieuw leeg. De buitenwereld blijft draaien, maar onze zoon keert niet meer terug. Al zijn we erg blij dat Jenske allesbehalve vergeten is.”

Krijgen jullie nog vaak vrienden van hem over de vloer?

Franky: “Dat is voor ons het beste medicijn ter wereld. Jenskes copains die hier spontaan binnen springen en dan samen een pint drinken en herinneringen ophalen… Je kan niet geloven hoeveel deugd we daarvan hebben.”

Catherine: “Weet je, ik voel me soms de plusmama van die gasten. We lachen en huilen samen en denken aan Jenske. Je ziet ze ook evolueren. Zijn vrienden zijn ondertussen getrouwd, hebben een huis gekocht en hebben soms zelfs al kinderen… Dan vraag je je af waar Jens in het leven zou staan. Dit jaar zou hij 30 geworden zijn.”

Franky: “Ook met zijn vriendin Eliene hebben we nog altijd een fantastische relatie. Ze heeft met haar partner een dochtertje en we gunnen haar alle geluk van de wereld. Zij zal altijd een speciaal plekje in ons hart hebben.”

Hoe zullen jullie Jenske blijven herinneren?

Catherine: “Als een keiharde werker met het hart op de juiste plaats. Eerlijk, optimist en een leutemaker van het eerste uur.”

Franky: “Dat horen we vaak van mensen die over Jenske spreken. Hij had iets speciaal over zich. Iedereen voelde zich instant happy wanneer ze Jens zagen. Dat gevoel willen we houden.”