Torhoutenaar Benjamin schrijft mee aan 100 verhalen over ‘zijn’ Club Brugge

Een blauw-zwart pakje onder de kerstboom? Dat ook nog eens naar het gras van Jan Breydel geurt? Benjamin Van Synghel is uw Kerstman! De uit Torhout afkomstige schrijver heeft samen met medeauteur Sven Vantomme een lijvig en rijkelijk geïllustreerd boek klaargestoomd over zijn geliefde voetbalclub. Het heet ‘De Club 100 verhalen over het Clubgevoel’ en is uitgegeven bij Lannoo. In een riant formaat, zodat niet alleen de frisse en vlot lezende verhalen, maar ook de vele foto’s uitstekend tot hun recht komen. 256 bladzijden ‘Bluvn goan’.

De Club gaat over de verbondenheid die de Club Brugge-supporters met hun favoriete ploeg voelen. Over het blauw-zwarte DNA dat van generatie tot generatie doorgegeven wordt. Over de trouwe supporters, de spelers, de staf, het bestuur en de brede achterban. Benjamin en Sven maken zich sterk de strafste verhalen te hebben verzameld, die over tientallen jaren nóg overeind zullen blijven. Sven Vantomme (37) is trouwens ook een West-Vlaming. Hij woont in Heestert, een deelgemeente van Zwevegem.

Plezier in het schrijven

Benjamin (31) is de zoon van Bart Van Synghel (61) en Greet Jaques (63) uit de Seinestraat. Hij heeft een zus Saar (35), die met haar gezin in Wijnendale woont. Benjamin woont met zijn aanstaande echtgenote Lies Van Kerckhove (34) in de Dampoortwijk in Gent. Hij werkt als freelancer voor onder meer de krant De Morgen en als copywriter, redacteur en auteur voor verschillende uitgeverijen. “Professioneel omschrijf ik mezelf als broodschrijver”, zegt hij. “En voor wat mijn vrije tijd betreft, mag je me met veel plezier een Club Brugge-aanhanger noemen. Van kindsbeen af ben ik een gepassioneerde supporter van die voetbalvereniging. Dat is ook na mijn verhuizing naar Gent zo gebleven. Ik ben namelijk verliefd geworden op die stad én op een vrouw, maar niet op de voetbalclub die er zijn stek heeft. Sowieso vind ik veel plezier in het schrijven, maar als het bovendien over mijn geliefde Club Brugge mag gaan, vind ik het helemaal de max.”

“In het boek borduur ik voort op het werk van mijn kompaan Sven. Die schreef drie jaar geleden een werk over Club Brugge naar aanleiding van de 125ste verjaardag van Blauw-Zwart. Aangezien Club het de laatste tijd zo goed doet, wou Lannoo er graag een nieuwe, herwerkte versie van maken. Ik kende Sven vooraf niet persoonlijk. De uitgeverij heeft ons aan elkaar gekoppeld, omdat ik sowieso al bezig was met een voetbalgerelateerd project bij Lannoo.”

Foto’s boven de ontbijttafel

“Ik heb me gebaseerd op Svens werk en de toon die hij in zijn boek uit 2016 hanteert, zodat er een eenheid in stijl merkbaar is. We selecteerden de beste stukken van toen en ik schreef er twintig bij. Die laatste gaan allemaal over momenten sinds en na het aantreden van Ivan Leko als trainer, daar waar Svens boek ophield. Het meest recente item in het boek gaat over Clubs stunt in het stadion van Real Madrid op 1 oktober (uitslag 2-2) en de struikeldoelpunten die Emmanuel Dennis er scoorde. Ons boek is dus echt wel actueel, al duiken we uiteraard ook in de prille geschiedenis van de voetbalvereniging. Eerlijk, zonder dat eigen lof hoeft te stinken? Ik ben in de wolken met het resultaat! Een van mijn bijdragen heet: Eeuwig blauw en zwart.Dat zegt alles.”

Benjamin kreeg een Club-truitje toen hij zijn eerste communie deed. “Een van de allermooiste momenten van die dag”, geniet hij nog na. “Een tijdje geleden maakte ik wéér zo’n moment mee. Mijn vriendin Lies heeft niets, maar dan ook niéts met voetbal en toch had ze een fijne verrassing voor me klaar toen ik bij haar kwam intrekken. Met name twee ingekaderde foto’s. Eentje van Gert Verheyen, mijn eeuwige held, en eentje van Ruud Vormer, mijn huidige held. Dat kon tellen als welkomstgeschenk. Die foto’s prijken nu nog in onze keuken. Ze hangen boven mijn hoofd als ik ‘s ochtends mijn yoghurt en granola binnenspeel. En ze hangen daar prima.”

Van goed naar uitstekend

“Destijds had ik een abonnement in de spionkop van Club, samen met stads- en leeftijdgenoot Nils Demanet. In vak 212 hebben we veel lief en leed gedeeld. Als gevolg van mijn drukke programma heb ik dat abonnement een aantal jaar geleden opgezegd. Tegenwoordig ga ik nog zo’n zes à zeven keer per jaar ter plaatse kijken. Recent ben ik met mijn ouders en mijn peetkind Tibe, het 8-jarige zoontje van mijn zus Saar, naar een thuiswedstrijd van Club geweest. Ik hoop de microbe aan hem te kunnen doorgeven. Dat lijkt me goed te lukken, hoewel zijn vader Bjorn aan Cercle verknocht is. Tja, iedereen maakt fouten in het leven (lacht). Mijn ouders volgen het allemaal op de voet en gaan geregeld naar het Jan Breydelstadion. Mijn zus daarentegen is niet echt geïnteresseerd. Het gros van onze familie is evenwel fervente Club-supporter. Zoals het hoort, hé.”

Na zijn eerste communie en dat Club-truitje als cadeau was Benjamin voorgoed aan Blauw-Zwart verkocht. “Vanaf die dag was Franky Van der Elst mijn held en wat later Gert Verheyen evenzeer. Allebei Club-iconen, allebei schoolvoorbeelden van de getalenteerde maar hardwerkende types waar het Club-publiek zo van houdt. Vandaag hebben Ruud Vormer en Hans Vanaken een gelijkaardige status bereikt.”

“Dit seizoen gaat het eigenlijk belachelijk vlot met Club. Trainer Philippe Clement heeft van een goed elftal een uitstekend elftal gemaakt. Een machine. Blauw-Zwart dendert door de competitie en heeft nu al een straatlengte voorsprong in het klassement. Je mag het vel van de beer niet te snel verkopen natuurlijk, maar ik zie het dit seizoen niet meer fout gaan. Naar mijn mening pakt Club Brugge de dubbel, zowel de titel als de beker. Dat hoop ik toch. En dan is er nog het sterke Europese parcours, met op 1 oktober het gelijkspel in het stadion van het grote Real Madrid als hoogtepunt. Toch een uitzonderlijke prestatie.”

Nagelbijten en krachttermen

“Als ik niet in het stadion zit, volg ik nagenoeg elke wedstrijd op tv in mijn stamcafé. Met vrienden. Ik laat me daar geregeld van mijn meest gepassioneerde kant zien (gniffelt). Ik kan sowieso niet zo goed stilzitten en dat wordt er tijdens de wedstrijden niet beter op. Als het goed gaat, is dat geen onoverkomelijk probleem. Maar als het minder loopt, begin ik te schuifelen en te nagelbijten. En dan slinger ik al eens een literaire krachtterm naar het scherm. Maar uiteraard énkel als de scheidsrechter het volledig verkeerd heeft gezien, of een tegenstander overduidelijk te laat kwam met zijn tackle. Juist, ik ben een echte.” (lacht)