Verloofd Pakistaan liefdespaar mag niet trouwen in Brugge

De hoogzwangere Rubina en verloofde Abdul met dochtertje Seher Malik. © Davy Coghe
Stefan Vankerkhoven

Al een jaar lang wachten de in Brugge wonende, Pakistaanse vluchtelingen Rubina (38) en Abdul (37) op de zegen van het openbaar ministerie, zodat beide verloofden eindelijk mogen trouwen. Zelfs een huwelijk in Denemarken helpt hun dossier niet vooruit. Ze hebben nochtans al een dochtertje, een tweede kind is op komst. Zijn zij het slachtoffer van de onverdroten ijver van het West-Vlaams parket en de diensten Burgerzaken om schijnhuwelijken te ontmaskeren?

Abdul woont sinds 2010 in Brugge, zijn verloofde Rubina is met een list pas vorig jaar in Brugge geraakt: via tussenstop aan de universiteit van Boedapest in Hongarije, nadat eerdere pogingen mislukten. Terwijl Abdul vijf jaar geleden, na een lange procedure erkend werd als politiek vluchteling en nu in twee Brugse horecazaken werkt, zit Rubina ‘gevangen’ in hun flat in Sint-Michiels.

Deze master in business administration wil dolgraag werken, maar mag niet, zolang niet al haar papieren in orde zijn. Gelukkig heeft zij voorlopig haar handen vol met haar dochtertje Seher Malik, van wie zij vorig jaar in Brugge beviel. En ze is hoogzwanger van een tweede kind, dat voorzien is voor oktober. Maar zelfs dat feit is voorlopig onvoldoende om de Brugse ambtenaren van de Burgerlijke Stand en het West-Vlaams parket te overtuigen dat dit dossier geen schijnhuwelijk is.

Doodsbedreigingen

Rubina en Abdul vertellen ons openhartig hun tragisch levensverhaal. Zij in het Engels, hij in het Nederlands, want hij volgde een taalbad in de Stedelijke Taal- en Nijverheidsleergangen in Brugge. Tijdens het gesprek probeert dochtertje Seher Malik alle aandacht naar zich toe te trekken: ze huilt, wil afwisselend op de schoot bij mama en papa. Om de baby tot bedaren te brengen, loopt Abdul heen en weer in de woonkamer, met het kind in de armen, terwijl hij zijn helse jaren in Pakistan en de administratieve miserie in Brugge uitvoerig uit de doeken doet.

Abdul vluchtte negen jaar geleden uit zijn vaderland, omdat hij naar eigen zeggen met de dood bedreigd werd: “Ik ben lid van de Ahmadiyya Moslim gemeenschap, een zeer gematigde strekking binnen de Islam, die elke vorm van terreur afzweert en gelooft in de scheiding van staat en religie. In de Punjab streek in Pakistan wordt onze religieuze strekking door meer fundamentalistische moslims aangevallen. Ik werd herhaaldelijk met de dood bedreigd en lastig gevallen. Omdat ik in het openbaar predikte, riskeerde ik een geldboete van 3 miljoen roepies en drie jaar gevangenisstraf. Mijn kruidenierswinkel werd aangevallen”, zegt Abdul.

Mensensmokkelaars

“Omdat ik daardoor niet langer kon mijn brood verdienen, ben ik weggevlucht uit Pakistan. Eerst probeerde ik het nog in de miljoenenstad Lahore, maar ik was er getuige van een terroristische aanslag. Ik moest in 2010 mijn familie en mijn verloofde Rubina, die toen nog studeerde, achterlaten”, vervolgt de vluchteling. “Ik heb 10.000 euro aan mensensmokkelaars moeten betalen om per boot in Europa te geraken.”

“Dat ik in België verzeild raakte, is puur toeval. Ik kende dit land niet eens, de mensenmokkelaars hebben mij hier gedumpt. Ik heb meteen asiel aangevraagd, maar de procedure duurde jarenlang. Ondertussen vond ik werk in een nachtwinkel op ‘t Zand, ik wou niet afhankelijk zijn van het OCMW en wou absoluut werken. Ik volgde een inburgeringscursus en een VDAB-opleiding tot verkoper, leerde Nederlands.”

” In 2013 werd mijn eerste aanvraag om onbegrijpelijke redenen afgewezen, waarna ik in De Refuge in Sint-Andries opgesloten werd, met het oog op repatriëring. Gelukkig vond mijn nieuwe en beter gemotiveerde aanvraag tot internationale bescherming wel gehoor: in augustus 2014 werd ik erkend als politiek vluchteling. Ik kreeg een werkvergunning en vervul nu sinds begin 2015 twee vaste jobs: ik werk in De Gouden Karpel op de Vismarkt en in de McDonald’s in de Steenstraat in Brugge, waar ik contracten van onbepaalde duur heb. Mijn werkgevers zijn tevreden over mijn werklust!”

Verloofde

Een volgende, logische stap voor Abdul was zijn verloofde Rubina naar Brugge halen en trouwen. Maar hij botste op ambtelijke onwil. “Je moet eerst alle vereiste papieren in je bezit hebben, je verloofde zou best eerst naar hier komen, eer jullie een aanvraag doen om te huwen”, luidde de boodschap. Abdul stelt: ” Rubina kreeg geen visum van de Belgische ambassade om naar België te reizen.”

“Bijgevolg hebben we via skype, met twee getuigen en een Pakistaans ambtenaar, onze huwelijksbelofte gedaan. Ik van achter mijn pc in mijn Brugse flat, Rubina vanuit Pakistan. Zo werd ons huwelijk legaal en officieel geregistreerd in Pakistan. Ik dacht dat België dat automatisch zou erkennen. Maar in het Huis van de Bruggeling zeiden ze mij dat dit niet in overeenstemming met de Europese noch de Belgische wetgeving was.”

Omdat Rubina, als enige in haar familie, ook lid was van de Ahmadiyya Moslim Gemeenschap, begon ook zij problemen te krijgen in Pakistan. ” Ik durfde anderhalf jaar lang de deur niet uit gaan en sloot mezelf op in het huis van mijn ouders. Zelfs de buurvrouwen deden lastig, ik werd bedreigd”, aldus Rubina, die een master in business administration is en zich in oktober 2017 voor een bijkomende opleiding inschreef aan de universiteit van Boedapest in Hongarije. ” Het was mijn enige kans om aan een visum te geraken en uit Pakistan te vluchten. En ‘t lukte. Een schooljaar lang pendelden Abdul en ik tussen Boedapest en Brugge.”

Zwanger

Omdat haar visum als studente in 2018 afliep, vroeg Rubina asiel aan. “Omdat Rubina inmiddels bij mij woonde in Brugge, deden we een nieuwe aanvraag om te mogen huwen. Mijn verloofde was toen hoogzwanger van ons dochtertje Seher Malik”, stelt Abdul. “Dat werd ons geweigerd, de ambtenaar in kwestie gaf ons advies om terug te keren naar Pakistan! Een andere zei ons dat we enkel in Brugge konden huwen, als we ons Pakistaans huwelijk zouden ontbinden. Dat hebben we ook gedaan. We waren ten einde raad. Op het internet las ik dat je in Denemarken veel sneller en makkelijker kon huwen. We hebben dat gedaan en zijn op 1 maart 2018 in het Deense Stevns getrouwd.

“Sedertdien ondernemen we stappen om dat huwelijk te laten erkennen in Brugge. Denemarken behoort tot de Europese Gemeenschap, dat huwelijk is dan toch ook in België rerchtsgeldig! Tegelijkertijd willen we de situatie van Rubina regulariseren via de procedure van gezinsvereniging. Ondertussen is mijn vrouw zwanger van een tweede kindje”, zucht Abdul. In september 2018 werd Rubina door de politie in haar Brugse flat ondervraagd, om na te gaan of het niet om een schijnhuwelijk gaat. Sedertdien blijft het echtpaar in het ongewisse over zijn lot. Noch over hun huwelijksdossier noch over de asielprocedure hebben zij nog iets gehoord.

” Ik ben nu al twee jaar aan het procederen, het heeft mij al veel geld gekost. Maar ik wil met Rubina trouwen. We wachten nu al een jaar op het antwoord van het openbaar ministerie. Want de ambtenaar van de burgerlijke stand heeft het dossier voor de overschrijving van dit Europees huwelijk naar het parket doorgestuurd”, aldus Abdul.

Zonde

Rubina zegt: “Wist je dat ze in Brugge niet eens de naam van Abdul als papa op de geboorteakte van ons dochtertje Seher Malik wilden zetten! In Pakistan is dat niet wettelijk. Nee erger: in mijn geboorteland is het een zonde, als de naam van de papa niet vermeld wordt. Alleenstaande moeders worden er scheef bekeken en als oneerbare vrouwen aanzien! Zo lang ons huwelijk niet erkend is, kan er geen aanvraag tot erkenning van de kinderen door de vader worden ingediend bij de ambtenaar van burgerlijke stand in Brugge…”

Substituut-procureur Manuel Manderick stelt: “Voor dit Pakistaans paar geldt hetzelfde principe als altijd. Dat huwelijk zal kunnen worden erkend, voor zover de voorgelegde huwelijksakte in orde is en voor zover de ambtenaar geen bedenkingen heeft bij de vraag tot erkenning. Persoonlijk vind ik het bevreemdend dat een Pakistaans koppel, dat in België wenst te wonen, in Denemarken gaat huwen. Vermoedelijk is dat dan ook de reden waarom het dossier aan het parket werd overgemaakt voor onderzoek en advies. Dus het is niet zo dat een huwelijk in Denemarken sowieso zal worden erkend. Er moet steeds een rechtsgeldige en vertaalde huwelijksakte worden voorgelegd en in het geval een van de betrokkenen verblijfsrecht kan verkrijgen ingevolge het huwelijk, zal de ambtenaar een eerste inschatting van de intenties van betrokkenen moeten maken.”

Zijn collega Frank Demeester vult aan: “We zien soms een Pakistaan met een Spaanse trouwen in Zweden om dan hier erkenning te vragen.”

Advocate Sylvie Micholt, die het dossier van het Pakistaans gezin behartigt, stelt: “Ik begrijp niet waarom het allemaal zo lang duurt. Waarom voert het openbaar ministerie een onderzoek naar een huwelijk dat binnen de Europese Unie afgesloten werd? Nu beweert men dat de legalisatie van de ‘oude’ echtscheidingsakte in Pakistan niet in orde is. Ze hebben zich eerst moeten laten scheiden in Pakistan om te kunnen hertrouwen in Denemarken! Hun eerste trouw was een huwelijk ‘met de handschoen’, omdat de bruidegom in Brugge en niet in Pakistan zat.”

“De legalisatie van de echtscheidingsakte is het toppunt van ‘weerspannigheid’ in hoofde van het parket. Dit document was een voorwaarde voor het huwelijk in Denemarken en is door de Deense autoriteiten gecontroleerd en goed bevonden, want anders hadden ze daar niet mogen trouwen. En ondertussen is het gerechtelijk verlof en vrees ik dat er weerom niet zal worden verder gewerkt aan het dossier. Dit is een humanitair verschrikkelijke situatie voor mijn cliënten”, aldus de Brugse advocate.


ADVOCAAT: “DIT IS HUMANITAIR VERSCHRIKKELIJK”


Zijn Rubina en Abdul het slachtoffer van de onverdroten ijver van het parket en de diensten Burgerzaken om schijnhuwelijken te ontmaskeren? Sinds 2010 heeft het West-Vlaams parket al 5.300 dossiers van mogelijke schijnhuwelijken behandeld.

“Voor dit Pakistaans paar geldt hetzelfde principe als altijd”, zegt substituut-procureur Manuel Manderick. “Dat huwelijk zal kunnen worden erkend, als de voorgelegde huwelijksakte in orde is en als de ambtenaar geen bedenkingen heeft bij de vraag tot erkenning. Persoonlijk vind ik het vreemd dat een Pakistaans koppel, dat in België wenst te wonen, in Denemarken gaat trouwen. Vermoedelijk is dat de reden waarom het dossier aan ons werd overgemaakt voor onderzoek en advies. Het is niet zo dat een huwelijk in Denemarken sowieso wordt erkend. Er moet een rechtsgeldige en vertaalde huwelijksakte worden voorgelegd. Indien een van de betrokkenen verblijfsrecht kan verkrijgen dankzij het huwelijk, zal de ambtenaar een inschatting van de intenties moeten maken.”

De Brugse advocate Sylvie Micholt, die het Pakistaans gezin verdedigt, begrijpt niet waarom het allemaal zo lang duurt. “Waarom voert het openbaar ministerie een onderzoek naar een huwelijk dat binnen de Europese Unie afgesloten werd? Nu beweert men dat de legalisatie van de oude echtscheidingsakte in Pakistan niet in orde is. Ze hebben zich eerst moeten laten scheiden in Pakistan om te kunnen hertrouwen in Denemarken! Hun eerste trouw was een huwelijk met de handschoen, omdat de bruidegom in Brugge en niet in Pakistan zat. De legalisatie van de echtscheidingsakte is het toppunt van weerspannigheid van het parket. Dit document was een voorwaarde voor het huwelijk in Denemarken en is door de Deense autoriteiten gecontroleerd en goed bevonden. Tijdens het gerechtelijk verlof wordt er weer niet verder gewerkt. Dit is humanitair verschrikkelijk.” (SVK)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier