Maarten beschrijft zijn zoektocht naar een vegi maaltijd in Brazilië.
Drie dingen krijg je aan geen Braziliaan uitgelegd : dat je niet van airconditioning houdt, dat je niet gelovig bent (ook niet een klein beetje) en -hierover wil ik het hebben- dat je geen vlees eet.
Ik ben al zeventien jaar vegetariër. Gewoon, in die zin dat ik geen vlees eet om redenen allerhande en dat bevalt me prima. Goed, ik heb in al die tijd vast wel eens een halve kip verorberd ten voordele van een of ander goed doel, maar dat was het dan ook. In België krijg je dat tegenwoordig redelijk uitgelegd -dat was wel even anders, zo halfweg de jaren negentig- en in elke supermarkt vind je een behoorlijk assortiment aan plantaardige producten. Hier dus niet.
Gebakken of gestoofde minder edele delen
Voor wie wel graag een stukje rund of kip lust, is dit land dan weer de hemel op aarde. De Braziliaanse keuken is een mélange van vele invloeden (Portugese, Duitse, Afrikaanse…), maar de meeste schotels bevatten een of meerdere soorten vlees.
Heel veel mensen overleven hier op het nationale gerecht bij uitstek: feijoada. Het stamt uit de slaventijd en u moet het zich voorstellen als een bruinzwarte dikke en scherp gekruide bonenbrij, met veelal gekookte, gebakken of gestoofde minder edele delen van wat ooit een varken was door gemengd. Dat wordt, samen met de rijst en de farofa (maniokmeel) die erbij hoort, doorgaans een keer klaargemaakt voor de hele week. Op maandag eet men dan bijvoorbeeld bonen met rijst en kip, op dinsdag bonen met rijst en worst, etc… Het schijnt bijzonder voedzaam te zijn.
Weekend = BBQ!
In het weekend steekt elke rechtgeaarde Carioca de barbecue aan en doet hij dan niet, dan kan hij op zowat elke straathoek terecht, waar worsten en brochettes aan kraampjes worden geroosterd (zie foto).
Eten met lange tanden
Enfin, waar ik ook kom, er staat altijd vlees op het menu. En ik eet het. Met lange tanden, maar ik eet het. Omdat ik niet durf te weigeren. En omdat groenten met groenten en groenten ook maar -juist- groenten zijn. Smaken doet het met niet bijzonder en als het pezig of taai is kom ik met de hap-sliktechniek zoals beschreven in het hoogst vermakelijke Universele Reisgids voor Moeilijke Landen van Jelle Brandt Corstius gelukkig ook al een eind.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier