TOUR DE MONOPOLY (5): De heiligenbeelden staren ons aan en we trekken naar de sahara

Na een ontspannende nacht in Buitenland trekken we opnieuw de baan op, richting binnenland. Voor wie even niet kan volgen is het misschien raadzaam de voorgaande aflevering erbij te nemen. Buitenland en buitenland zijn niet noodzakelijk gelijk. Antwerpen heeft voor ons nog één halte in petto en het wordt niet bepaald een eenvoudige stop.

De Meir, het op een na duurste vakje op het Monopoly-bord, heeft natuurlijk grote schoenen te vullen. De voornaamste winkelstraat van Antwerpen is bijna het visitekaartje van de stad aan de Schelde, voor wie in stijl wil gaan shoppen. Alleen is het drinken van een glas in deze boulevard van luxe heel wat uitdagender dan het kopen van een handtas of een paar nieuwe schoenen. Toch willen we van het originele idee van het plan niet afwijken en zoeken we iemand die, op de Meir, ons bord wil tekenen.

Alsof het lot ermee gemoeid was, is het eerste koppel dat we aanspreken er eentje uit Waregem. West-Vlamingen die even kwamen kijken wat Antwerpen, post-corona-avondklok, nog te bieden had. Met veel plezier tekenen ze het vakje.

We maken van de tijd nog even gebruik om een stevig statement te maken. “Preus lik fjiertig”, zowat de West-Vlaamse lijfspreuk, prijkt ‘preus’ op ons T-shirt en we organiseren er een heuse fotoshoot mee middenin de Antwerpse winkelstraat. Of we op veel appreciatie konden rekenen, is nog maar de vraag, maar als West-Vlamingen was dit natuurlijk een moment dat we niet zomaar konden laten liggen.

Het Elfde Gebod

Ondertussen blijft de keel wel droog en is het dus uitkijken geblazen naar een alternatief. Dwalend door de nauwe steegjes van Antwerpen binnenstad, komen we eigenlijk per toeval terecht bij het ‘Elfde Gebod’. Per toeval want redelijkerwijs moeten we bekennen dat we compleet fout waren gelopen tijdens onze terugkeer naar de camper. Het ‘Elfde Gebod’ is het soort café waar je absoluut niet omheen kan, zonder er een mening over te vormen. In de schaduw van de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal ligt deze unieke plaats, goed verborgen onder een stevige lading muurplantjes.

De plaats was ooit een slaapplaats voor de arbeiders die aan de slag waren tijdens de bouw van de kathedraal. Toen het bouwsel afgewerkt was, probeerde men met man en macht om de bouwvakkers ter plaatse te houden, zij hadden immers geld in een plaats waar armoe troef was. De toenmalige eigenaar veranderde de boel daarom in een ordinair hoerenhuis, want voor de dames van plezier gingen de arbeidersbeurzen probleemloos open. Ondertussen is er van dames van plezier geen sprake meer maar bouwde het ‘Elfde Gebod’ wel een indrukwekkende katholieke collectie uit. Vanuit iedere hoek kijkt een of andere versie van Jezus of Maria ons aan. De eigenaars van het, ondertussen oudste café van ‘t stad zorgen er voor dat deze unieke (en misschien ook wel angstaanjagende) collectie gestaag blijft groeien.

Bruul

Genoeg Antwerpen voor deze West-Vlamingen en we trekken richting Mechelen, waar de stad met “Bruul” ook een eigen plaats op het bord van het populaire gezelschapsspel heeft verdiend. De mensen van ‘De Margriet’ tekenen het vakje af, terwijl we genieten van een glas wijn en we ons strijdplan overlopen. Limburg lonkt en heeft heel wat te bieden, dus misschien loont het wel de moeite om even op de tanden te bijten en wat kilometers te gaan verslinden.

We ontplooien onze camper net buiten de Lommelse Sahara. Een sahara, met alle toeters en bellen en niet zomaar een blitse titel waarmee leuke postkaartjes worden gemaakt. Tussen 1920 en 1925 werd de plaats gebruikt voor het ontginnen van zand en hierbij werd niets of niemand gespaard. In vijf jaar tijd werd de groene oase omgetoverd tot een dor en desolaat landschap, waar leven onmogelijk was geworden. Enkele decennia later werd een poging ondernomen om het tij te keren, een slag in het water want de schade was onomkeerbaar. Toen werd besloten om het gebied uit te roepen tot een natuurzone en zou men deze nieuwe troef gaan uitspelen.

Lommelse Sahara

De Lommelse Sahara werd geboren. Decennia later evolueerde het natuurgebied tot een plaats waar vooral mensen uit de omgeving komen om te ontspannen. Enkele jaren geleden werd zelfs een 30 meter hoge observatietoren gebouwd, zodat bezoekers vanuit de hoogte het volledige gebied (ooit zelfs een testzone voor munitie) kunnen observeren. Aan de essentie van de zone werd niet meer gesleuteld. De mens had ervoor gezorgd dat de ooit groene oase tot een rasechte sahara werd omgetoverd, dus de mens moest nu met de gevolgen hiervan geconfronteerd worden.

Midden in Limburg gaan zonnen op het strand kan probleemloos, zwemmen kan dan weer niet. Het water is voor de mens ronduit giftig en zelfs pootjebaden is er niet toegelaten. Zand is er dan weer in overvloed waardoor het domein vaak meer de indruk geeft ergens midden in Afrika te liggen dan in België. De Lommelse Sahara is een uniek stukje koninkrijk dat ligt te wachten om verkend te worden, je moet er alleen het zand tussen de tenen voor over hebben.