De vier zussen Maeyaert vullen hun dagen tegenwoordig erg sportief in. Op 22 maart nemen ze namelijk deel aan de ‘100km-run voor Kom op tegen Kanker’. “Ik start de run en loop in totaal de grootste afstand, de 40 kilometer”, vertelt Bieke Maeyaert, die 3 jaar geleden zelf getroffen werd door borstkanker. “Telkens na 10 kilometer sluit er één van mijn zussen verder aan, zodat we samen aan 100 kilometer geraken. Hopelijk halen we samen de eindmeet.”
Drie jaar geleden kreeg Bieke Maeyaert (42) op 39-jarige leeftijd de diagnose borstkanker. Bieke is afkomstig uit Beveren-aan-de-IJzer, maar woont al een hele tijd in Westouter met haar man Jelle Vanrenterghem en kinderen Gust, Odette en Madeleine. “Het was op een vrijdagavond in september 2016 dat ik bij toeval, maar heel duidelijk een knobbeltje ontdekte in mijn borst. Het voelde branderig aan en gaf ook een lichte verkleuring op mijn huid. De hele nacht lag ik hierdoor te woelen. Ongerust ging ik op zaterdagmorgen naar mijn huisdokter, die mij meteen doorverwees voor verdere onderzoeken. Op maandag kon ik – dankzij een stiekem telefoontje van mijn zus Elke – langsgaan bij mijn gynaecoloog, waar ik het gevreesde verdict kanker kreeg. Begin oktober kreeg ik dan mijn eerste chemotherapie in het Jan Ypermanziekenhuis in Ieper. In het totaal ben ik één jaar out geweest. Na de chemobehandelingen onderging ik een borstsparende operatie, waarna ik nog radiotherapie kreeg in Kortrijk. Zelf heb ik de beginfase aangevoeld als het zwaarste moment binnen mijn ziekte. Vooral de onzekerheid deed mij wankelen. Onzekerheid over welk soort kanker het was, of het goed- of kwaadaardig, agressief of minder agressief, de hormonale of niet-hormonale vorm was. Ook over de vraag wat mij en mijn gezin te wachten stond, maakte ik me zorgen. Er zijn 1.001 verschillende soorten (borst)kanker, waardoor vergelijken met zogenaamd gelijkaardige gevallen heel moeilijk is en weinig zin heeft. Ik bleek de hormonale vorm te hebben, waar zware behandelingen voor nodig waren. Eens er echter wat meer zekerheid was, voelde ik mij heel courageus en stelde ik mij heel positief op, vastbesloten om me hier doorheen te worstelen. Ik heb vooral het geluk gehad door de komst van Herceptine, een doeltreffend medicijn voor mijn specifieke aandoening. Tien jaar geleden had de medische wereld voor mij nog geen geschikt medicijn gehad. Bij onze mama, Maria Degadt, was er trouwens ook lymfeklierkanker ontdekt in mei 2016. Toen ik mijn eerste chemobehandelingen kreeg, was zij net aan haar laatste bestralingen toe”, herinnert Bieke zich.
De ziekte was een heel intense periode voor Bieke, die ze nu niet meer zou kunnen wegdenken in haar leven. “De borstkanker veranderde mij niet alleen lichamelijk, maar zeker ook mentaal”, vindt ze. “Drie jaar later krijg ik nog maandelijks medicatie en heb ik last van botaantasting, op het randje van osteoporose. Dat voel ik bij momenten tot in het diepste van mijn tenen. Lopen schijnt door de lichte schokken goed te zijn daartegen. Voor de rest sta ik mentaal een stukje anders in het leven. Mijn scherpere kantjes zijn nog scherper geworden. Waar ik vroeger wat voorzichtiger was, ben ik nu een stuk directer en meer rechtdoor. Mij ga je niet gauw meer horen klagen over banale zaken”, lacht ze.
Winterwandeling
Zussen Elke (44), Lobke (38) en Heike (32) reageren: “We vormen een heel hecht gezin. Ook voorheen kregen we al een aantal moeilijke periodes te verwerken. Zo kreeg de man van Elke eerder een ernstige bloedziekte met stamceltransplantatie en ook Elke heeft een zwaar ongeval gehad. Doorheen de moeilijke periodes is onze band alleen maar sterker geworden, tussen ons als zussen, maar ook tussen ons en onze ouders en broer Steven (45) die er altijd waren om ons te steunen. De ziekte van mama en Bieke deed dat geloof van ‘wij komen er samen doorheen’ weer even wankelen. Gelukkig kwam alles goed, maar nu pas beseffen we ten volle dat onderzoek naar gepaste behandelingen vaak letterlijk van levensbelang is. Daarom schreven we ons in om op 22 maart de ‘100km-run voor KOTK’ te lopen in Knokke, een evenement dat in 2020 voor de derde maal georganiseerd wordt. Ons sportief achternichtje Mieke Maeyaert nam de voorbije twee jaar al deel hieraan en via haar kenden we het initiatief al. Een groepje collega’s van Lobkes werk, het psychiatrisch ziekenhuis Heilig Hart in Ieper, doet komende editie ook mee. Ook zij vroegen Lobke of zij niet wou deelnemen. Al deze argumenten trokken ons over de streep om ook deel te nemen, onder de naam ‘Team de zusjes’. De ambassadeurs van de ‘Run tegen kanker 2020’ zijn Jeroen Meus en Dieter Coppens. Vorig jaar waren dat Tine Embrechts en haar partner Guga Baul. Het aantal teams dat kan inschrijven voor deze run is beperkt tot 250. Elk team van vier personen loopt samen 100 kilometer. Een persoon start alleen aan de veertig kilometer. Telkens na tien kilometer lopen sluit dan een tweede, derde en vierde teamgenoot aan die respectievelijk 30, 20 en 10 kilometer loopt. In ons geval zal Bieke de grootste afstand van 40 kilometer afleggen, Elke 30 kilometer, Heike 20 en Lobke 10. Tijd is helemaal niet van belang. Dat geeft toch een heel ander gevoel. Het is de bedoeling dat we samen de eindmeet halen en het ingezamelde bedrag van 2.500 euro kunnen overhandigen voor verder onderzoek naar kanker. Dat startgeld kun je op twee manieren inzamelen: ofwel door rechtstreekse giften in te zamelen via de teampagina van Run tegen kanker, ofwel door zelf een inzamelactie op poten te zetten. Wij kozen ervoor om ook dat laatste te doen, onder de vorm van een Winterwandeling ten voordele van ‘Team De zusjes’. Deze Winterwandeling, waarbij er de keuze is om ofwel 4, ofwel 10 kilometer te wandelen in en rond Heuvelland, vindt plaats op 9 februari 2020″, vertellen de zussen.
Stress en spanning
Alle vier lopen ze graag en veel. Zo liepen ze in juni samen al de McBride-run van 21 kilometer en ook de Vredesrun van 16 kilometer. “Momenteel trainen we drie keer per week, telkens eens 5, 10 en 16 kilometer. Die voorbereiding brengen wel de nodige stress en spanning met zich mee. Een rampscenario zou zijn dat één van ons geblesseerd raakt. Vijf weken geleden raakte Elke, die in het verleden nog nooit ergens last van had, ineens geblesseerd aan haar heup. We hopen uiteraard haar op tijd weer klaar te stomen om die dertig kilometer te kunnen halen. Al hebben we ook hier al een plan B op bedacht: in geval van nood, schuiven we iedereen een plaatsje door. In dat geval zou Heike de 30, Lobke de 20 en Elke de 10 kilometer uitzweten”, besluiten ze lachend.
Inschrijven voor de Winterwandeling ten voordele van ‘Team de zusjes’ voor ‘Run tegen kanker’ kan nog tot 1 februari via heike.maeyaert@gmail.com of via het Facebookevenement Winterwandeling Team De zusjes.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier