Twee jaar na de dood van hun dochter: “We moeten verder, voor onszelf én voor Louise”

Marijke Denys en Koen Ryckeboer: "We hebben er het meeste schrik van dat er niet meer over Louise gebabbeld zal worden." (foto JCR)
Redactie KW

Twee jaar na het dodelijk ongeval van Louise Ryckeboer werd in de Bellestraat in Vlamertinge een SAVE-bord geplaatst ter nagedachtenis van de jongedame uit Sint-Juliaan. “Om bestuurders er attent op te maken dat het een gevaarlijke weg is én als eerbetoon aan onze dochter”, getuigen haar ouders Koen Ryckeboer en Marijke Denys.

In die noodlottige nacht van zaterdag 9 op zondag 10 december 2017 ging Louise in de Bellestraat in Vlamertinge van de weg af, waarna ze tegen een duiker botste en in een diepe gracht belandde. Pas uren later werd haar wagen ontdekt door een landbouwer. Voor Louise kon geen hulp meer baten.

Twee jaar na het overlijden van Louise hebben haar ouders hun leven stilaan weer opgepikt. “Het was heel moeilijk, maar we moeten verder”, vertelt moeder Marijke Denys. “Voor onszelf, maar ook voor Louise. Ze zou gezegd hebben: mama, je mag mij niet vergeten, maar je moet verder! Maar de voorbije week hebben we allebei slecht geslapen. We beleefden die hele week van voor het ongeval opnieuw. Die 10de december 2017 kan ik mij nog perfect voor de geest halen. Ik heb staan tieren in de woonkamer…”

Gevaarlijke weg

Om de herinnering aan Louise levendig te houden, werd zaterdag op de plaats van het ongeval een SAVE-bord onthuld in aanwezigheid van 200 vrienden, familieleden en kennissen. “We hebben dat gedaan om twee redenen”, legt Marijke uit. “Eerst en vooral om iedereen er attent op te maken dat er op die plaats iemand het leven gelaten heeft en toch ook een beetje als eerbetoon aan Louise. Zelf hebben we die plaats een tijdje gemeden, maar nu zouden we dat niet meer doen, ook omdat het bord daar nu staat. Emelie, de zus van Louise, heeft meteen gezegd dat ze géén omweg zou maken. Zij geeft dansles in Reningelst en moet daar dus vaak passeren.”

Op de verjaardag van Louise nodigen we telkens vrienden uit om samen herinneringen op te halen

“We hoorden van een landbouwer uit de buurt dat er daar bijna wekelijks een auto in de gracht ligt”, vertelt vader Koen. “Meestal met slechts blikschade tot gevolg, maar Louise had brute pech. Een vangrail had misschien wel kunnen helpen. Misschien moet de politiek daar toch eens over nadenken?”

Na het ongeval zijn Koen en Marijke in contact gekomen met OVK, de vereniging van Ouders van Verongelukte Kinderen. “We zijn heel goed opgevangen geweest door die mensen”, vertelt Marijke. “25 jaar geleden is OVK in het leven geroepen door ouders die een kind verloren hadden in een ongeval. Ondertussen staan er al meer dan 220 SAVE-borden op de Vlaamse wegen. Het bord van Louise is het vijftigste in West-Vlaanderen. We hebben er bewust voor gekozen om veel volk uit te nodigen op de onthulling. Er werd ook een kwartier stilgestaan bij de 228 verkeersslachtoffers van OVK. Alle namen werden genoemd, er was slechts één Louise bij…”

Praatgroep

Via OVK kwamen Koen en Marijke in contact met lotgenoten. “Om de twee maanden gaan we naar een praatgroep met een rouwconsulente. Er wordt over allerlei thema’s gebabbeld: hoe ga je om met de feestdagen, hoe wapen je jezelf tegen reacties… In het begin vroegen we ons af: zijn wij eigenlijk wel normaal bezig? Gaan wij normaal om met dat verlies? Maar door naar die praatgroepen te gaan, merkten we dat dat wél zo was. Je zit automatisch op dezelfde golflengte met de anderen.”

Het SAVE-bord werd geplaatst op de plaats van het ongeval in de Bellestraat. (GF)
Het SAVE-bord werd geplaatst op de plaats van het ongeval in de Bellestraat. (GF)

Sinds enkele weken maken Koen en Marijke ook zelf deel uit van een lokaal contactteam. “Als mensen een kind verliezen en de vereniging willen leren kennen, dan gaat een contactteam op huisbezoek. Zo hebben wij OVK ook zelf leren kennen. Al weet ik niet of ik daar nu al klaar voor zou zijn”, getuigt Marijke. “Maar OVK gaat ook vooral preventief te werk. De meeste verenigingen willen zoveel mogelijk leden hebben, maar wij willen er vooral géén meer bij krijgen…”

De vele vrienden en familie van Louise zorgen er ondertussen voor dat ze niet vergeten wordt. In een gesloten Facebookgroep worden er herinneringen aan haar opgehaald en worden ook foto’s getoond van steentjes met haar naam op. Die steentjes gaan de wereld rond. “Dat is eigenlijk een idee dat we overnamen van een andere moeder uit de praatgroep”, legt Marijke uit. “Dat is een manier om die drempel om over Louise te praten kleiner te maken. Vrienden van Louise namen al zo’n steentje mee naar Jordanië, naar Cyprus, naar Kroatië, maar ook gewoon naar de Ardennen of de zee. Delfine Persoon, een collega van Koen, nam er zelf eentje meer naar New York voor haar kamp tegen Katie Taylor. En op het huwelijk van Louises neef nam hij ook plots zo’n steentje uit zijn broekzak. Dat er op zo’n belangrijk moment ook aan Louise gedacht wordt, doet enorm veel deugd. Ik heb er het meeste schrik van dat er niet meer over Louise gebabbeld zal worden. Ze is al dood, ze hoeft niet doodgezwegen te worden.”

Kleinkind op komst

“Al zijn we wel realistisch genoeg om te beseffen dat dat mettertijd zal verminderen”, pikt Koen in. “Maar we vinden het wel belangrijk dat er af en toe nog niets georganiseerd wordt voor Louise. Dinsdag hebben we niets gedaan. De dag van haar overlijden kan je niet vieren, maar op haar verjaardag doen we wél iets. Dat was haar dag, dat kon je niet zomaar voorbij laten gaan. De voorbije twee jaar hebben we dan telkens vrienden uitgenodigd bij ons thuis om nog eens samen herinneringen aan haar op te halen en iets te drinken.”

Twee jaar na de dood van hun dochter is er toch opnieuw een lichtpunt in het leven van Koen en Marijke. Hun andere dochter Emilie is zwanger en verwacht in februari een eerste kindje. “Daar kijken we enorm naar uit, maar toch ook met een dubbel gevoel. Louise had altijd gezegd dat zij meter wou zijn van het eerste kindje van haar zus. Ze studeerde ook voor kleuterleidster en hield van baby’s en kindjes. Lotgenoten zeggen ons wel dat we ons daaraan zullen optrekken. Dat we opnieuw vreugdemomenten zullen beleven. Al is het niet zo dat we nu elke dag zitten te wenen. Voor en door Louise gaan we verder met ons leven, maar we kunnen haar niet loslaten.” (KPL)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier