Torhoutenaar net niet bezweken aan coronavirus: “Het was de hel”
Getroffen door het gevreesde coronavirus: Peter Blondeel (56) kon het eerst zelf niet geloven. Nu voelt hij zich eindelijk wat beter, maar toch is hij nog serieus verzwakt. Na tien dagen Sint-Rembertziekenhuis is hij sinds kort weer thuis. “Doodziek ben ik geweest”, aldus de gewezen voetballer. “Even dacht de dokter zelfs dat ik het niet zou halen.”
Peter woont in de Karel de Ghelderelaan, vlakbij het grootwarenhuis Colruyt. Maar daar snel even boodschappen doen, zelfs al is hij nu uit het ziekenhuis ontslagen, zit er nog niet in. “Ik moet thuis veertien dagen in quarantaine blijven”, vertelt hij. “Uit voorzorg. Heel terecht, want ik zou anderen kunnen besmetten. En uiteraard moet ik verder herstellen. Dit virus wens je zelfs je grootste vijand niet toe. Het is de hel, écht waar.”
Eerste test negatief
Peter is vader van drie zonen, die allen het huis uit zijn: Gilles (30), Leendert (28) en Ewout (26). Hij werkt als machineoperator in de vestiging van de Tiense Suikerraffinaderij in Oostkamp. In zijn vrije tijd heeft hij jarenlang gevoetbald. Hij is twee perioden bij de in 1999 opgedoekte, gezellige voetbalclub DK Torhout op de wijk Driekoningen actief geweest, als speler en trainer: eerst van 1989 tot en met 1991 en vervolgens van 1995 tot en met 1997. Maar zelfs vijftigers met een sportief verleden zijn duidelijk niet veilig voor het venijnige virus. Dat heeft Peter ondervonden.
“Enkel een griepke”
“Op donderdag 12 maart had ik nachtdienst en lag vooraf nog wat te rusten in de zetel”, doet hij zijn verhaal. “Toen ik aanstalten maakte om naar mijn werk te gaan, voelde ik dat er iets niet pluis was. Ik vertrok toch, maar ik was amper in Oostkamp aangekomen, of ik kreeg een koortsaanval. Dus ben ik naar huis teruggekeerd en heb ik de volgende ochtend mijn huisarts gebeld. Ik kreeg wat medicatie voorgeschreven, want het leek niets meer dan een griepke te zijn. Het hele weekend kampte ik met hoge koorts en op maandag nam mijn huisarts uit voorzorg een coronatest af. Die gaf echter een negatief resultaat. De diagnose was bronchitis.”
Even dacht de dokter dat ik het niet zou halen
“Vanaf dat moment is het zwaar bergaf met me gegaan. Ik kampte dagenlang met meer dan 39 graden koorts en wist nog nauwelijks waar ik me bevond. Doodziek was ik en zó erg uitgeput dat ik zelfs de trap niet meer op kon. Mijn kinderen maakten zich serieuze zorgen en namen op zondag 22 maart de wijze beslissing om me naar het Sint-Rembertziekenhuis te brengen. Daar werd de ernst van de situatie duidelijk. Een nieuwe test toonde aan dat ik effectief covid-19 had en ik werd naar die afdeling overgebracht. Ik voelde me doodellendig en enorm angstig tegelijk. Door het vele hoesten kon ik nog nauwelijks ademhalen, zelfs al kreeg ik extra zuurstof toegediend. Het waren de zwaarste momenten uit mijn leven. Ik besefte dat ik hard zou moeten vechten om eruit te geraken. Achteraf vertelde de longarts me dat hij even gedacht had dat ik het niet zou halen.”
Dit waren de zwaarste momenten in mijn leven
Peter vocht terug en vertoonde geleidelijk aan wat beterschap. “Toch bleven de hoge koorts en de ademnood stevig op me wegen en mijn angst aanwakkeren. Mijn ziekte was ook emotioneel zwaar. Vorige zaterdag maakte ik in het ziekenhuis de vierde verjaardag van het overlijden van mijn vader Gilbert mee en ik moest constant aan mijn moeder Julia Damman denken. Die is 86 en ik ben haar mantelzorger. Gelukkig hebben mijn kinderen die taak onmiddellijk van me overgenomen.”
Toppers in ziekenhuis
“Ik hoop straks te kunnen zeggen dat ik een overlever ben. Ik voel me nog erg zwak, maar ben gelukkig weer thuis. Nu nog twee weken quarantaine en straks kan ik hopelijk opnieuw aan het werk. De longarts, die ik erg waardeer, denkt dat het zal lukken.”
Peter wil nog drie dingen benadrukken. “Vooreerst: wat er in het Sint-Rembertziekenhuis gepresteerd wordt, grenst aan het ongelofelijke. Ze zijn er allemaal enorm begaan van arts tot verpleegkundige en poetsvrouw. Ze werken met grote risico’s voor hun eigen gezondheid. Echte toppers! Ze hebben mijn eeuwige respect. Ten tweede vraag ik de bevolking om de opgelegde regels strikt op te volgen. Je redt er levens mee en beschermt jezelf. Want deze ziekte is verschrikkelijk. En ten derde wil ik mijn familie, collega’s en vrienden uit de grond van mijn hart bedanken voor de steun. Dit had mijn einde kunnen zijn.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier