Tragisch: Bruggeling Pascal (53) overleden, amper tien dagen na zijn huwelijk

Op vrijdag 20 maart gaven ze hun jawoord, tien dagen later moesten Pascal en Erika uit Brugge elkaar alweer loslaten. Pascal was terminaal ziek en wou als laatste wens nog trouwen met de liefde van zijn leven. De familie neemt zaterdag in intieme kring afscheid.

Het huwelijkssprookje duurde voor Pascal Hubrecht (53) en Erika Meuris (49) maar heel even. Pascal leed al een tijdje aan slokdarmkanker, en was ongeneeslijk ziek. “De kanker was uitgezaaid naar zijn borstkas, en Pascal was ook diabetespatiënt. De laatste weken ging het plots heel vlug verder bergaf”, vertelt zijn ontroostbare weduwe.

Vechter

Ondanks de slechte vooruitzichten, kwam Pascals overlijden ook voor Erika toch nog onverwacht. “We wisten natuurlijk dat hij heel erg ziek was. Maar dat het zó snel zó hard achteruit zou gaan, dat had niemand zien aankomen… Pascal was een bokser, een echte vechter. En ziek of niet ziek, hij bleef zelf ook geloven dat hij er zich nog door kon slaan”, zegt ze.

Pascal was de liefde van haar leven. “Eigenlijk kenden we elkaar al twintig jaar en we hebben samen heel wat watertjes doorzwommen. Daardoor had ik bij hem het gevoel van ‘wij tweeën tegen de rest van de wereld’. Het gevoel dat niemand onze liefde klein kon krijgen.”

Ruwe bolster, blanke pit

“Mijn eerste indruk van Pascal was zo van ‘wauw, wat een knappe man’. Maar omdat we zo goed met elkaar konden opschieten, zijn we dan eerst beste vrienden geworden. We konden heel goed met elkaar babbelen, en ik had ook het gevoel dat hij me echt begreep. Hij toonde het aan de buitenwereld niet zo, maar Pascal was een hele lieve en attente man. Een ruwe bolster met een blanke pit. Hoeveel keer dat hij mij niet verrast heeft met van die kleine, romantische dingetjes. Dan kwam hij thuis met een bloempje of een teddybeertje. Meer moest dat niet zijn, want ik voelde dat het recht uit zijn hart kwam. Ook zijn broer zei het mij wel vaker: Pascal ziet je doodgraag… (stilte) Hij was echt de liefde van mijn leven.”

Volgens Erika stond hij ook altijd voor iedereen klaar. “Pascal was een superhandige man. Een echte doe-het-zelver, die ook dikwijls ging helpen bij anderen. Als ik ‘s avonds thuiskwam van mijn werk, had ik mijn voetjes maar onder de tafel te schuiven want Pascal kon ook superlekker koken. Hij was een droom van een vent.”

Veel gelachen

Zelf droomde Pascal ervan om nog met zijn Erika in het huwelijksbootje te stappen. In deze bizarre tijden geen evidentie, maar het koppel zette toch door. Ook al mochten er omwille van het coronavirus geen getuigen en familie bij de huwelijksplechtigheid aanwezig zijn. “Voor ik mijn hoofd neerleg, wil ik voor altijd met je verbonden zijn, had hij me gezegd. En dus moest en zou die 20ste maart de dag van ons leven worden. We wilden eigenlijk al langer trouwen maar het was er nooit van gekomen. Dat we dat uiteindelijk toch nog hebben kunnen doen, betekende alles voor hem”, aldus Erika.

Ook voor haar is het een troost dat ze Pascals laatste wens nog konden waarmaken. “We hebben die vrijdag nog veel gelachen samen. Ook al was hij toen eigenlijk al helemaal op. Hij kreeg zijn kostuum niet meer alleen aan, en je ziet ook op onze trouwfoto’s dat hij veel pijn had.”

Palliatieve

Erika week in die laatste dagen geen moment meer van zijn zijde. “Toen de dokters ons vertelden dat hij wellicht Pasen niet meer ging halen, was dat een echte mokerslag. Pascal overleed thuis want vanwege dat coronavirus, kon hij niet meer naar palliatieve. Een paar dagen voor hij stierf, heeft hij me nog een stevige knuffel gegeven. Schat ik hou van jou: dat moeten zijn laatste woorden zijn geweest. Op het laatst kon hij enkel nog communiceren met gebaren.”

Pascal had uit een vorig huwelijk één zoon, en laat ook vier kleinkinderen achter. “Het kleinste was pas een jaar oud. Pascal was een fantastische opa en het deed pijn dat hij ze de laatste weken niet meer veel heeft kunnen zien. Maar ze zaten in zijn hart”, zegt Erika.

Boksen was Pascals grootste passie. “Daar kon hij al zijn energie in kwijt. Hij trainde bij Wimme Boxing Club; bij voormalig Belgisch kampioen Freddy Demeulenaere. De laatste maanden had hij een nieuwe passie gevonden. We maakten samen diamond paintings. Het is hard, maar Pascal zou me zeggen dat ik vooruit moet. De tijd die we samen doorbrachten, kunnen ze ons niet meer afnemen. Ik draag nu zijn kettinkje met de bokshandschoentjes, en ook zijn trouwring. Ik zou die graag laten versmelten tot één mooi aandenken.”