Tom kwam, zag en overwon op Cactusfestival

Cactusfestival zit er op. Dag drie was er eentje om duimen en vingers van af te likken, volgens reporter Stefan Vankerkhoven.

Mannen zijn zeer eenvoudige zoogdieren die snel tevreden zijn en niet veel nodig hebben om gelukkig te worden. De meeste dames zullen dit beamen. Wij verschillen in dat opzicht weinig van de doorsnee man. Neem nu het blauw-zwarte joggingpakje van Trixie Whitley zondagavond op Cactus.

Ze speelde in de kleuren van Club Brugge meteen een thuismatch, nog twee weken voor de Brugse Metten. Het gaf ons de drive om te ‘bluven goan’, ondanks de vermoeidheid en het feit dat onze drankbons op waren. Wij houden vooral van Trixies uptempo, strakke rocknummers, waarbij ze zelf elektrische gitaar speelt en enkel begeleid wordt door een drummer. Een ferme madam met een krachtige stem.

Maar als ze de akoestische gitaar omgordt, zoals voor de ode ‘Fishing for Stars’, voor de gelegenheid opgedragen aan haar in de Verenigde Staten verblijvende kind, wordt ze voor ons wat te melig.

Gigolo

Twee dagen lang hebben wij in het Minnewaterpark staan zagen en klagen om twee zaken: wat dansbare muziek en meer elektrische gitaren. Welnu, op zondag bediende Cactus ons op onze wenken. Sympathieke oma én Zweedse vechtster voor vrouwenrechten Neneh Cherry bewees dat zij op haar 55ste nog altijd even goed kan rappen als in haar debuutjaren. Zelfs een technisch defect kon haar niet deren: ze deelde kersen (cherries!) uit aan haar bandleden om de tijd te doden.

Of ze nog altijd kwaad is op Lenny Kravitz, die indertijd haar vriendin Lisa Bonet bedroog, weten we niet. Maar ze spuwde krachtig en met veel zin voor ironie de woorden ‘Gigolo? Sukka! No moneyman can win my love’ uit, tijdens het refreintje van haar hit ‘Buffalo Stance’ uit 1988. De Londense steeldrummers van Mangroove gaven haar set een extra vibe. Eventjes waanden wij ons in de Caraïben. Enkel de slome hit ‘7 Seconds’ was zonder Youssou N’Dour zijn glans ietwat kwijt.

En dan de gitaren! Eindelijk! Band of Horses combineerde rechttoe-rechtaan rock’n roll, met elementen uit de country en bluegrass. Met drie gitaristen, een orgelist en een wild meppende drummer. Voeg daarbij dan nog meerstemmige vocals, wat moet een man nog meer hebben?

Kun je je inbeelden dat grijzende mannen staan mee te dansen en te brullen tijdens The Funeral? Een makaber lied over begrafenissen! Cactus doorbrak dit weekend het enige, nog resterende taboe in onze samenleving: praten over de dood, gezien lullen over seks pure commerce is geworden.

Rok

dEUS luidde het Cactusfestival uit. En hoe! Tom Barman, voor de gelegenheid gekleed in een rok, zoals in zijn rebelse beginjaren, kwam, zag en overwon. “‘t Is de vierde keer dat wij hier in Brugge optreden, je mag dus gerust spreken over een hechte relatie met Cactus”, zei de Caesar van de alternatieve Belgische rockscène.

dEUS beperkte zich niet tot het louter klakkeloos naspelen van hun derde album ‘The Ideal Crash’. Er werd stevig geïmproviseerd en de band kreeg op scène het gezelschap van enkele professionele dansers. Het oog wil ook wat.

Na een muzikaal mindere tweede dag – op uitzondering uiteraard van klasbak Joe Jackson – zorgde de zondag ervoor dat we voldaan kunnen terugblikken op het Cactusfestival. In een periode van groeiend nationalisme, waarin mensen terugplooien op zichzelf, rond de kerktoren, kregen we in het Minnewaterpark de wereld op ons bord. En dat smaakte!

We reisden vanuit Kortrijk (Goose), naar Londen (Joe Jackson), pendelden tussen Zweden en de Caraïben (Neneh Cherry), verpoosden eventjes in Trumpland (Band of Horses) om terug te keren naar Antwerpen (dEUS). We zijn moe, maar voldaan na drie dagen Cactus.