Twee West-Vlaamse gezinnen willen taboe over sterrenkindjes doorbreken

Lenny, Elke met Mauro, Jonathan, Noé en Delphine. (Op de achtergrond de drie herinneringskadertjes van de kinderen) © Stefaan Beel
Ilse Naudts

Trotse ouders en hun fiere families kijken al weken uit naar de komst van KW beebee. Onze jaarlijkse bijlage bundelt naar aloude traditie de West-Vlaamse baby’s. Een special die zorgt voor een extra dosis roze wolken? Niet altijd, zo blijkt. Twee ouders mailden ons tijdens het maken van KW beebee met een vriendelijke vraag. “Is het geen tijd om het taboe rond sterrenkinderen te breken?” Lenny en Delphine kenden elkaar niet, maar weten wel hoe het voelt een baby te verliezen. Wij brachten de gezinnen samen voor hun aangrijpend verhaal… dat begint met een wonderlijk toeval.

Ellie-May (geboren op 24 september 2018) en Lana (van 23 november 2017) haalden onze babyspecial nooit. Nochtans twee prachtige West-Vlaamse meisjes. Wolken van baby’s. Maar omwille van medische redenen niet levensvatbaar.

We spreken af bij Delphine Bachelet en Jonathan Coucke in Deerlijk, mama en papa van Noé (4), Lana (*) en Ellie (6 weken). Een wiegje in de woonkamer. Een vrolijke toren met doopsuiker. Maar ook overal herinneringen aan de kleine Lana.

Lenny Naert en Elke Viaene, mama en papa van Mauro (2) en sterrendochter Ellie-May uit Kortrijk kijken verwonderd als ze in de woonkamer bij Delphine en Jonathan de naam zien van het pasgeboren dochtertje Ellie. Toeval? De vraag ligt op hun lippen. “Jullie zaten, denk ik, bij onze gynaecoloog”, zegt Delphine. “Ik heb het geboortekaartje van jullie dochtertje daar gezien. Wij zaten toen al met de naam Ellie in ons hoofd. En ik zei onmiddellijk: ‘Kijk, wat een prachtige naam’.” Delphine greep naar het kaartje en hun dokter zei onmiddellijk: ‘Kijk maar, ze hebben hetzelfde doorgemaakt als jij’. Delphine: “Instinctief zette ik het onmiddellijk terug. Maar de gynaecoloog overtuigde me het toch te bekijken omdat het zo mooi was. Ik krijg nog de rillingen als ik eraan denk. En nu zitten jullie hier in ons huis. Onwezenlijk eigenlijk. Alsof het zo moest zijn.”

Zonder hartslag

Volgens Delphine lijkt haar pasgeboren dochtertje Ellie immens op hun sterrenkindje Lana. “Ze heet voluit Ellie-Lana Bachelet-Coucke. Ze kreeg de tweede naam van haar zusje.” De maatschappij verwacht dat pasgeboren ouders op een roze wolk zitten. Maar voor Delphine en Jonathan is het toch een dubbel gevoel. “Ik heb het nu moeilijker dan vroeger eigenlijk. Je beseft nog meer wat je kwijt bent”, vertelt Delphine. En dan komen de herinneringen aan november 2017 terug.

“Ik had totaal niets in de gaten. De week voor de bevalling had ik koorts. Ik wou zelfs geen koortswerend middel nemen omwille van mijn kindje. Ik voelde me raar. Mijn buik was als een plank. Maar de vroedvrouw stelde me gerust: als je moet bevallen, ga je het wel voelen. Op 23 november brak mijn water. Wij waren blij, de vroedvrouw kwam naar ons thuis. Het grote moment was aangebroken. Ik lag in de zetel toen ze probeerde de hartslag te zoeken. Ik hoor het haar nog zeggen: ‘Kom, kleine meid, maak je mama niet ongerust’. Ik was totaal niet in paniek. ‘Onze apparatuur is niet zo sterk als die in het ziekenhuis’, zei de vroedvrouw. Ik was nog niet ongerust toen we naar de spoed reden. Jonathan wel. Ik zag de ongerustheid in zijn ogen. In het ziekenhuis in Kortrijk namen ze ons onmiddellijk voor. Maar ook daar zagen ze op de scans helemaal niets. Een baby’tje zonder hartslag. Op dat moment stort je wereld in.”

We waren het afscheid aan het regelen bij de begrafenisondernemer, terwijl Elke onze dochter voelde bewegen in haar buik. Dat klopt niet.

Jonathan en Delphine wilden eerst geen autopsie. “Ik wilde niet dat ze aan mijn meisje zouden komen”, vertelt Delphine. “Maar in het ziekenhuis overtuigden ze ons om het toch te doen. Al was het maar voor ons zoontje Noé. Stel dat het om hartfalen of zo ging. Dan kon het probleem snel gedetecteerd worden.” De uitslag van die autopsie was een extra dreun voor het gezin. “Lana was een perfect gezonde baby, maar de placenta had zijn werk niet goed gedaan. Mijn moederkoek heeft voor een bloedtransfusie gezorgd tussen mij en mijn kindje. Er zat 150 milliliter van haar bloed in het mijne. Daardoor ontstond er een orgaanfalen. Die koorts was waarschijnlijk een reactie daarop.”

Dramatisch

Elke en Lenny kregen al vroeger in de zwangerschap te horen dat hun baby niet levensvatbaar was. “Wij hadden een echo gepland op 21,5 weken zwangerschap”, vertelt Elke. Alles ging tot dan toe redelijk vlot. Bij Mauro had ik moeten platliggen. De gynaecologe was alles aan het checken en zei plots dat ze er een collega zou bijhalen. Er was een verwijding in de hersentjes te zien. Wij dachten onmiddellijk: dat zal weer typisch ik zijn. Ik had altijd alle mogelijke kwaaltjes. Bij een punctie en een bloedafname zagen ze niets. Maar toch moesten we voor een check naar Leuven. De professor daar onderzocht me inwendig en uitwendig. Bij de bespreking tekende hij de hersentjes van een normale baby en van onze baby.” Lenny en Elke zagen al dat het niet was wat het moest zijn. “Als mijn prognose klopt, is het dramatisch”, zei de professor. Elke moest meteen naar de MRI. “De baby had helemaal geen hersenontwikkeling. Normaal moeten de hersencelletjes vermenigvuldigen. Bij haar gebeurde dat niet. Waarom? Dat weten we nog steeds niet.”

Na een aantal weken vol wachten en onderzoeken moesten Elke en Lenny zelf de zware beslissing nemen om de zwangerschap te beëindigen. “Het waren hele zware weken. Met toch ook een voordeel. Ellie-May is geboren op 26 weken en 2 dagen en dat betekent dat ze net oud genoeg was om wettelijk erkend te worden. Ze staat in ons trouwboekje. En voor ons betekent dat heel veel.”

Autopsie

“Als moeder is dat vechten tegen al je instincten”, vertelt Elke. “Al die onderzoeken. Vreselijk. Een mama moet haar baby’tje beschermen. Ik voelde haar bewegen. En toch wist ik dat het beter voor haar was dat we haar zouden laten gaan. Dat ze heel veel pijn zou hebben, mocht ze geboren worden en niet levensvatbaar zou zijn.” Lenny en Elke maakten alles in orde voor het afscheid van hun ongeboren dochter. “Dat is zo onwezenlijk”, vertelt Lenny. “Ze zat zwanger bij de begrafenisondernemer. Wij waren het afscheid aan het regelen, terwijl Elke onze dochter voelde bewegen in haar buik. Dat klopt niet.”

Een portret met Jonathan, Delphine en Lana, Noé en Ellie, die tijdens de reportage niet aanwezig was.
Een portret met Jonathan, Delphine en Lana, Noé en Ellie, die tijdens de reportage niet aanwezig was. “Bij het maken van deze foto wilden we er absoluut Lana bij.”© Sylvie Vandamme

“Op 26 weken en twee dagen is ons dochtertje geboren in Leuven”, vertelt Lenny. “Ze is op 24 september geboren. En er is onmiddellijk beslist een autopsie uit te voeren en ons genetisch materiaal te onderzoeken. Wij hadden op 4 januari een afspraak en hadden gehoopt om dan al te weten waar we aan toe waren. Maar voorlopig tasten de onderzoekers nog in het duister. Ze weten ook niet precies naar wat ze moeten zoeken. Het is een heel complexe materie. Voorlopig kunnen we dus nog niet denken aan verdere gezinsuitbreiding. Onze toekomst staat even op pauze. Maar onze gezinswens blijft.”

Lana en Ellie-May maken altijd deel uit van het gezin. “Als we iets doen, is Lana erbij”, zeggen Delphine en Jonathan. “Zelfs nu we met ons nieuwe gezinnetje een fotoshoot deden, moest de foto van Lana erbij. Wij zijn nu met vijf. Je ziet Lana ook overal in huis. Dankzij de organisatie Boven de Wolken hebben we mooie foto’s van onze dochter. Dat zijn kostbare herinneringen. Ze maken Lana ook tastbaar en bespreekbaar. Voor onze familie, onze vrienden en ook voor onze zoon Noé.”

“Die fotoreeks is ook voor ons heel bijzonder”, vertellen Lenny en Elke. “We hebben een album van Ellie-May, net zoals we van Mauro hebben. Ik ben blij dat ik alles op alles heb gezet om Mauro die dag ook naar Leuven te krijgen. Het was het enige moment dat we met ons vieren zouden zijn. Mauro ging heel natuurlijk om met Ellie-May. ‘Zusje-pop’, noemden we haar. Achteraf hoorden we dat hij de dag erna bij de onthaalmoeder een hele dag met een pop heeft rondgelopen. Hij heeft het op zijn manier verwerkt. Hij geeft de foto’s van zijn zusje soms spontaan een kusje. Het toont dat we Ellie-May niet kwijt zijn. Dat we haar alleen op een andere manier moeten leren vasthouden.”

Cocon

Lenny en Elke spreken vol lof over de begeleiding in het ziekenhuis. “Het deed zo’n deugd om daar in een cocon die wondere momenten met ons kindje te kunnen beleven”, zegt Lenny. “We waren aanvankelijk teleurgesteld dat we in Leuven moesten bevallen. Maar ze hebben er een prachtig moment van gemaakt.” Delphine en Jonathan knikken. “Ook in Kortrijk hebben ze ons heel goed begeleid. We mochten haar zien wanneer we wilden. De familie heeft haar kunnen zien. Mijn vriendinnen. Het gaat over verdriet, maar ook over warme momenten als gezin. De hele tijd tussen huilen en lachen.”

Elke en Lenny nemen samen met zoontje Mauro afscheid van Ellie-May.
Elke en Lenny nemen samen met zoontje Mauro afscheid van Ellie-May. “Deze foto van Boven de Wolken is voor ons heel bijzonder”, klinkt het.© Sylvie Vandamme

Het contrast tussen de cocon in het ziekenhuis en de buitenwereld was groot. “Ik praat graag over mijn dochter. Ik ben zo’n trotse papa”, vertelt Lenny. “Maar ik weet dat de buitenwereld het daar moeilijk mee heeft. Wij moeten altijd zelf het gesprek starten. Dan pas durven de mensen in conversatie gaan. Ik zou willen dat die drempel wat kleiner wordt. Ons kind bestaat, hé. Ik heb vier maanden geleden wel met mijn dochter in mijn handen gezeten. Het zou zoveel beter zijn, mocht dat thema wat meet bespreekbaar zijn.”

Toen Niels Destadsbader onlangs zijn nummer ‘Vlinders in haar buik’ uitbracht over het sterrenkindje van zijn broer en schoonzus, hebben Lenny en Elke hem meteen bedankt. “Ik heb een mailtje gestuurd naar zijn broer, die ook zijn manager is. Alle beetjes helpen om het thema bespreekbaar te maken. Die richting moeten we uit in de maatschappij. Te veel mensen zitten alleen met hun verdriet te worstelen. Het is al hard wat we meemaken. Laat staan dat je geïsoleerd wordt.”

Verzwijgen

Delphine beheert de facebookpagina Lana _voor_altijd waarin ze haar verdriet verwoordt, Lana levend houdt, maar waarmee ze net zo goed ouders die hetzelfde hebben meegemaakt probeert te helpen. Jonathan heeft in tegenstelling tot zijn vrouw minder nood om erover te praten. “Ik kan mijn gevoelens niet zo goed onder woorden brengen”, zegt hij. “Soms ratelt Delphine maar door. En dan verontschuldigt ze zich. Maar eigenlijk doet het deugd haar over Lana te horen babbelen. Zij verwoordt wat ik voel. Het is niet omdat ik het zelf niet vertel dat ik haar wil verzwijgen. Met moederdag wou ik Delphine niet kwetsen en haar er niet weer aan herinneren. Ik zette de naam van Lana niet op het kaartje. Achteraf bekeken dom. Ze barstte helemaal uit en begon te snikken. Ik had het moeten weten. Verzwijgen lost niets op. Wat Lenny zegt, klopt helemaal. Het thema moet veel meer bespreekbaar worden. Zodra mensen weten wat je overkomen is, komen de verhalen. Collega’s, kennissen… zelfs mijn grootmoeder vertelde me dat ze het ook had meegemaakt. Daar wist ik helemaal niets van. Het heeft me echt geraakt.”

Verzwijgen lost niets op. Het thema moet veel meer bespreekbaar worden. Zodra mensen weten wat je overkomen is, komen de verhalen.

Op 29 december zou Ellie-May geboren zijn. “Op die dag hebben we een tocht georganiseerd van ons huis naar de begraafplaats waar ze uitgestrooid is. Een wandeling van vijf kilometer. Met onderweg ook muziek. Aan het kerkhof kreeg iedereen een roosje en hebben we ballonnen opgelaten. Op de terugweg kreeg iedereen een gelukskoekje. Het was voor ons een mooie manier om het wat te verwerken. En bovenal, het deed zoveel deugd dat op die herdenkingstocht 60 mensen aanwezig waren.”

“Wij gaan regelmatig naar het kerkhof. Bijna dagelijks”, zegt Delphine. “Op haar verjaardag had mijn vriendin op het kerkhof een ballon met daarop ‘1 jaar’ gehangen. Een andere vriendin plaatste een bloemstukje. Iedereen dacht aan ons. Lief toch? Nu met de geboorte van Ellie zijn we een beetje minder naar haar grafje geweest. Het is al twee weken geleden. En plots, uit het niets, vroeg Noé: ‘Wanneer gaan we nog eens naar Lana?’. Het is zijn zusje en hij praat erover. Dat is de logica zelf.”

Voor deze editie kwam de vraag van Lenny en Delphine net te laat, maar vanaf volgend jaar krijgen de West-Vlaamse sterrenbaby’s een ereplaatsje in KW beebee.