Uitdoven in stijl

Henk Vanhee van Cowboys & Aliens blikt nog een laatste keer terug op de afgelopen editie van Cactusfestival.

Niemand ontsnapt aan de regel dat de ene festivaldag je al eerder op het lijf is geschreven dan de andere. Zo was de zondagprogrammatie van deze editie van het Cactusfestival voor mij geen reden om het park te bestormen met grote muzikale honger. De ene band die ik écht wilde checken (Newmoon) stond op een ontiegelijk uur op de planken, een momentum waarop deze jongen nog volop aan het recupereren was van de dag voordien. Ik hoorde backstage echo’s als ‘klonk als Stone Roses’ waardoor ik nog harder kon gaan vloeken omdat mijn vege lijf ondertussen meer tijd nodig heeft dan vroeger om weer onder de levenden te kunnen komen.

We maakten onze opwachting toen de jongens van Local Natives het podium beklommen en het was meteen goed prijs. Hun indie rock zat zo lekker strak en bovendien harmonieus bijzonder gelaagd in elkaar dat mijn enthousiasme nog voor het consumeren van de tweede pint (de eerste was trouwens lauw en flets) woest de hoogte in klom. De jongens kwamen uit Los Angeles, California en waren erg gemanierd, ook. Hun bindteksten sloten perfect aan bij het engelengezang dat ze produceerden. Spontaan promoveerden we deze jongens tot “The Eagles van de indie rock” en daar waren ze zo mee opgezet dat we backstage net niet werden gekust door één van de groepsleden.

We besloten na deze bijzonder aangename kennismaking ook de heren van Sophia een kans te gunnen. De band rond ex- God Machine man Robin Proper – Sheppard heeft het over dood en verderf en onderstreept dat met veelal trage en lome songs. Uitdoven in stijl, het zei me wel iets op deze laatste Cactusdag. De kenners en liefhebbers wentelden zich dan ook als vissen op het droge in de zwartgallige poel van de band, maar mijn aandacht waren ze, behalve een tweetal songs met wat steviger spierballengerol, vlug kwijt. Daar zat het mooie weer voor iets tussen en ook het feit dat Sheppard eerder matig presteerde achter de microfoon.

Explosions in the Sky deed waar het goed in is: gierende, gillende klanken provoceren met zware postrock en shoegaze stempel. Het eerste kwart van de show sta je daar nog bewonderend naar te gapen maar al vlug sloeg bij mij de verveling toe. Lag het aan mijn mindere humeur? De sputterende fysiek? Ik had als voorbereiding op deze nochtans bewust Warhaus gelaten voor wat het was, omdat ik honger had en omdat een Belgische friet in je maag voor je het weet een baksteen wordt. En dan dansen op Goose? Ik dacht het niet. Het was spetterend geweest met focus op dag 1 en 2. Dat jong en oud compleet van bil zal zijn gegaan bij het elektrofeestje van deze Kortrijkzanen lijdt geen twijfel. Maar dat lees ik dan wel in de commentaar van mijn eindeloos feestende medemens.