Topzwemster zonder benen Hannelore Vens: “Al te veel meegemaakt om hierdoor in paniek te raken”

Topzwemster Hannelore Vens (30), die bijna zes jaar geleden haar beide benen verloor bij een val op de treinsporen, zat vorige week bijna vast op Lanzarote en ziet nu al haar zwemtrainingen afgelast wegens gesloten zwembaden. Maar ze houdt de moed er in. “Twee keer ben ik al bijna dood geweest. Dit soort zaken zijn bijna peanuts voor mij. Maar het werkt wel op mijn gemoed. En ik zal blij zal als alle sociale contacten weer mogen.”

Hannelore Vens kreeg 1 september 2014 een appelflauwte op het perron van het station van Brugge en verloor bij een val op de sporen haar beide benen tot boven de knie. Ze raakte met haar verhaal bekend via onder meer het VTM-programma Over Winnaars. .Vandaag is topsport haar hoofdbezigheid, maar door de coronacrisis is die grotendeels weggevallen.

Kan je je dagen vullen?

“Normaal train ik 20 tot 30 uren per week, maar dat valt nu weg. Ik heb dus veel tijd over, maar vervelen doe ik me niet. Ik hou me bezig met klusjes die al een half jaar tot een jaar bleven liggen, zoals opruimen, meubelen afschuren en schilderen, boeken lezen en me door mijn administratie werken. Enkele dagen per week zorg ik ook voor de twee kinderen van mijn zus.”

Wedstrijden zijn niet aan de orde?

“Sowieso zijn er geen wedstrijden in maart, april en mei. Het Europees kampioenschap Paralympisch Zwemmen, dat normaal zou plaatsvinden op 18 mei, is al uitgesteld tot in juli. Ik denk dat ik pas vanaf mei weer zal kunnen trainen in een zwembad. Normaal ga ik acht tot tien keer per week zwemmen en twee tot drie keer per week naar de fitness. Dat valt allemaal weg. Maar ik blijf in conditie, want ik doe aan handbiken, wandelen en heb het nodige materiaal om mijn kine-oefeningen thuis te doen.”

Werkt het op je gemoed?

“Toch wel. Ik heb mijn sport nodig, ook zonder wedstrijden. Anders loop ik ambetant. In het begin vreesde ik niet deftig te kunnen trainen omdat er geen zwembaden open zijn, maar nu er ook geen wedstrijden doorgaan, vang ik het op met andere sporten. Ik haalde mijn handbike van onder het stof en rij nu dagelijks 25 km langs het kanaal Brugge-Oostende. Tussen de andere fietsers. Ik wil me zeker niet laten gaan. Het is niet de bedoeling dat ik spieren kwijt ben. Ik wil mijn conditie onderhouden. Mijn trainer begeleidt me daarbij.”

Vorige week nog zat je bijna vast op Lanzarote.

“Sinds 10 maart waren we er met elf atleten en onze trainer op stage. Op 15 maart werd ook daar het zwembad gesloten en je mocht er niet fietsen of op straat komen. Daarom ook ben ik zo blij dat ik weer in België ben, want hier wordt wel aanvaard dat je sport in de buitenlucht. Vorige week dinsdagavond kregen we plots een mail dat onze terugvlucht van zaterdag geannuleerd was. Zonder enig alternatief.”

“Alles went, zelfs geen benen hebben. En zelfs maatregelen tegen corona”

Hoe zijn jullie dan thuis geraakt?

“We belden de woensdag naar Buitenlandse Zaken en lieten ons er registreren. We zijn dan ook journalisten die we kenden en politici gaan opbellen. Zo contacteerden we Oostends burgemeester Bart Tommelein (Open VLD) en zijn voorganger Johan Vande Lanotte (SP.A). Die laatste heeft Ryanair gebeld om te zeggen dat ze klanten moeten helpen. Uiteindelijk kregen we donderdagavond laat een mail dat we een laatste kans hadden om met een Ryanair-vlucht terug te keren, de volgende dag om 10.30 uur. Gelukkig dat nog iemand die mail had gezien. We hebben dan iedereen wakker gemaakt om nog snel de valiezen te maken. Er is dus wel wat politieke druk uitgeoefend.”

Was er paniek in de groep?

“Onze trainer is heel koelbloedig. Hij kon de rust bewaren. Maar zelf ben ik wel bij de mensen die het minst vlug in paniek schoot. Ik denk dat ik daarvoor al te veel heb meegemaakt. Ik ben al twee keer bijna dood geweest: met mijn ongeval en vorig jaar, toen er een bacterie in mijn been was gekropen. Vast zitten in het buitenland, dat is bijna peanuts in vergelijking daarmee. Ik weet dat dus allemaal wel te relativeren.”

Verlang je niet naar het moment dat alles weer normaal wordt?

“Ik mis de sociale contacten wel. Ik spendeer nu extreem veel uren op Whatsapp, Messenger en Skype. Normaal ben ik niet zo’n chatter, ik hou meer van face to face-contacten. Maar nu is dat het enige alternatief. Anders breng ik ook veel tijd door met mijn oma en ook dat moet ik nu missen. De kans dat ik ziek word is klein, maar ik wil het virus zeker niet doorgeven aan haar. Maar ze is op haar 79ste heel modern en we houden contact langs de digitale weg. Alles went, zelfs geen benen hebben. En zelfs de coronamaatregelen. Maar ik hoop toch dat ze niet te lang duren.”

Wat hoop je dat er na de coronacrisis verandert?

“Dat mensen meer beseffen hoe belangrijk het is familie dicht bij je te hebben en van hen te genieten. Tot nu toe durven mensen dat wel eens vergeten.”