De acht kinderen van wijlen Jerome Dieryckx en zijn vrouw Henriette Vansteelandt zorgen via een beurtrol samen voor hun 89-jarige mama, die dankzij die inspanningen in haar vertrouwde huis in de Zwevezelestraat kan blijven wonen. Een van de acht, Karlien Dieryckx, werd via onze krant door haar boezemvriendin Trees Vromant gehuldigd voor wat ze met haar vijf zussen en twee broers voor Henriette presteert. “Met liefde kom je heel ver”, weet Trees.
Trees (51) woont in de Steenstraat in Wijnendale en heeft Karlien (63) jarenlang als collega-leerkracht aan BLO-school De Torretjes gekend. Sinds 2017 is laatstgenoemde met pensioen. Trees nam deel aan de lezersactie van onze krant Schenk een mantel vol liefde aan je mantelzorger en stuurde een berichtje met grote waardering voor Karlien. En zie: Trees won voor 300 euro waardebonnen bij kledingzaak Deleye, aan Karlien te schenken als symbolische mantel. “Een prachtig cadeau”, aldus de vriendinnen.
Zelfstandige vrouw
Jerome Dieryckx en Henriette Vansteelandt, beiden rasechte Torhoutenaren, trouwden op 1 december 1950 en vierden eind 2015 hun 65ste huwelijksverjaardag. Een briljanten jubileum voor een briljant koppel. Ruim twee jaar later, op 9 januari 2018, overleed Jerome. Hij werd 93 jaar en is in Torhout 32 jaar politieman geweest, tot aan zijn pensioen in 1989. Hij klom op tot hoofdinspecteur en stond bekend als een minzame en wijze mens.
Groot verdriet bij Henriette toen ze haar steun en toeverlaat verloor, maar haar acht kinderen sprongen meteen in de bres: Anne-Mie, Lieve, Paul, Karlien, Martin, Hilde, Els en Joke.
“We dokterden een beurtrol uit om samen voor mama te zorgen, rekening houdend met wie van ons al met pensioen was en wie nog niet”, aldus Karlien, die in de Oude Gentweg woont. “Zes van ons hebben hun thuis in Torhout, twee in het Gentse. Elk doet zijn deel, bijgestaan door de huisarts, de thuisverpleging, de thuiszorg- en poetsdiensten en de kine.”
“Mama is een kranige en zelfstandige vrouw, maar heeft als 89-jarige voldoende omkadering nodig. Aangevuld met al die externe hulp is mantelzorg écht een weldaad. Ik mag er niet aan denken dat mama haar woonst zou moeten inruilen voor een kamer in een woonzorgcentrum. Het zou haar totaal ontwortelen, haar van haar stuk brengen, hoe goed de verzorging in een rusthuis ook is. Zolang het voor haar en ons mogelijk blijft, willen we haar in haar vertrouwde omgeving houden.”
Soms stoom afblazen
Karlien gaat twee voormiddagen en een avond bij haar moeder langs. “Ik leer nog elke dag bij hoe je als mantelzorger de zaken het best aanpakt”, glimlacht ze. “Ik denk soms dat iets het beste voor haar is, maar als puntje bij paaltje komt, wil zij het toch anders. Dan moet je je eigen mening aan de kant schuiven en op de eerste plaats de persoon voluit respecteren voor wie je zorgt. Dat is niet altijd even simpel. Soms moet je nadien wat stoom afblazen.”
“Met de broers en zussen zitten we niet te becijferen of iedereen evenredig zijn deel doet. Zoiets heeft geen zin. Elk van ons doet wat hij of zij kan. We kunnen het goed met elkaar vinden. Geen onenigheid, geen gekibbel.”
“Onze ouders hebben veel voor ons betekend en hard voor ons gewerkt. We zijn hen daar dankbaar voor. Het was bewonderenswaardig hoe ze, toen ze verouderden, liefdevol voor elkáár zorgden. (ontroerd) Het overlijden van papa heeft me veel pijn gedaan. Nu nog heb ik het daar lastig mee. Je denkt op die momenten sowieso aan je eigen leeftijd en beseft de eindigheid van het bestaan.”
Het werk verdelen
Karlien startte destijds als leerkracht in het gewone basisonderwijs in Brugge, maar maakte in 1991 de overstap naar de Torhoutse BLO-school De Torretjes. Ze bleef er tot aan haar pensioen in 2017 in dienst, de laatste jaren als ondersteunende leraar – BLIO zoals dat in het wereldje heet (Bijzondere Leerkracht Individueel Onderwijs). “Ik heb mijn werk erg graag gedaan en ben eigenlijk te vroeg gestopt”, vertelt ze. “Ik was maar 60 en had evengoed nog wat kunnen doorgaan. Maar anderzijds stierf mijn vader enkele maanden na mijn afscheid van de school en kon ik de vrijgekomen tijd maar al te goed gebruiken voor de mantelzorg voor mama. Ik heb diep respect voor wie de zorg voor iemand opneemt en er nog een voltijdse job bij heeft. En al zeker als het om een kleine familie gaat. Wij zijn met acht kinderen en kunnen het werk verdelen, maar dat is niet overal zo.”
Tegen stootje kunnen
Trees Vromant begon in 1993 les te geven bij De Torretjes en werd bevriend met Karlien. De twee vrouwen kunnen altijd bij elkaar terecht en trekken geregeld samen op. Ze hebben elk hun eigen gezin, maar zijn erg close.
“We gaan af en toe samen shoppen en zingen beiden in het koor Lamidore”, zegt Trees. “Ook een gezellige, gezamenlijke barbecue met onze huisgenoten staat elke zomer op het programma.”
“Ik heb buitengewoon veel respect voor Karlien. Ik vind haar een grote dame. Op school is ze altijd een uitstekende kracht geweest, met toewijding en liefde voor de kinderen. Wat ze nu doet voor haar mama bewijst haar positieve instelling en haar groot hart. Als mantelzorger moet je tegen een stootje kunnen, want de persoon over wie je je ontfermt, kan al eens tegendraads zijn en veel van je energie opslorpen.”
“Karlien pakt het allemaal aan zoals ik haar ken: zorgvuldig, trouw en onvoorwaardelijk. Ben ik even blij dat ik haar via jullie krant die 300 euro kledingbonnen cadeau heb kunnen doen. Als iemand dit verdient, dan is zij het wel. En sowieso zullen we samen gaan shoppen bij Deleye, hé. Daar kijken we uiteraard naar uit.” (lacht)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier