Torhoutse zussen worden allebei weduwe in amper een dag tijd

De zussen Agnes (76) en Nelly (71) Werbrouck gingen sowieso al op twee vaste momenten in de week samen op pad, maar nu hun mannen met amper één dag verschil beiden gestorven zijn, hebben ze meer dan ooit behoefte aan elkaars nabijheid. Ze zijn uit een groot landbouwgezin met zes kinderen afkomstig, wonen al hun hele leven in de Torhoutse wijk Sint-Henricus en hebben elk met hun echtgenoot een tuinbouwbedrijf gerund – met serieus labeur van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat. “Het is loodzwaar om plots alleen thuis te zijn”, zeggen ze. “In je eentje opstaan, in je eentje aan tafel, in je eentje naar bed. Bikkelhard.”

Veel meer dan wat Agnes en Nelly als zussen met elkaar gemeen hadden en hebben, is bijna niet mogelijk. Uiteraard dezelfde afkomst, maar ook hetzelfde beroep, elk een liefdevolle man, elk één zoon en elk twee kleinkinderen. Plus: beiden diepgeworteld in de vertrouwde, vruchtbare tuinbouwgrond van Sint-Henricus.

En nu is van beiden hun man gestorven met amper één dag verschil. Twee dramatische gebeurtenissen, die hen vanzelfsprekend hard getroffen hebben. “Het doet zo’n pijn”, zeggen ze. “Maar gelukkig hebben we elkaar. We kunnen elkaar alles vertellen, zowat ons hele leven al. En dat lucht op, zeker nu we beiden alleen gevallen zijn. We hebben momenteel nergens goesting in, maar we proberen elkaar op te krikken. Er elkaar van te overtuigen dat we ons niet mogen opsluiten, nu onze mannen er niet meer zijn. Dat we weer moeten buitenkomen, onze boodschappen doen, het leven van elke dag opnemen. Maar simpel is dat niet. Het is allemaal nog zo recent.”

De tuinbouw als rode draad

De overleden ouders van Agnes en Nelly, Marcel Werbrouck en Prudence Verhulst, hadden een boerderij, eerst in Gits en vervolgens wat verderop in Sint-Henricus in Torhout. Ze kregen zes kinderen, drie jongens en drie meisjes, onder wie Agnes en Nelly. Vijf van de zes wonen nog altijd in elkaars buurt in of nabij Sint-Henricus, de zesde is naar Koolskamp verhuisd.

Agnes (76) was 54 jaar getrouwd met Michel Tanghe (78) en runde jarenlang met haar man een tuinbouwbedrijf met vooral sla en bloemkolen langs de Langenhoekstraat, waar enige zoon Marnix (bijna 53) en zijn vrouw Rina Decombele de zaak voortzetten. Die hebben twee kinderen, Ellen en Amber. In 1995 verhuisden Michel en Agnes naar de Bakvoordestraat, waar laatstgenoemde nog altijd woont.

Nelly (71) was 51 jaar getrouwd met Wilfried Pype (77). Ook zij hadden vele jaren een tuinbouwbedrijf met hoofdzakelijk sla en bloemkolen, zij het langs de Sint-Henricusstraat, op de charmante hoeve waar Nelly haar thuis heeft. Al heeft ze zin om er op korte termijn weg te trekken, misschien richting Lichtervelde. “Wilfried wou hier per se blijven – het was zijn ouderlijke boerderij”, zegt ze. “Ik ben er minder aan gehecht. Het domein is te groot voor een vrouw alleen. Al wil ik liever niet op een appartement gaan wonen. Daarvoor ben ik te lang iemand van de buiten geweest.”

Nelly heeft een zoon Silvio (49), die met zijn vrouw Rika Heijse in het relatief verre Zwijnaarde nabij Gent woont. Ze hebben twee kinderen, Arno en Phara.

Stress na dood schoonbroer

Michel, de man van Agnes, was al een tijdje met zijn gezondheid op de sukkel. Hij werd zwaar ziek en kon niet meer genezen. Op vrijdag 26 april is hij thuis in de Bakvoordestraat rustig overleden. Op dat moment lag schoonbroer Wilfried met een infectie in het ziekenhuis AZ Delta in Roeselare. Zonder levensgevaar, zo leek het, maar dat bleek helaas maar schijn te zijn.

“Daags na de dood van Michel belde Wilfried me op”, aldus Nelly. “Hij zei dat hij zich niet goed voelde. Stress na het overlijden van zijn schoonbroer, dacht hij. Hij voelde druk. Ik ben direct naar het ziekenhuis vertrokken. Toen ik daar aankwam, merkte ik meteen dat er iets niet pluis was. Veel medisch personeel in en om de kamer van mijn man. Hij was al gestorven toen ik arriveerde. (stilte) Ze hadden me vanuit het ziekenhuis niet eens gemeld hoe ernstig het was. De spoedarts die me vertelde dat de reanimatie niet had mogen baten, was de 52-jarige Willem Stockman. Precies een week later is die dokter zelf gestorven. Hij laat een vrouw en vijf kinderen na.”

De draad weer opnemen

Nu Agnes en Nelly met één dag verschil plots beiden weduwe geworden zijn, is het gemis van hun echtgenoten gigantisch.

“Je kunt de pijn niet altijd van het gezicht van iemand aflezen, maar mocht je onze binnenkant voelen, dan zou je direct weten hoe zwaar dit is”, zegt Nelly. “Alles wat je thuis ziet, herinnert aan je man. En telkens voel je die leegte. Je gaat op zoek naar houvast, maar dat is er momenteel niet.”

“Zelfs ‘s morgens opstaan, is lastig geworden”, getuigt Agnes. “Ik ga nog geregeld meehelpen op het tuinbouwbedrijf van mijn zoon en schoondochter. Vanaf 4 uur in de vroege ochtend. Maar sinds de dood van Michel kan ik dat niet meer opbrengen. Al hoop ik de courage terug te vinden.”

Sowieso gingen de twee zussen twee keer in de week samen op stap. Op zaterdag om met vriendinnen in De Beiaard op de Markt in Torhout koffie te drinken. En op maandag om bij elkaar of andere familieleden wat bij te praten. “Iedereen zegt ons dat we dat moeten blijven doen, maar zo kort na het overlijden van onze mannen voelt dat anders aan”, zegt Nelly. “Al klopt het natuurlijk dat we de draad van ons leven weer moeten proberen op te nemen. Maar zoiets is verschrikkelijk moeilijk. Gelukkig hebben Agnes en ik elkaar als we het weer eens zwaar hebben. Niet dat we vanaf nu elkaars deur zullen platlopen, maar alleen al de zekerheid dat we op elkaar kunnen terugvallen, is een groot geluk.”

Nelly trekt in haar vrije tijd al 37 jaar te voet op bedevaart naar Halle. Ze wandelt en fietst veel. En ze heeft zich verdiept in de geheimen van de smartphone en de computer. Bij die fietstochten rijdt Agnes haar zus dikwijls met de auto achterna, om dan aan de kust of in de Westhoek samen iets te drinken of te eten. “Ik ben veel minder vertrouwd met de gsm, maar ken er toch ook de basis van”, zegt Agnes.

“Nog een geluk in ons ongeluk dat de zomer voor de deur staat”, praat Nelly zichzelf moed in. “Een overlijden vlak voor de winter lijkt me nóg erger te zijn. Nu hopen Agnes en ik dat het tegen de koude, donkere wintermaanden weer wat beter met ons zal gaan. We zullen elkaar daarin steunen.”