Verlamde Johannes (12) gaat loodzware wedstrijd aan: “Kom buiten en doe het gewoon”

Johannes ‘ultrakid’ Balbaert (12) raakte als kleuter verlamd, maar hij gaat de uitdagingen niet uit de weg. Hij is nu klaar voor zijn eerste grote test op de lange weg naar de Ultraman Challenge in Israël, volgend jaar in maart. Komende zondag waagt hij zich samen met zijn kompaan Nico De Neef (37) aan een kwarttriatlon in Sint-Martens-Latem. “Als Nico en Johannes met elkaar rekening houden, worden ze sowieso een topteam”, gelooft vader Jurgen er alvast in.

Johannes Balbaert en Nico De Neef gaan op 4 maart 2020 de Ultraman Challenge aan in Israël. Het is een opmerkelijk duo. Johannes raakte als kleuter van borst tot tenen verlamd na een zwaar verkeersongeval. Nico, die twee jaar geleden nog 110 kilo woog, stond op 4 maart als eerste Belg ooit aan de start van de Ultraman Challenge in Israël. Het is die uitdaging – 420 kilometer fietsen, 82 kilometer lopen en 10 kilometer zwemmen – die ze volgend jaar in maart samen willen overdoen. Per duofiets, met een aangepaste all terrain rolstoel en een ‘bellyak’ of buik-kajak voor het zwemmen. Johannes zelf stond erop om actief mee te doen. “Want zomaar voortgeduwd worden in een karretje, dat wilde ik niet”, zegt hij. “Dan zou het geen echte uitdaging zijn.”

Noodlot slaat toe

Johannes doet op ultrakid.be heel zijn verhaal: 22 december 2009. Bijna kerst. Sneeuw in de Belgische Ardennen. Het lot is die dag hard voor mij… De groene Peugeot van het gezin Balbaert werd die noodlottige dag op de terugweg van Aken geramd door een zwarte bestelwagen, en kwam tegen een boom tot stilstand. “De bestuurder pleegde vluchtmisdrijf”, zegt vader Jurgen Balbaert. De dag voor het ongeval stond Johannes nog tussen papa’s benen op de skilatten, daarna volgden zes moeilijke maanden in het ziekenhuis en een ellenlange revalidatie. De tol was voor Johannes – op dat moment 2 jaar en 9 maanden – dan ook bijzonder zwaar: hij liep een dwarslaesie op en is sindsdien van de borst tot aan zijn tenen verlamd. “We zijn toen echt in overlevingsmodus gegaan”, zegt papa Jurgen. “De aanvaarding kwam pas later. En daarmee die eeuwige zoektocht om Johannes zoveel mogelijk normale kansen te geven.”

“Ik ga nooit vergeten hoe die arts in het UZ Gent tegen ons zei: ‘We gaan er een klein Jerommeke van maken’, zegt Astrid, de mama van Johannes. “Jurgen en ik hebben dat toen zó verfoeid. Maar het was natuurlijk troostend bedoeld.”

Misschien zien de mensen straks de echte Johannes en niet ‘dat ventje in zijn rolstoeltje’

Ondanks die rolstoel leerde Johannes toch zitskiën en tennissen, basketten en zeilen. “Natuurlijk is het weleens frustrerend dat je niet kunt meedoen met je vrienden”, zegt Johannes. “Maar die frustratie duurt nooit lang. Als ik anderen op hun surfplank zie staan, denk ik: je ligt hier ook wel met je surfplank in het water… Je leeft óók. Ik vind het dan vervelender dat mensen niet altijd over die rolstoel heen kunnen kijken. Misschien zien ze straks de echte Johannes, en niet ‘dat ventje in zijn rolstoeltje’.”

Zijn oudere broers Jef en Hermes vinden het ook allebei cool dat Johannes de Ultraman Challenge aandurft. “Als ze samen gaan sjotten, nemen ze Johannes mee. Hij mag dan in de goal staan”, glimlacht Jurgen. “Weet je, toen hij nog kleiner was, is Johannes een aantal keren met een longontsteking in het ziekenhuis beland. Sinds hij sport, is dat over: bij een dwarslaesie is het ontzettend belangrijk om de spieren te blijven activeren. Al komt het er nu voor zo’n loodzware uitdaging als de Ultraman Challenge natuurlijk wel op aan om alles professioneel te omkaderen. Er gaan een dokter en een kinesist mee naar Israël. Marc Herremans – voor ons allemaal een enorme inspiratie – zal mee de trainingen van Johannes medisch opvolgen. Hopelijk slagen ze in hun opzet en kunnen ze effectief deuren openen voor mensen met een beperking. Als het bij bovenmenselijke inspanningen kan met de juiste hulp, dan ook in het gewone leven met de juiste hulp.”

Eeuwig optimisme

Het was voor Jurgen en Astrid toch even slikken toen ze door Nico benaderd werden. “Hij is blijkbaar bij ons terechtgekomen via een gemeenschappelijke kennis: de zussen Billie en Bo Bentein. Onze eerste reactie was ‘waarom?’ Maar Johannes was zodanig enthousiast dat we dit niet konden weigeren, want hij wilde dit zo graag. Johannes geeft ons zelf ook altijd nieuwe kracht met zijn eeuwige optimisme”, getuigen zijn ouders.

“De boodschap die ik hiermee wil uitdragen, is: ‘kom uit je kot’. Kom buiten en doe het gewoon”, zegt de jongeman. “Ik wil de hele wereld laten zien dat wij óók iets kunnen.” Johannes toont trots zijn T-shirt: ‘disability is the inability to see ability’ (vrij vertaald: ‘de echte beperking is het onvermogen om kwaliteit te zien’, red.). “Zijn beperking heeft hem ook nooit tegengehouden om zijn grenzen te verleggen en drempels te overwinnen. Of hij nu basket, zeilt of tennist, Johannes wil altijd àlles geven”, zegt Jurgen. “Maar in het dagelijkse leven zijn nog veel dingen nauwelijks aangepast aan mensen met een beperking. De meeste mensen zien die drempels niet, terwijl wij er elke dag mee worden geconfronteerd. Als we met Johannes de trein willen nemen, bijvoorbeeld.”

“Johannes komt nu stilaan in zijn puberteit en zal dan meer voor zichzelf moeten zorgen. Hij moet ook hulp leren vragen – soms hebben wij als ouders zelfs het gevoel dat hij ons wil ontzien. Maar als Nico en Johannes met elkaar rekening houden, dan worden ze sowieso een topteam. We zijn vereerd dat onze zoon voor die gigantische prestatie werd uitverkoren”, besluit Jurgen.