Verongelukte buschauffeur Karen Verbrugge uit Ardooie krijgt postuum prestigieuze ereprijs

Tijdens een internationaal transportcongres in Doha in Qatar werd postuum de Grand Prix d’Honneur toegekend aan lijnbusschauffeur Karen Verbrugge. Daarmee wordt de Ardooise nogmaals gehuldigd voor de heldendaad die ze op 25 november 2015 verrichte. Toen haar lijnbus vast raakte op een overweg in Pittem evacueerde ze eerst de negen inzittenden en probeerde ze haar bus nog te redden van de aanstormende trein. Het kostte Karen haar leven, maar ze leeft voort in de harten van wie ze lief had. “Karen is altijd en overal bij mij”, zegt haar partner Eddy Deruyter.

Woensdag 25 november 2015, 13.30 uur. Lijnbuschauffeur Karen Verbrugge (55) moet met haar accordeonbus – door werken in het centrum van Pittem – over de overweg een scherpe bocht nemen vanuit de Spoorweglaan richting de Meulebekestraat. Daarbij komt de bus vast te zitten op de sporen en net dan weerklinkt het belsignaal dat een aankomende trein aankondigt. Karen haast zich om de negen inzittenden van de bus te halen en probeert de bus alsnog uit die benarde positie te bevrijden. Een heldendaad die ze uiteindelijk met haar leven bekoopt… “Wat er exact gebeurd is, zullen we wellicht nooit weten“, zegt haar partner Eddy Deruyter (52). “Ik weet enkel dat Karen haar passagiers voor een drama heeft behoed. En daarvoor verdient ze een standbeeld.”

Wat herinner je je nog van die dag?

“Alles. Karen en ik werkten bij dezelfde firma, Coach Partners, en we waren allebei lijnbuschauffeur. Ik was aan de slag in het Roeselaarse toen ik via de intercom hoorde dat er problemen waren aan de overweg in Pittem. Toen even later duidelijk werd dat het om een ongeval met een lijnbus ging, heb ik meteen Karen gebeld. Zonder resultaat… Aan een halte in Beveren stonden enkele mensen van De Lijn en de politie me op te wachten. Toen ik het verschrikkelijke nieuws hoorde, stond mijn wereld stil.“

Plots was je steun en toeverlaat er niet meer…

“Klopt. Ik ben naar de overweg zelf geweest, want ik wilde het ongeval met eigen ogen zien. Ik heb zelfs nog, samen met Karens zoon Davy, geholpen om haar naar de lijkwagen te dragen… Maar toch wilde ik het hele verhaal aanvankelijk niet geloven. Het leek zo onwezenlijk. Daarna volgde een periode vol boosheid. Waarom Karen? Waarom wij? Uiteindelijk heeft het een tweetal jaar geduurd om het verlies een plaats te kunnen geven. En het is nog altijd niet evident. Karen schiet nog wel elke dag door mijn hoofd. Ze was van de Groenstraat in Roeselare afkomstig, maar naar ons thuis in Ardooie verhuisd. We hebben hier samen gewoond, veel mooie momenten samen beleefd… Wat ik ook doe, Karen zit wel ergens in mijn achterhoofd. Ze is altijd en overal bij mij.”

“Karen heeft in Pittem het leven van negen mensen gered. Daar zijn we ápetrots op”

Je noemde de vijf jaar samen met Karen de mooiste van je leven.

“Dat waren ze ook. We hebben er alles uitgehaald wat er in zat. Dat is een zekere troost, maar ik had ze natuurlijk nog veel liever aan mijn zijde gehad.”

Dankzij haar reactie in Pittem heeft ze het leven van negen mensen gered. Maakt dat je trots?

“Ápetrots. Ik zal nooit vergeten hoe mijn Karen dan gereageerd heeft. Maar ze was beter met die mensen mee van de bus gestapt. We zullen nooit weten waarom ze is teruggekeerd. Wilde ze haar gsm nog snel halen? Probeerde ze de bus in een ultieme poging van de rails halen? Het is tasten in het duister.”

Hoe zou je Karen omschrijven?

“Als een erg behulpzaam iemand. Ze stelde iemand anders altijd voor haar eigen welzijn. Daar is het verhaal van Pittem het beste voorbeeld van. Karen was ook het zonnetje in huis. Altijd goedgezind. En ze was een perfecte moederfiguur voor mijn twee dochters, Stefanie (20) en Sofie (18). Dat zal ik nooit vergeten.”

Hoe gaat het nu met jou?

“Goed. Dat moet ook. Er waren – en er zijn nog altijd – moeilijke dagen, maar ik laat het hoofd niet hangen. Voor mijn twee kinderen, van wie ik na de dood van Karen erg veel steun heb gekregen. En ook voor Karen zelf. Ik wil dat ze ziet dat we er het beste van maken. Hier in huis is Karen wel prominent aanwezig. Overal hangen er foto’s van haar en in de woonkamer hebben we een hoekje voor haar ingericht. Daar staat ook een teddybeer waar de helft van Karens as in steekt. De andere helft zit in een beertje bij haar zoon thuis. Op die manier hebben we Karen nog altijd erg dicht bij ons.”

Rijd je zelf nog met de lijnbus?

“Nog altijd, bij dezelfde werkgever ook. Ik doe het gewoon te graag om er afstand van te nemen. Net als Karen trouwens. Ze was erg toegewijd. Ziek thuisblijven stond niet in haar woordenboek. Karen leefde voor haar job. Ook daarom blijf ik aan de slag. Als eerbetoon.”

“Overal hangen er foto’s van haar en in de woonkamer hebben we een hoekje voor haar ingericht”

Haar heldendaad heeft een pak mensen beroerd. Een week na het ongeval werd haar van Binnenlandse Zaken een Kruis Eerste Klasse toegekend.

“En vorig jaar in mei kwam daar nog een diploma en medaille van het Carnegie Hero Fund bij. En ook de Grand Prix d’Honneur, die op 8 november in Doha in Qatar werd uitgereikt, is een erg mooi gebaar. Die werd toegekend door het IRU, een internationale transportkoepel. Ik was uitgenodigd om de uitreiking bij te wonen, maar de prijs zelf wordt ons in het voorjaar van 2019 – tijdens het congres van de Federatie van Belgische Autobus – en Autocarondernemers in Brussel – overhandigd. Daar zullen we met de hele familie aanwezig zijn.”

Met welk gevoel kijk je naar die erkenning?

“Dat doet ons veel deugd. Het bewijst dat Karen allesbehalve vergeten is. Op die manier blijft ze ook voortleven. Wat mijn partner drie jaar geleden in Pittem heeft gedaan, mag nooit in de vergetelheid raken.”