TOUR DE MONOPOLY (9): Een koninklijk station en een kabelbaan die nergens toe leidt

In namen hangt een kabelbaan die nergens naartoe gaat. © CLL
Christophe Lefebvre
Christophe Lefebvre Medewerker KW

De vakantiemodus is ondertussen volledig in werking gezet. Het voortdurend overnachten in de natuur en de vrijheid om te gaan en staan waar we willen (zelfs in coronatijden) heeft ervoor gezorgd dat werk, stress en tijdsdruk werden verdrongen tot een vergeten hoekje van ons denken en zijn. Het besef dat we in een schitterend land leven groeit ook met de dag en het leukste moet nog komen.

We tuffen verder richting Dinant waar de Rue Grande de lokale Monopoly-vertegenwoordiging op zich neemt. In café La Citadelle, pal aan de voet van – onder het motto ‘what’s in a name’ – de citadel genieten we volop van een fris streekbiertje. Voor zij die eraan zouden twijfelen, zelfs tijdens een roadtrip slapen we net iets langer waardoor we meestal wakker worden rond het tijdstip van het aperitief. Terwijl de dame des huizes haar krabbel zet op het bord, blikken we vooruit op de trip van deze namiddag, eentje die erg hoog op onze bucketlist stond genoteerd.

Voorzien van een stevig paar stappers aan de voeten en voldoende water, parkeren we de camper in Houyet. We volgen een klein wandelpad tussen de Lesse en de spoorweg, die langs de bergflank lijkt te glijden. De spoorweg wordt vandaag een sleutelelement, een verhaal doorspekt van geschiedenis op z’n Belgisch. Leopold II, ooit koning der Belgen, was een vorst die een voorliefde had voor gigantische bouwwerken. Brussel is vandaag de dag nog altijd een bonte verzameling van bouwsels, de ene nog waanzinniger dan de andere, die door de betovergrootvader van huidig Koning Filip werden rechtgetrokken. Zijn verslaving aan baksteen bleef echter niet beperkt tot de hoofdstad alleen.

Luxehotel

Diep in de Ardennen, in de gemeente Houyet, beval het staatshoofd de bouw van een luxehotel. Het was een publiek geheim dat Leopold II België tot een wereldnatie wilde uitbouwen en daarvoor werden kosten noch moeite gespaard. Het luxehotel moest dienen om de rijken der aarde te ontvangen in een wereld van weelde en luxe in een poging hen te verblinden met de Belgische manier van dingen aanpakken.

Wanneer het hotel klaar was om de deuren te openen, stak een probleem al snel de kop op. Gasten die naar het hotel trokken behoorden tot de beau-monde van de wereld en die mensen konden toch maar moeilijk te voet naar in de ingang trekken? De koning beval meteen de bouw van een station langsheen de spoorlijn, die de naam ‘halte royale des Ardennes’ kreeg. Enkel de toenmalige VIP’s konden er uit de trein stappen en die kwam terecht in een van de meest bizarre stations ooit gemaakt.

Lokale golfclub

Een spiraalvorm bracht een paard met koetsen naar beneden, tot aan het luxeportaal waar de klanten konden instappen. Nadien bracht diezelfde spiraal hen tot pal aan de ingang van het hotel. Lang deed het station niet echt dienst want de Eerste Wereldoorlog loerde om de hoek. Nadien werd de auto het paradepaardje van de rijksten onder ons en verloor reizen met de trein aan populariteit, waardoor het station ook totaal onbruikbaar werd. Het hotel bestaat ondertussen niet meer en die gronden vormen nu de thuisbasis van de lokale golfclub. Het station, dat bestaat wel nog. Compleet afgesloten, verboden toegang en pal naast de huidige treinverbinding, geeft het bouwwerk een unieke kijk op de geschiedenis van ons land en vooral op de visie van een vorst waarvoor geen enkel idee te gek was.

De zon begint ondertussen al te zakken en we besluiten om werk te maken van onze zoektocht naar een slaapplaats. Wildkamperen zal het niet worden vandaag, want de batterijen en onze watervoorraad zijn compleet opgebruikt. Dat hoeft vandaag niet meteen een probleem te vormen want onverwachts kregen we een berichtje op onze smartphone binnen. Een koppel West-Vlamingen, meer nog: mensen die ooit in onze thuisbasis Menen woonden, hebben zich ondertussen teruggetrokken op slechts enkele minuten van Houyet.

Steven en Patricia beschikken over een riant terrein waar we onze camper kunnen opstellen (iets met corona en bubbels en zo) en we kunnen er meteen werk maken van het herladen van alles. Het ontvangen van dergelijk bericht is best wel geluk hebben dus is de vraag of ze geen kans-vakje willen tekenen een evidentie. Twee vakjes getekend en een verlaten station bezocht? Het is met een grote glimlach dat we onze ogen sluiten.

Mondmasker

Bij het krieken van de dag, met een flinke dosis koffie in ons systeem, geven we Steven en Patricia een social-distancing-coronaproof knuffel en trappen we onze camper op de staart. Namur is de bestemming van de dag en voor het eerst maken we kennis met de gevolgen van de meest recente beslissingen van de veiligheidsraad. Bij het binnenwandelen van de binnenstad merken we meteen een stevige aanwezigheid van de politie op. Ze staan er niet meteen op de uitkijk naar dieven en terroristen maar manen iedereen aan een mondmasker te dragen.

De tijd van sensibiliseren is voorbij, vanaf vandaag wordt er opgetreden en de politie twijfelt dan ook niet om mensen op de bon te slingeren vanwege het ontbreken van een masker. Het lijkt allemaal erg surrealistisch, maar we laten het de pret niet drukken. Een nieuw getekend vakje ligt binnen handbereik en op de Place de l’Ange vinden we ons geluk bij Exki, een zaak die zich specialiseert in gezonde drankjes en smoothies. Het moeten natuurlijk niet altijd streekbieren zijn.

Verstopte figuurtjes

Terwijl we het laatste stukje vloeibaar fruit binnen slurpen sta ik te trappelen om te beginnen aan zonder twijfel de activiteit waar ik het meest naar uitkeek. Kunstenaar Isaac Cordal verstopte meer dan 40 piepkleine figuurtjes in de straten van Namur. Ieder figuurtje stelt een ambtenaar voor en de bedoeling van de kunstenaar was om enkele hardnekkige clichés aan te kaarten. De ambtenaar die de andere kant op kijkt, de ambtenaar die net in pauze is of de ambtenaar die staat toe te kijken hoe een andere ambtenaar aan het werk is? Het zijn slechts enkele voorbeelden die deze zoektocht ronduit leuk maken. Als kinderen in een speelgoedwinkel speuren we de gevels van de woningen en handelszaken af, hopend dat we ze allemaal kunnen vinden.

Het is ook voor het eerst tijdens deze roadtrip dat we ons echt gedragen als de rastoeristen. Rondhuppelen met een fototoestel in de hand en een kreet van jolijt slaken wanneer we een nieuw popjes hebben kunnen spotten. De kleine figurines staan natuurlijk niet zomaar lukraak in de stad opgesteld. Met dit project wil het gemeentebestuur de bezoekers van Namur stimuleren om de volledige binnenstad te gaan ontdekken en niet alleen de winkelstraten. Trouwens, tijdens onze zoektocht vallen we bijna per toeval op een ander merkwaardig iets. Op de binnenkoer van een café staat een cabine van een kabelbaan die helemaal nergens heen gaat. Aan jullie de opdracht om die plaats te zoeken.

Behulpzame politie

De uren vliegen voorbij en de dag komt tot een einde en ergens voelen we ons sneu voor de politieagenten die aan de ingang van de stad staan. Voor veel mensen zijn ze de boeman want er wordt streng toegekeken op het naleven van de regels. In realiteit zijn ook maar mensen die hun job zo goed en zo kwaad mogelijk proberen uit te voeren. Zouden ze dan echt allemaal norse en boze agenten zijn? We stappen met ons Monopoly bord richting een agent en vragen hem op de man af of hij niet alleen het vakje met de politieagent wil tekenen maar meteen ook even wil poseren voor de foto. Wat blijkt? De vriendelijke kerel speelt het spel vrolijk mee en zelfs met een mondmasker aan kan hij zijn glimlach niet verbergen.

Ambtenaren zoeken, twee handtekeningen op het bord, een kabelbaan die nergens heen gaat en een politieagent die op de foto wil staan? Namur, we werden er prompt verliefd op.

Op zoek naar ambtenaren.
Op zoek naar ambtenaren.© CLL

Het bijzondere, koninklijke station.
Het bijzondere, koninklijke station.© CLL