VIDEO – Marino en Gwenny verwelkomen Xale, het negende kind met naam die bestaat uit A, L, E en X

Alex, Axel, Xela, Lexa, Xael, Xeal, Exla, Leax en nu ook Xale. Met slechts vier letters van het alfabet hebben Marino Vaneenoo en Gwenny Blanckaert hun negen kinderen een naam gegeven. De meeste mensen vinden een gezin met twee of drie kinderen perfect, maar het Stadense koppel ziet het net iets groter. “We dromen van twaalf kinderen. En gelukkig zijn er nog voldoende combinaties met dezelfde letters”, knipogen ze.

Vrijdag 19 april zag om 14.01 uur in het Ieperse Jan Ypermanziekenhuis Xale het levenslicht, de flinke dochter van Marino Vaneenoo (37) en Gwenny Blanckaert (29) uit Staden. Het meisje komt in een warm en vooral zeer levendig nest terecht, want liefst drie broertjes en vijf zusjes zullen er over haar wiegje waken. En die luisteren stuk voor stuk naar wel érg gelijkende namen: Alex (11), Axel (10), Xela (8), Lexa (7), Xael (6), Xeal (5), Exla (3) en Leax (2).

“Allemaal met dezelfde letters, ja”, glimlacht Marino, die bij de nachtploeg van Ardo in Kortemark de kost verdient. “Onze oudste hebben we naar mijn stiefpapa genoemd en daarna zijn we beginnen puzzelen.” De combinaties zijn nog lang niet op, valt mama Gwenny in. “Er zijn nog negen mogelijkheden. Gelukkig maar, want we willen twaalf kinderen. Een dozijn van onszelf. Daarvoor geven we ons nog vier jaar de tijd.”

(Lees verder onder de video)

Het koppel koos erg bewust voor een groot gezin, al was het Marino die de voorzet gaf. “We leerden elkaar in 2005 op een autocross in Lo-Reninge kennen en twee jaar later zijn we getrouwd. Ik heb Gwenny meteen duidelijk gemaakt dat ik een héél groot gezin wilde. En gelukkig deelt ze die visie. Ikzelf kom uit een gezin met zes kinderen en Gwenny was met drie thuis. We zijn allebei met veel leven rondom ons opgegroeid.”

Vooral voordelen

De start van de gezinsuitbreiding verliep echter niet zonder slag of stoot. “We hebben negen kinderen, maar daarvoor hadden we elf zwangerschappen nodig“, zucht Gwenny. “Onze allereerste poging eindigde met een miskraam en ook tussen Xeal en Exla moesten we ons kindje vroegtijdig afgeven. Dat was onnoemelijk zwaar. Maar gelukkig hebben we nu het kroostrijk gezin waar we van droomden. Vroeger waren grote ménagen eerder regel dan uitzondering. Nu is het net omgekeerd. Bijzonder jammer, want wij zien vooral voordelen.”

We krijgen soms de opmerking dat we ze allemaal erg kort op elkaar gekocht hebben, maar het is een genot om ze bezig te zien

“Er valt altijd iets te beleven in huis, de kindjes hebben erg veel aan elkaar en we staan er als gezin nooit alleen voor. Ook later, wanneer de kinderen ouder zijn, zullen ze altijd op elkaar kunnen terugvallen. We krijgen soms de opmerking dat we ze allemaal erg kort op elkaar gekocht hebben, maar het is een genot om ze bezig te zien. We zijn één hechte groep. De geboorte van Xale was iets waar ál onze kinderen naar uitkeken. Deze week trokken ze zelfs met doopsuikertjes naar school. Mooi toch?”

Hoezeer Gwenny en Marino ook genieten van hun hechte gezin, ze beseffen ook zelf dat zo’n grote familie voor de nodige praktische uitdagingen zorgt. “We hebben een Peugeot Boxer met negen zitplaatsen, maar die is nu officieel te klein. Er komt zo snel mogelijk een tweede auto. Aan een elektrische wagen, volgens de overheid dé toekomst, moeten wij niet denken. Ooit al eens een minibusje op elektriciteit gezien? Dat is het spijtige aan onze maatschappij. Alles is berekend op twee of drie kinderen. Heb je een groter gezin, dan wordt het puzzelen. Maar dat zien wij net als een uitdaging.”

Grote vakanties en reizen zitten er voor het gezin van Gwenny en Marino niet meteen in. “Dat zou erg moeilijk te organiseren zijn. Onze congé spenderen we thuis. We wonen op een terrein van 3.000 vierkante meter en hebben zelfs een eigen bosje. Daar ravotten onze kinderen van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat. Net zoals in de goeie oude tijd. Discussies over te veel uren voor televisie of tablet hebben we nooit.”

Speelgoed stockeren

Met negen kinderen in huis moet er wel een soort gecoördineerde chaos heersen. Maar niets is minder waar, zegt Gwenny. “We hebben heel duidelijke regels en zorgen voor een goeie structuur. Voor alles is er een vast moment en iedereen weet wat er van hem of haar verwacht wordt. Dat is ook nodig, willen we iedereen op tijd op school krijgen. Onze ochtendshift start om 6 uur en eindigt wanneer we de laatste aan de schoolpoort hebben afgezet. En alle kinderen gaan élke ochtend in bad, daar staan we op. Onze kroost komt elke dag piekfijn voor de dag én is beleefd. Zo voeden we hen ook op. Een glimlach en een vriendelijk woord kosten niks, hé.”

Soms krijgen we scheve blikken. Dat steekt. Niemand hoeft een oordeel te vellen over ons groot gezin

Maar ook op materieel vlak komen de kinderen van Gwenny en Marino niks te kort. “Ons gezin moet het goed hebben. Soms verwennen we hen zelfs wat te veel. Kledij, speelgoed… Het is al zover gekomen dat we het speelgoed op zolder moeten beginnen stockeren, maar we willen onze koters niks ontzeggen“, benadrukt Marino. “Dat verdienen ze ook, want ze zorgen zo goed voor elkaar. ‘s Ochtends helpen de oudsten om de jongsten hun kleertjes aan te doen en hun boekentasje te maken en elke zondag trekken ze met vijf naar de Chiro, hier in Staden. Wanneer ze terugkeren, trakteren we het hele gezin op pita of frietjes. Elke keer opnieuw groot feest en voor Gwenny ook een moment waarop ze niet hoeft te koken. Daar genieten we elke week intens van.”

Negen monden voeden, het lijkt ons niet evident. “Dat is het ook niet”, glimlacht Gwenny. “Elke ochtend jagen we er bijna twee grote broden en twee stevige flessen melk door en wanneer we zelf frietjes snijden, heb ik al snel vijf kilo aardappelen nodig. En elke week moeten we voor zo’n 70 euro water en frisdrank kopen. Echte cola halen we niet in huis, want dat laat ons budget niet toe. Soms krijgen we wel eens de opmerking dat we érg veel kindergeld moeten krijgen, maar ik kan je verzekeren, daar breng je geen negen kinderen mee groot.”

Juiste naam

Het enige waar Gwenny en Marino problemen mee hebben, zijn de afkeurende blikken die ze soms krijgen. “Wanneer we ergens au grand complet arriveren, zie je de mensen echt staren. Ons gezin maakt uiteraard indruk, maar de mensen gaan er automatisch van uit dat zo’n grote bende luidruchtig is en voor overlast zal zorgen. Hun verbazing is dan ook groot wanneer ze zien dat onze kinderen flink en stil aan tafel blijven zitten. Ze mogen pas van tafel wanneer iedereen klaar is met eten. Dat hoort zo, vinden we. Maar die scheve blikken, dat steekt. Dit grote gezin is onze eigen keuze. Daar hoeft niemand een oordeel over te vellen.”

Zijn er dan echt géén nadelen aan negen kinderen in huis? “Misschien toch eentje, maar dat hebben we aan onszelf te danken”, grijnst Marino. “Soms hebben we wat moeite om meteen de juiste naam te zeggen. Dan moeten we ons wel eens herpakken of merken we dat de zoon of dochter die we riepen gewoon naast ons stond. Maar dat weegt in niks op tegen de vele mooie momenten die we samen beleven. Eigenlijk kunnen we amper wachten tot we met twaalf zijn. Dan zal ons gezinsgeluk pas helemaal vervuld zijn. En ja, ook de namen van onze toekomstige kindjes zullen weer uit dezelfde vier letters bestaan. Het nu nog over een andere boeg gooien zou pas vreemd zijn, toch?”