Tot aan afgrond maar niet opgeven: chocolatier Christruffel zet marktkraam in oplagplaats

17 jaar lang was Chris Vermoortele (47) niet weg te slaan van markten, braderieën en events in het hele land. Met zijn ambachtelijke chocolade en pralines wist hij niet alleen de harten van Belgische klanten, maar eveneens die van buitenlandse toeristen te veroveren. Corona bracht een abrupt einde aan dat alles en duwde de chocolatier tot aan de afgrond. Van opgeven was er bij de Aalbekenaar echter geen sprake.

Samen met Mama Truffel staat hij nog steeds in zijn marktwagen, alleen staat die wagen in een winkel. “In moeilijke tijden worden we geduwd in de richting van het creatieve. Ik kon niet toekijken hoe mijn levenswerk door een virus werd gesloopt”, klinkt het vastberaden.

Wanneer de poort van de opslagplaats, discreet verstopt op de Lauwse Knokbeeklaan, openschuift, kan het contrast niet groter zijn. Een wereld van beton en industrie maakt er plaats voor een marktkraam en een chocolade-atelier. “Of het nu een avondmarkt aan de kust was, een zomers event in het centrum van het land of een wekelijkse markt aan de Nederlandse grens, Christruffel was voor alle bezoekers een smakelijke zekerheid”, steekt Chris Vermoortele van wal.

Experimenteren

Al bijna twee decennia lang staat Chris garant voor de zoete zonde waaraan we ons allemaal wel eens laten gaan. “Artisanaal, handgemaakt! Alles wat we in ons kraam aanbieden is van eigen makelij. Wat je kant-en-klaar in de groothandel kan kopen, kan een ander ook verkopen en dat is niet mijn ding. Experimenteren met smaken, kleuren en klanten overtuigen van de Belgische kwaliteit, dat is waarom ik iedere keer opnieuw mijn kraam met de glimlach open.”

Of beter opende, want de maatregelen die de strijd tegen het coronavirus moeten helpen beslechten, troffen de markthandelaars genadeloos hard. “Van de ene op de andere dag was het gedaan, afgelopen, fini”, zucht de chocolatier. “Geen inkomen meer, geen markten. Wat we nog liggen hadden? Tja, wat moet je daarmee doen? Als kers op de taart hadden we begin dit jaar de sleutels van onze nieuwe opslagplaats in handen gekregen. We waren met ongekende motivatie begonnen met de verbouwingen. De grijze opslagplaats moest ons nieuwe atelier worden met meer dan voldoende plaats voor het organiseren van workshops. Het werd helaas een erg zure kers op een al even zure taart. Alles werd verboden en hoewel we een premie kregen, bleven onze kosten gewoon doorlopen.”

Annulatie na annulatie

Ondertussen is het organiseren van markten opnieuw toegelaten, al brengt dat niet meteen soelaas. “De maatregelen zijn ronduit draconisch waardoor heel wat markten in aantal kramen zijn beperkt. Wil je een plaats bemachtigen? Dan moet je vanaf nu een nummertje trekken en hopen dat je nummer uitgekozen wordt. Daarbovenop komt nog dat alle zomerevents en braderieën zijn afgelast. Zelfs in september zien we annulatie na annulatie verschijnen. Het verlies? Ik durf er eigenlijk niet te veel aan te denken, maar ik denk dat we met een getal tussen de 70 en de 80% of zelfs meer niet ver van de realiteit zullen zitten. Van premies is ondertussen geen sprake meer aangezien alles opnieuw open is. Een regelrecht drama voor heel wat mensen uit de sector.”

Mentale boost

De opdoffer was hard, keihard, maar het karakter van Chris en Lucrèce ‘mama truffel’ Hanssens was uit een ander hout gesneden. Met een geniale (en legale) creativiteit besloten moeder en zoon terug te vechten in de hoop hun levenswerk te kunnen redden. “We belden naar een eindeloze lijst nummers en zaten ook verschillende malen samen met de boekhouder. Een winkel mag opnieuw open, maar wij kunnen met ons marktkraam nergens heen. Wat als we dat marktkraam nu eens in een winkel zouden zetten? Van zodra we groen licht kregen, was het beslist. Dagelijks openen we de poort, openen we ons kraam en verkopen we aan de passanten.”

Ik kon niet toekijken hoe mijn levenswerk door een virus werd gesloopt – Chris Vermoortele

Meer nog dan een financiële levenslijn was het voor Chris vooral een mentale boost. “Ik ben nu eenmaal, naast chocolatier, een marktkramer. Het bedienen van mensen aan mijn kraam, het praten met een vlotte tong en de occasionele oneliner zijn nu eenmaal dingen die voor mij onlosmakelijk met mijn stiel zijn verbonden. Toevallige passanten zijn hier nagenoeg niet, maar al kunnen we één klant per dag bedienen, dan nog voel ik die trotse warmte van diep in mij naar boven komen. Of ik nu één doosje pralines verkoop of een halve vrachtwagen, ik doe iedere dag met de glimlach mijn kraam open en dat is onbetaalbaar.”

Doorheen alle miserie durft Chris wel vooruit te kijken. “Deze crisis is voor ons een erg belangrijke les geweest, een eyeopener als het ware. Misschien moeten we ons atelier wat kleiner maken en hier toch een soort van vaste winkel voorzien, een plaats waar mensen altijd langs kunnen komen. Als we nog eens dergelijke lockdown meemaken, zouden we die toch een klein beetje kunnen overbruggen. Ik hoop ook dat we duidelijkheid zullen krijgen vanuit onze overheid want op dit ogenblik is het voor marktkramers verwarring troef. Meestal beginnen we nu zelfs al met het plannen van de wintermarkten, maar ook zij kijken de kat uit de boom.”

Digitale wereld

Corona heeft Chris wel aan een recordsnelheid in de digitale wereld gegooid. “Ik ben chocolatier, geen webdesigner”, sluit hij al grappend af. “Ondertussen ben ik me volop aan het verdiepen in facebook om op die manier de klanten toch duidelijk te maken dat ons marktkraam hier op een erg onorthodoxe manier staat. Ook een eigen webwinkel staat op de planning, alleen zullen we daarvoor de verzending goed moeten bekijken. Vandaag bestellen en morgen leveren is geen probleem, maar als er ergens wat vertraging is en buiten is het 30 graden warm, dan krijgen de mensen thuis een doosje met smurrie en dat kan ook de bedoeling niet zijn.”