Verkoopsters Vistrap hekelen vervelend ‘trekgat’: “Wij worden hier vaak ziek”

De verkoopsters in de Vistrap hebben het helemaal gehad. Sinds de vernieuwing van de Vistrap drie jaar geleden slepen ze zich voort van de ene verkoudheid naar de andere. “Al drie jaar roepen we dat de open achterzijde een probleem is. Niet alleen worden wij regelmatig ziek, ook onze vis droogt uit door de trek.“

De Vistrap is een aloude traditie in Oostende en dateert al van 1850. Toen werd een trap gebouwd die rechtstreeks naar de aangemeerde vissersboten leidde. De dagvers aangevoerde vis werd aan die trap verkocht. In de volksmond werd dat al snel de vistrap. Later werden op die plaats vaste kraampjes neergepoot waar de kleintjes hun vangsten verkochten. De kleintjes, dat zijn de vissersschepen die ‘s avonds vertrekken om ‘s morgens de Oostendse haven weer binnen te lopen met een verse aanvoer vis. De grote zijn dan de schepen die voor langere tijd het zeegat kiezen. Het hele jaar door brengen de verkoopsters aan de trap hun vis aan de man, behalve wanneer het stormt op zee. Dan blijven de schepen aan de kade en de kraampjes dicht.

In 2006 werd de Vistrap al eens grondig vernieuwd. De houten planken waarop de vis werd verkocht voldeden niet meer aan de normen en werden vervangen door granieten blauwsteen. Ook de vloer werd vernieuwd. Ruim tien jaar later bleken de vernieuwingen onvoldoende en werd er besloten een nieuw onderkomen voor de vissersvrouwen te bouwen. In mei 2015 startte de afbraak van de oude Vistrap en werden de verkoopsters ondergebracht in tijdelijke cabines op het Vissersplein. Een jaar later, in april 2016, werd de nieuwe Vistrap feestelijk geopend.

We staan hier soms met dikke truien aan, terwijl het buiten 20 graden is – Sabine Vanderwal

Maar de vreugde om de heropening werd al snel getemperd, omdat de nieuwe Vistrap niet aan de hoge verwachtingen van de verkoopsters voldeed. In maart 2017 liepen de eerste klachten binnen. “Er werd ons een zonwering beloofd, maar die kwam er niet. Van het FAVV (Federaal Voedselagentschap, red.) mogen we geen aperitiefhapjes meer aanbieden en de twee leegstaande ruimtes mogen we zelf niet huren, die zijn bestemd voor de stad”, vertelden de visverkoopsters toen misnoegd in onze krant.

Open achterkant

Ook de open achterzijde van de Vistrap was toen al voer voor discussie. Dolly Vanderswalm verkoopt al 33 jaar vis aan de vistrap en werkt nu voor de reder van de O.82 en de O.191. “Ik heb nog nooit zoveel dokters gezien als in de laatste drie jaar”, zucht ze. “Het stopt niet meer… Verstopte sinussen, oorontstekingen, keelontstekingen, noem maar op… En daar heeft die open achterkant alles mee te maken. We schermen de achterzijde met visbakken af om de wind toch een beetje buiten te houden. Op sommige dagen is het amper uit te houden in dit tochtgat. Maandenlang sukkelen we van de ene verkoudheid in de andere. Ook klanten blijven weg, bang om ziek te worden.”

“En dat is nog niet alles. Onze vis droogt uit door de wind. En uitgedroogde vis kunnen we niet verkopen, dus maken we weer verlies. Ik dek mijn vis soms af met plasticfolie om het te beschermen. Wij hebben twee standen, maar een ervan kunnen wij niet openen door de wind. Maar we moeten er wel voor betalen. We zijn het meer dan beu! Ik ben hier begonnen, toen mijn grootmoeder nog schepen had en we nog in tentjes onze vis verkochten. Zelfs toen waren we beter af. Er moet dringend een oplossing komen, want wij houden het niet veel langer uit op deze manier”, klaagt Dolly.

Corina Vynck van de O.2 beaamt de problemen. “Het is verschrikkelijk”, zegt ze. “Ik vervang nu en dan mijn zus Jill, samen met haar man Mike eigenaar van het schip. Er werd ondertussen al contact opgenomen met de voedselinspectie. Er zijn ook mooie dagen, maar de slechte overheersen. Kan hier dan echt geen poort of zo geplaatst worden die open en dicht kan? Ook de gaten tussen de verschillende standen en het dak veroorzaken problemen. De Vistrap is één groot trekgat.”

“Gelukkig zijn de inoxtafels ondertussen weg, want die waren ook een bron van ergernis”, vervolgt Corina. “Die tafels dienden om eventuele workshops te geven, maar er werd nooit gebruik van gemaakt. Ze stonden in de weg en waren meer vuil dan proper. Het stadsbestuur nam ze vorige week na lang aandringen tijdens de vorige legislatuur eindelijk weg. De voorbije jaren wou niemand naar ons luisteren. Ook het probleem met de wind hebben we al meermaals aangekaart, maar we kregen geen gehoor. Hopelijk wordt er nu wel iets aan gedaan, want op die manier is het voor niemand prettig werken.”

“Zodra er ook maar een beetje wind uit het noordoosten blaast, hebben we het vlaggen”, bevestigt Sabine Vanderwal (56) van de O.190. “Ik werk sinds mijn zestiende op de Vistrap, maar dit heb ik nooit eerder meegemaakt. Nu, de nieuwe Vistrap blijft een verbetering bij vroeger, maar die wind speelt ons echt wel parten. Vroeger hadden we geen warm water, nu wel. En we kregen ook een mooie toonbank en een koelkamer, maar de kou is een probleem. Weet je dat we hier soms met dikke truien staan, terwijl het buiten 20 graden is?”

Dat beaamt ook Marie-Rose Schoonvaere (64) van de O.190. “Ik sta hier bijna 40 jaar”, zegt ze. “Vroeger stonden we veel beter beschut. Waarom kan hier geen schuifdeur komen? Onze vis ziet af en niemand doet er iets aan. We hebben een prachtige Vistrap gekregen, maar op die manier lukt het voor ons niet meer.”

Even geduld

Eerste schepen Björn Anseeuw (N-VA), bevoegd voor stadsgebouwen en openbaar domein, heeft begrip voor het ongenoegen. “Ik maak er, samen met mijn collega-schepen Charlotte Verkeyn, een erezaak van om een goede dialoog te hebben met de mensen van de Vistrap. Onze deur staat altijd open voor hen. Om tot goede oplossingen te komen moeten we samenwerken. De verkoopsters willen beter beschut worden tegen weer en wind. En ik begrijp dat, want de Vistrap kan een echt trekgat zijn. Ik zoek daarom, samen met de dienst gebouwen van de stad, een mogelijke oplossing. We moeten daarbij wel rekening houden met het feit dat de Vistrap een markt is. Er een gesloten gebouw van maken kan dus niet. We zijn ook gebonden aan heel wat regels. Het is dus niet zo makkelijk om snel een oplossing uit onze hoed te toveren. Maar moeilijk gaat ook. Want zonder verkoopsters geen Vistrap. En die Vistrap is voor ons en de stad erg belangrijk. Zo hebben we er bijvoorbeeld al voor gezorgd dat de Vistrap dit jaar voor het eerst wordt betrokken bij Oostende voor Anker. We vragen dus nog even geduld, maar we zijn ermee bezig.”

(JRO)