VIDEO – Ouders van vermoorde Bjorn De Vrieze: “Er is een leven vóór en een leven ná zijn dood”

De brutale moord op Bjorn De Vrieze (28) liet op 1 mei een aardschok doorheen Tielt razen. De geliefde slagerszoon werd door liefdesrivaal Jordy V. met een kruisboog om het leven gebracht en dompelde zo een hele stad in diepe rouw. “Het verhaal een plaats geven? Dat zullen we nooit kunnen”, zegt Bjorns papa Hans. “Die dag was een breekpunt in ons leven.”

Het leven lachte Bjorn De Vrieze (28) meer dan toe. De jongeman had een goeie job in de slagerij van vader Hans en zou die op termijn ook opvolgen, hij kon terugvallen op een enorme vriendenkring én was van plan om aan een politieke carrière in zijn geliefde Tielt te timmeren. De vele dromen van de kerel, die bij het brede publiek bekend stond als de goedlachse kelner van café Cirque Central, werden op dinsdag 1 mei met een welgemikt schot aan diggelen geslagen.

Voor Bjorns ouders, Hans De Vrieze (55) en Gudrun Vandeginste (54), en zijn zus Bieke (24) blijft het verlies nog altijd amper te dragen. “Vanaf nu zal 1 mei altijd een gitzwarte rand hebben“, zegt Hans.

Hoe blik je nu terug op die noodlottige dag?

“We zullen nooit kunnen vergeten wat er zich toen heeft afgespeeld. Ons leven bestaat sindsdien uit twee delen: een stuk vóór de dood van onze zoon en het deel ná de moord. Het is letterlijk een breekpunt in ons leven. Die bewuste ochtend was ik samen met Bjorn aan het werk in onze slagerij in de Bruggestraat. ‘s Middags vertrok hij naar huis, een brede glimlach op het gezicht en vol levenslust. Hij wilde die namiddag met zijn motor naar zee rijden.”

Herinner je je nog je laatste woorden aan je zoon?

“Alsof het gisteren was. Ik riep hem nog toe dat hij zich goed moest kleden en voorzichtig moest zijn. Om 12.10 uur is hij hier vertrokken, om 12.17 uur had die Jordy aan Bjorns woning in Schuiferskapelle al dat fatale schot gelost. Zo snel is het gegaan…”

Hebben jullie alles ondertussen een plaats kunnen geven?

“Neen. Dat zullen we nooit kunnen. Zo’n drama kán je niet laten bezinken. Die nachtmerrie schiet nog dagelijks door ons hoofd. Niet dat we er constant mee bezig zijn, maar onze gedachten dwalen erg vaak af naar Bjorn en wat er gebeurd is en ons leven is voorgoed getekend. En we kunnen het nog altijd niet geloven. Uiteindelijk zijn het twee mensen die onze zoon het leven hebben gekost. Jordy V. als dader en Sarita als spilfiguur in dit hele verhaal. Laat ons wel wezen: mensen plegen geen moorden en halen geen kruisboog boven bij een relatieprobleem. Onze zoon had dat meisje tijdens zijn jaren als kelner in de Cirque Central leren kennen, maar hij ging daar heel voorzichtig mee om. Hij stelde zich zelfs afwachtend op… Bjorn kende die Jordy ook redelijk goed. Twee weken voor de moord had hij hem zelfs nog naar huis gevoerd.”

Gudrun huilt nog elke dag. Eigenlijk leven we niet meer. We moeten óverleven – Hans De Vrieze

Ondertussen vormt Sarita opnieuw een koppel met Jordy…

“Daar kunnen we al helemaal niet bij. Weer samen met de moordenaar van onze zoon, zelfs al van voor Bjorn begraven was. Eens te meer is Bjorn voor ons dus een bijzonder tragische en zinloze dood gestorven. Dat is nog eens een extra mes in de wonde.“

Hebben jullie zelf contact met Jordy’s ouders?

“Neen, maar we koesteren ook geen enkele vorm van rancune. Zij zijn in dit hele verhaal evengoed slachtoffer. Ik kan me voorstellen dat ook die mensen de hele tijd aan die nachtmerrie denken. Gelukkig hebben we nog onze job. De slagerij draait op volle toeren, Gudrun kan haar ding doen als ingenieur bij Barco. Door te werken kunnen we onze gedachten verzetten. Dat moet, want als we stilvallen, glijden onze gedachten automatisch naar Bjorn en wat er met hem gebeurd is. Gudrun huilt nog elke dag. Eigenlijk leven we niet meer. We moeten óverleven. En vechten.”

We hopen op een juiste straf voor Jordy. Hij heeft onze zoon immers afgenomen en dat kan nooit ongedaan worden gemaakt. Het enige wat nog kan, is dat het gerecht zijn werk doet

Hoe hebben jullie de feestdagen beleefd?

“Die waren op zich niet zoveel anders dan de voorbije jaren. In de slagerij was het razend druk, maar het spreekt voor zich dat ik Bjorn naast mij heb gemist. Hij was mijn rechter- én linkerhand. Het was vreemd om hem hier niet in de weer te zien, maar gelukkig hebben we een goed team. Het is gelukt, maar tegelijk besef ik dat Bjorn naast ons moest gestaan hebben. Op een van de ramen van de slagerij heeft cartoonist Filip Cardoen uit Moorslede een beeltenis van Bjorn geschilderd. Een erg bewuste keuze, want we willen iedereen tonen dat Bjorn voor eeuwig en altijd deel uitmaakt van ons leven en onze zaak.”

Kunnen jullie elkaar nog een gelukkig nieuwjaar wensen?

(stilte) “Dat ligt iets moeilijker. We koesteren geen grote verwachtingen meer in het leven, moet ik toegeven. Maar we blijven positief, we kijken vooruit. Alleen moeten we voor de rest van onze dagen een vitaal onderdeel van ons bestaan missen. De stoel van Bjorn zal altijd leeg blijven…”

Waar trekken jullie zich nu aan op?

“We hebben veel steun aan Bjorns vrienden. Héél veel steun, zelfs. En we weten dat Bjorn nog erg vaak over de tongen gaat. Dat doet ons wel deugd.”

Net na het drama speelden jullie met het idee om de slagerij te sluiten…

“Maar dat konden we gewoon niet doen. Deze zaak is ons levenswerk en het houdt ons ook overeind. Bjorn zou ook gewild hebben dat we voort werkten. Hij zou op termijn de slagerij overnemen. En eigenlijk doen we het ook nog altijd erg graag. Waarom dan stoppen?”

Hoe gaat het nu met jullie?

“We hebben het alle drie lastig. We functioneren regelmatig op automatische piloot, maar we doen door. Onze kop laten hangen, dat weigeren we. Op Nieuwjaar was het onze beurt om de familie te ontvangen en dat hebben we gewoon laten doorgaan. Er werd ook over Bjorn gepraat, maar dat vonden we goed. Zo blijft hij in ieders gedachten.”

Straks zetel je ook als gemeenteraadslid, Hans. Terwijl dat zitje eigenlijk voor je zoon gereserveerd was…

“Dat besef ik maar al te goed. Eigenlijk moest Bjorn verkozen zijn. Maar ik heb me kandidaat gesteld om onze zoon te eren én om zijn plannen voort te zetten. Tijdens elke gemeenteraad of politieke vergadering zal Bjorn bij mij zijn. Ik zal me op dat vlak ook constant afvragen wat hij zou gedaan hebben. Maar tegelijk zie ik dit ook als een kans. Ik heb geen politieke ervaring, maar ga de uitdaging wel erg bewust aan. En als zelfstandige zal ik een lans breken voor de handelaars in ons centrum. Iets wat Bjorn ook zelf zou gedaan hebben.”

Vroeger ging ik vrijwel nooit naar het kerkhof, nu sta ik daar twee of drie keer per week. Die momenten aan zijn graf kan ik echt niet meer missen – Hans De Vrieze

Hebben jullie bepaalde manieren om Bjorn te herdenken?

“Wel, vroeger ging ik vrijwel nooit naar het kerkhof, nu sta ik daar twee of drie keer per week. Die momenten aan zijn graf kan ik echt niet meer missen. Dan praat ik honderduit met mijn zoon, vertel ik over de slagerij en het dagelijkse leven. Ik ben er echt naartoe gezógen. En mijn papa ligt amper enkele meters verder, dus die bezoek ik sindsdien ook wat vaker. Op 1 november, Allerheiligen, ben ik om 12.17 uur – exact het tijdstip waarop onze zoon vermoord is – de slagerij uitgelopen richting Bjorns graf. En daar ben ik in een huilen uitgebarsten. Alsof alles er op dat moment uit moest.”

Waar hopen jullie op voor 2019?

“Niet veel meer… Op persoonlijk vlak koesteren we weinig dromen. Die zijn met 1 mei aan diggelen geslagen. Al wil ik ooit nog wel eens een nieuwe auto kopen. (glimlacht) Net als mijn zoon ben ik redelijk verzot op mooie wagens. Nu rijd ik trouwens met de BMW van Bjorn. Dat zorgt vaak voor emotionele momenten achter het stuur, maar die auto was een deel van zijn leven. En als we ooit een nieuwe wagen kopen, zullen we Bjorns BMW nooit van de hand doen. Die blijft voor altijd bij ons. Verder hopen we nog op gerechtigheid voor onze zoon, al zal dat eerder iets voor 2020 zijn. De zaak zal dan voor het hof van assisen komen. We hopen op een juiste straf voor Jordy. Hij heeft onze zoon immers afgenomen en dat kan nooit ongedaan worden gemaakt. Het enige wat nog kan, is dat het gerecht zijn werk doet.”