We leven in een moeilijke periode. De onzekerheid knaagt en iedereen vraagt zich af hoelang de coronacrisis nog een impact op ons leven zal hebben. Toch is er een lichtpunt, een moment van warmte en een tijd van verbroedering, zij het op een veilige afstand. Iedere dag, klokslag 20 uur, verandert West-Vlaanderen heel even in een heel warme provincie.
De hulpverleners en zorgverstrekkers voeren een regelrechte oorlog tegen een onzichtbaar virus. Vaak al aan de slag wanneer we ons ‘s morgens nog eens omdraaien in ons bed en pas terug thuis wanneer de betere telenovelle op het scherm verschijnt. Ze klagen en zagen niet maar blijven, vaak met de weinige middelen waarover ze beschikken, verder werken. ‘Deure doen’ zoals we dat hier zo kleurrijk kunnen zeggen.
Dankbaarheid
Ook bij de West-Vlaming groeit het besef dat we heel wat te danken hebben aan de mensen van de witte brigade. Verpleegsters, dokters, zorgverleners en iedereen die het virus recht in de ogen kijkt, met als enige doel het zorgen voor een ander. Er verschenen witte lakens in het straatbeeld. Een teken van respect en een figuratief duwtje in de rug voor hen die waanzinnige uren kloppen om ons toch maar veilig te houden. Hoe meer we met apocalyptische statistieken werden overdonderd, hoe meer onze dankbaarheid voor die mensen groeide. Naast de visuele steun via de witte lakens, willen we onze appreciatie ook duidelijk laten horen.
Hoewel de straten van West-Vlaanderen, als gevolg van de preventieve maatregelen, er doorheen de dag dood en verlaten bij liggen, openen de deuren systematisch om 20 uur. De stilte van de dreiging en het bang afwachten, maakt plaats voor een luid applaus. Ongeacht de afkomst, huidskleur, accent, leeftijd of geslacht, het applaus is er voor iedereen door iedereen. Een stevige dank u, een dikke merci of een ‘bluvn goan’? De invulling van het applaus is een van de weinige vrijheden die wij aan de hulpverleners kunnen geven.
Geluid van hoop
20 uur is het uur waar de angst plaats maakt voor hoop, in iedere straat van iedere gemeente van de provincie. In de Hugo Verrieststraat van Lauwe klapt de familie Beckaert er zich de armen van het lijf. Sterre, stevig in de armen van mama Lindsey, geeft er het goede voorbeeld.
“Ik wil graag terug mijn oma zien, dus klap ik zodat iedereen zo snel mogelijk genezen is.” De kinderlijke onschuld staat in schril contrast met de realiteit en toch is het net dat wat we nodig hebben.
Het blijft niet bij klappen alleen. Het volstaat de hoek om te draaien, Koning Boudewijnstraat in en men wordt er getrakteerd op applaus, het ratelen van potten en pannen en zelfs een heuse disco-show. Het is het moment waarop iedereen zit te wachten, het moment waarop ‘We are family’ gloeiend luid door de luidsprekers knalt. “Ik vraag me af wat voor muziek hij morgen gaat brengen”, lacht Lindsey, een vraag die ook door haar buurvrouw zich luidop stelt. “Ten achten stoan w’ollemoale an oes deure“, een lichtpunt tijdens een donkere dag.
Het applaus galmt doorheen iedere straat van de gemeente. Ook de Larstraat vormt hier geen uitzondering op. Bo Decraemer haalt er zelfs zijn gitaar boven. “Laat ons positief zijn, laat ons hoop brengen en laat ons vooral dankbaar zijn!” Zijn snaren trillen op de melodie van een tijdloze klassieker, die nooit toepasselijker was dan vandaag. “Always look on the bright side of life”, terwijl de rest van de straat hartelijk applaudisseert.
Van Menen tot Knokke-Heist, van De Panne tot Anzegem: geen straat blijft stil om 20 uur. Vanuit iedere woning, appartement of caravan klinkt dan ook 1 enkele zin: “Hulpverleners en zorgverstrekkers, West-Vlaanderen ziet u graag!”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier