Twee jaar geleden kreeg ze diagnose Parkinson, nu gaat Eline (40) elf dagen klimmen in Himalayagebergte: “Patiënten zijn niet alleen oude, grijze, rillende mannen”

Eline Verriest uit Geluwe kreeg op haar 38ste te horen dat ze parkinson heeft. Een klap, die haar een jaar lang in een dip duwde. Intussen kon ze de ziekte een plaats geven en doorbreekt ze de taboes rond de ziekte. Vanaf zaterdag gaat ze nog een stap verder. Elf dagen lang gaat ze met 15 lotgenoten het Himalayahooggebergte trotseren.

Het was bij het typen dat Eline zowat twee jaar geleden opmerkte dat haar vingers trager werkten en snel stijf werden. Na haar sessie in de fitness was ze ook veel vermoeider dan voordien. Het riep vragen op. Vragen die bij de dokter geen antwoord kregen. Tot ze Dr. Google raadpleegde.

In het AZ Delta ging ze onder de scan, waar de dokter haar koeltjes meedeelde dat ze aan de ziekte van Parkinson leed. Een klap. Eline is er dan amper 38. Haar perfecte wereld – ze heeft een liefdevolle man, twee knappe zonen en mooi werk – stort in. “Een jaar lang zat ik in een mentale dip, vijf weken werkte ik niet tot ik besloot weer halftime mijn job op te nemen.”

Het is het begin van de verwerking. Ze ontdekte de vzw Parkili, startte een blog en was open over wat haar overkwam. Die openheid is heel belangrijk. “Het staat niet op mijn gezicht geschreven. Om de vier uur pak ik een pilletje dat ervoor zorgt dat ik voortkan. Onlangs woonde ik een volleybalmatch in Menen bij, het was al laat en ik raakte nauwelijks de trap op. Dan pas beseffen mensen dat ik parkinson heb. Door er open over te zijn, creëer ik wat gemoedsrust voor mezelf.”

Openheid

Die openheid helpt haar ook het beeld dat mensen over de ziekte hebben bijschaven. “Patiënten zijn niet alleen oude, grijze, rillende mannen. Stijfheid, tremor, bewegingstraagheid en evenwichtsproblemen komen vaak voor, maar eigenlijk is parkinson een spectrum. Ook mentaal is de ziekte zwaar om dragen.”

Intussen staat Eline positief in het leven. Ze werkt 25 uur op haar job, ze gaat weer sporten en ze leeft zich uit in haar moestuin. Allemaal iets minder intens, want ik ben veel sneller moe, maar van in de zetel liggen word je zeker niet beter. Minder intens, maar toch schuwt ze de uitdagingen niet.

Zaterdag vertrekt ze namelijk richting Nepal voor een elfdaagse expeditie. Via de vzw Parkili trekt ze met 15 lotgenoten langs de Langtang Valley. Naast de parkinsonpatiënten trekt ook een medisch team mee, met onder meer een gespecialiseerd verpleger en een kine. Ook sjerpa’s en ezels zullen ervoor zorgen dat het iets minder zwaar wordt.

5.000 meter hoogte

Toch wordt het geen lachertje. “De eerste dag zullen we meer dan een kilometer stijgen, de top ligt op net geen 5.000 meter. Vooral die laatste honderd meter zullen lastig worden, met kans op hoogteziekte. De grootste uitdaging wordt wellicht emotioneel. Weg van de familie, de vermoeidheid, de verhalen van de lotgenoten.”

Om mee te kunnen zette Eline overigens tal van acties op. Ze verkocht ludieke West-Vlaamse verjaardagskaartjes en organiseerde een sneukeltocht met 250 deelnemers. Stilzitten? Dat zit er duidelijk niet in. “Ik wil gewoon aantonen dat er ook een leven is na de diagnose. Ik geloof ook in de wetenschap. Ooit komt er een pilletje dat alle symptomen wegneemt. Hoopvol ben ik alleszins.” (JDW)