De tentoonstelling (K)anker, van 25 september tot 10 oktober in de Gasthuiskapel vloeit voort uit het gelijknamige boekproject waarin veertig portretten en verhalen van 40 mensen die strijden (of gestreden hebben) tegen kanker gebundeld worden. Initiatiefnemers en halftijdse Poperingenaars Kenneth Coudyzer en Amélie Soenen strikten ook vier stadgenoten, onder wie Marcel Vanrenterghem van Dikke Duim Marcel.
Kenneth Coudyzer en Amélie Soenen vormen met hun vier kinderen een nieuw samengesteld gezin dat halftijds in Limburg en Poperinge woont. “Ik ben eigenlijk Waregemnaar, maar woon al vijftien jaar in Poperinge”, vertelt Kenneth. “We hebben elk twee kindjes, ik in Poperinge, Amélie in Limburg. De week dat de kinderen bij mij zijn, wonen we in Poperinge en omgekeerd in Limburg. Een heel moderne manier van leven en werken.”
Ook professioneel vormen Kenneth en Amélie een koppel. Met hun bedrijf Kick-[as] MEDIA verzorgen ze fotografie en video voor bedrijven, maar ook social media. “Voor een Facebookpost rond de Werelddag tegen Kanker hadden wij het idee om een oproep te plaatsen dat we op zoek zijn naar iemand die ziek is geweest en in bloot bovenlijf wilde poseren. Die oproep werd opgepikt door Het Belang van Limburg, maar daar was maar plaats voor vier portretten. Veel meer mensen zeiden dat ze ook naar buiten wilden komen en tonen dat ze trots zijn op zichzelf. Zo kwamen we uiteindelijk tot veertig echt wel mooie portretten en dachten we: laat ons ze bundelen in een boek. We werkten met drie creatieve schrijvers – Philip Demaeght (tevens medewerker van deze krant, red.), Anja Hermans en Sarah Moen – die heel goed werk leverden.”
Tussen de veertig lotgenoten zitten er ook vier Poperingenaars: Vicky Tetaert, Evelyn Ledoux, Martin Dewulf en de 8-jarige Marcel Vanrenterghem. Bij het zoontje van Bart Vanrenterghem en Nancy Goudeseune werd op 31 mei 2014 leukemie vastgesteld. Mama Nancy pende twee jaar lang het wedervaren van het gezin neer in de veelgelezen blog Dikke Duim Marcel. Ze organiseerden ook een succesvolle verkoop van marcellekes die maar liefst 7.629 euro opbracht voor het Kinderkankerfonds.
Ander leven
Einde augustus 2016 kreeg Marcel echter zijn laatste chemopilletje en kwam er een einde aan zijn behandeling. Vier jaar later gaat het heel goed met de 8-jarige kerel, en zijn tweelingbroer Achiel. “We hebben een ander leven ondertussen”, vertelt Nancy Goudeseune. “De ziekte van Marcel is ondertussen een verre herinnering. Marcel doet het super. We gaan nog één keer per jaar naar Gent om bloed te trekken en iedere keer krijgt hij al zijn punten. Iedereen is hier blij. Hij was misschien nog een jaar fysiek wat achter vergeleken met zijn broer en zus, maar nu merk je daar niets meer van. Met zijn broer kan hij nu geweldig in competitie gaan. School is niet hun dada. Het zijn eerder buitenjongens. Dingen uitvinden en kampen maken interesseert hen meer dan de maaltafels op school. Marcel is wel een doorzetter. Humor heeft hij ook. Als we nu zeggen tegen Marcel dat we moeten opletten voor corona dan zegt hij: ‘pfff, corona. Ik heb kanker gehad, corona zal ik ook wel overleven.'”
Toen Philip Demaeght vroeg of ze aan het boek wilden meewerken, moesten ze niet lang twijfelen. “Marcel wil beroemd worden. Hij vindt dat super. Aan positieve projecten werken wij heel graag mee. Ik heb een goed gevoel bij het boek. Het is geen donker boek waarin alle ziektebeelden aan bod komen, maar wel hoe het een positieve draai kan krijgen. Wij hebben daar bijvoorbeeld heel veel mooie momenten uitgehaald. Het is magnifiek hoeveel warmte van de mensen we op dat moment gevoeld hebben. Hoe raar het ook mag klinken, wij kijken daar blij op terug door de vele kleine gelukjes die we toen ervaren hebben. Ook bij Marcel zijn geen nare herinneringen blijven hangen. Hij was ook 2,5 jaar toen we de diagnose kregen.”
Tentoonstelling
Met de tentoonstelling in de Gasthuiskapel, die behoudens coronasituatie plaatsvindt van 25 september tot 10 oktober, willen Kenneth en Amélie ook die boodschap meegeven. “Tijdens de tentoonstelling kunnen de mensen als het in het boek stappen”, vertelt Kenneth. “Ze krijgen een indruk van hoe de portretten tot stand zijn gekomen. Ook een deel van de verhalen, de indrukken die wij gehad hebben… Het is zo dat het geen getuigenissen zijn. Dat wilden we absoluut niet, omdat er al heel veel getuigenissen zijn. Je hebt de lach en de traan, maar ook de trots die de mensen voelen om aan dit project mee te werken. Tijdens dit proces werd snel duidelijk dat het poseren, het vertellen en het samen ‘realiseren’ een belangrijke stap in aanvaarding, verwerking en heling is. De doelstelling van het boek bestaat er dan ook in dezelfde steun te kunnen bieden aan nog veel meer lotgenoten en hun omgeving.”
Meer info op k-anker.be.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier