Van India tot Portugal: het wereldse verhaal van Jelle Rigole: “Gok die goed uitdraaide”

Bruggeling Jelle Rigole (35) leeft the good life aan de Portugese kust. Om zomaar wat te chillen op zijn surfplank? Verre van. Samen met boezemvriend Justin Depaepe (30) uit Knokke stampte hij er een prachtige B&B uit de grond. Enkele maanden per jaar maakt hij bovendien de trip naar het project van zijn hart: zijn surfclub voor kansarme jongeren in India. “Dat opgejaagde leven in België is niets voor mij.”

Als kind wist surfboy Jelle al dat een leven in België niet voor hem weggelegd zou zijn. “Als manneke van tien zei ik al tegen mijn mama dat ik niet ging blijven”, lacht de geboren en getogen Bruggeling. “Ik was eigenlijk al vanaf mijn vijftiende vaak weg van thuis. Toen ik naar de universiteit ging, was dat al snel vier maanden per jaar.”

In 2005 trok prille twintiger Jelle voor zijn eindejaarsstage als sociaal werker naar Kovalam, Kerala, in het uiterste zuiden van India. “Ik ging er aan de slag in een soort opvangcentrum waar zo’n 30 à 40 kinderen school volgden. Zij konden uit armoede niet naar een reguliere school. Of er waren simpelweg geen ouders meer. Wij haalden die kinderen van straat en stonden in voor medische zorg, kledij, noem maar op. We hadden ook een vrouwenwerking, met onder meer emancipatieklassen.”

Fervent surfer Jelle trok in zijn vrije tijd met board de Indische Oceaan op. “Al gauw merkte ik dat de kinderen daar interesse in toonden. ‘Als jullie elke dag flink naar school komen, dan mag je in het weekend met mij komen surfen’, zei ik hen. Steeds meer jongens kwamen opdagen en uiteindelijk ook de meisjes. Dat recept werkte om hen voor school te blijven stimuleren.”

Met de West-Vlaamse ondernemingsgeest en goesting om te werken, kom je hier heel ver

Het succes volgde en het initiatief van de man met de blonde dreadlocks barstte uit zijn voegen. Zo bouwde de Bruggeling in samenwerking met studenten van het Koninlijk Atheneum Brugge ook een skatepark op het schoolterrein, als alternatief tijdens tropische stormen. “Surfen als het stormt gaat nu eenmaal niet. Ook dat skatepark is immens populair geworden. In het weekend zit het er bomvol. Doorheen de jaren hebben we veel van onze jongeren aan het werk kunnen zetten. Er zijn er buschauffeur geworden, maar sommigen zijn nu zelf professioneel surfinstructeur. Soms komen ze mee naar Portugal om les te geven. Het is een droom die werkelijkheid is geworden dat ze met die passie hun geld kunnen verdienen.”

Historisch pand

Jelle verbleef al snel een tiental jaar in India, en overwoog om er fulltime te blijven wonen. Maar zijn familiegevoelens haalden de bovenhand. “Ik wou het toch wat dichter bij huis zoeken. Ik droomde ergens ook wel van een eigen gezin en mijn moeder (Sonia Debal, ex-hoofd Brugs Cultuurcentrum, red.) ging ook net met pensioen. Voor haar zou het steeds moeilijker worden om zo ver te reizen om mij te zien. Toen dacht ik: oké, ik zoek het wat dichter bij huis.”

(lees verder onder de foto)

Samen met boezemvriend Justin Depaepe (30), met wie hij nog in surfclub Surfers Paradise in Knokke werkte, trok hij naar de Portugese kust. “We zijn eerst gestart met een soort surf- en reisgids. Ons concept viel in de smaak van de lokale business en zo verkochten we advertenties. De eerste maanden waren financieel overbrugd.”

Het jaar erop botsten de surfers op een historisch pand in het kustdorpje Ribamar: Casa Paço D’Ilhas. De droom: een idyllische B&B voor jong en oud. “Het gebouw stond al enkele jaren te verloederen en verkeerde in slechte staat. Met behulp van een pak vrienden zijn we in de eerste winter aan het renoveren geslagen. Dat moest wel, want al onze spaarcenten waren op. Dus we moesten het wel zelf doen. We liepen hier soms met tien man tegelijk rond. Gelukkig zat daar dan een loodgieter en een elektricien tussen. (lacht) Het was een gok. Het concept moest marcheren en dat deed het gelukkig al snel. We hebben ons er gewoon in gesmeten want veel kaas van ondernemen hadden we niet gegeten. Weet je, in België zouden wij onderaan de maatstaf van ondernemerschap bengelen. Hier is het net omgekeerd. Wij worden bij de best georganiseerde en hardste werkers van de buurt gerekend. Maar dat is relatief. Als ik hoor hoe hard mijn maten in België moeten werken en bergen moeten verzetten om te blijven innoveren, met veel minder ruimte voor nonchalance, dan is dat een groot verschil. Wij hebben misschien het voordeel van gestudeerd te hebben en veel ervaring te hebben opgedaan tijdens onze vele reizen. Als je met al die die input, een gezonde West-Vlaamse ondernemingsgeest en veel goesting om te werken naar hier komt, beschik je over de nodige bouwstenen om er een succes van te maken.”

(lees verder onder de foto)

Ook de lokale bevolking opende de armen voor de ondernemende West-Vlamingen. “Iedereen leerde ons al snel kennen. We vonden het ook belangrijk om regelmatig locals uit te nodigen voor een feestje. Die mensen hebben hier veel jeugdherinneringen. Er zijn hier ook nog andere zaken in geweest. Het is de oudste site van de omgeving. Het dichtstbijzijnde stadje is Mafra. De koningen en koninginnen die er hun paleis hadden, kwamen vroeger naar dit pand aan zee om aan de hitte te ontsnappen. Het hoofdhuis waar wij onze B&B openen, dateert van 1869, maar er zijn zelfs stukken die nog uit de dertiende eeuw dateren. Dat draagt enorm bij aan de charme”, weet de Bruggeling, die ondertussen met zijn vriendin Gaëlle een zoontje heeft. “Matéo werd twee jaar geleden geboren. Hij spreekt ondertussen ook Portugees. Sinds hij er is, gaan we met zijn drieën ook een drietal maand per jaar terug naar India. Vroeger was dat soms een halfjaar. Dat is wel jammer, maar de levenskost met een gezin ligt zo hoog en mijn vrije tijd neemt niet toe. In januari vertrekken we. In de paasvakantie keer ik nog eens terug. Dan komen er weer een twintigtal leerlingen van het KA uit Brugge meewerken aan het project. Dat is de max om te zien. Wanneer die gastjes toekomen, zijn ze vooral bezig met Instagram. Als ze twee weken later naar huis gaan, zijn het wereldburgers geworden.”

Voor zijn ouders

Ondertussen vinden ook Jelles ouders steeds vaker de weg naar de Portugese rust. “Mama was best blij toen ik in Portugal ging settelen. Ze had het verder verwacht. Op veertig minuten sta je in de luchthaven van Lissabon. Weet je, een van de mooiste dingen die ik in India heb gezien, is dat families daar zo nauw aan elkaar hangen. Ik hecht daar ook veel belang aan. Daarom wil ik er zijn voor mijn ouders als zij ouder worden. We hebben hier nu samen een huisje gekocht, met een verdieping voor hen en een verdieping voor mijn gezin. Wanneer mijn vader binnenkort met pensioen gaat, zullen ze hier samen wellicht de helft van het jaar vertoeven. Mijn ouders genieten van de rust. Hoe ouder ze worden, hoe meer ze daar naar smachten. Mijn vader wordt soms gek van zijn volle agenda in België. Ik zou zo niet kunnen leven”, zegt Jelle, die een terugkeer naar België niet overweegt. “Dat is geen optie. De zomer in België is leuk, maar de winter duurt veel te lang. Tot kerst is het hier volle bak leute met temperaturen die niet vaak onder de twintig duiken. Dat zijn bovendien ideale surfomstandigheden. Natuur, cultuur, goedkoop leven. Ik kan het iedereen aanraden om naar hier te komen.”