In deze kerstweek, waarin heel wat mensen druk in de weer zijn met het inpakken van cadeautjes en het voorbereiden van de feestdis, gaan we elke dag op bezoek bij mensen voor wie het kerstgeluk in kleinere dingen zit. Een dak boven het hoofd, een kans op een veilige toekomst, een sprankeltje hoop.
Issam Habach kreeg in oktober met zijn vrouw en hun 1-jaar oude dochtertje Norjan onderdak in het opvangcentrum van Koksijde. In Aleppo in Syrië, waar ze woonden, manifesteert de oorlog en is verbetering ver buiten zicht. Deze eindejaarsfeesten zijn de eerste sinds lang die ze weer veilig kunnen vieren. Maar hun hart is bij zijn zus, die haar vaderland niet wou verlaten.
We verkochten ons huis, en dat geld werd ons reisbudget om veilig en wel in Centraal of Noord-Europa te raken
“Ik heb twintig jaar lang in de olie-industrie gewerkt, in Syrië, Irak en Jemen. Toen de oorlog toenam, sloten veel bedrijven. Ik werd overgeplaatst naar Jemen en de directeur spoorde me aan om mijn vrouw en kind te laten overkomen. Maar toen ook in Jemen een burgeroorlog uitbrak was vertrekken de enige uitweg. We verkochten ons huis, en dat geld werd ons reisbudget om veilig en wel in Centraal of Noord-Europa te raken. Met heel veel pijn in het hart. Al is het omdat we in Syrië ons zoontje verloren waren. Zijn graf achterlaten was een bijzonder moeilijke opdracht. Maar hij zou ook gewild hebben dat zijn zusje het beter had“, vertelt vader Issam.
Ik begrijp dat ze overweldigd waren, maar zelfs toen we vroegen om een beetje water kregen we een deur in ons gezicht
Wat volgde waren twee weken van puur afzien. “De enige bagage die we droegen was een tas met kledij en materiaal voor ons kleintje. Eenmaal in Turkije kochten we tickets voor een boottocht naar het Griekse eiland Samos. We betaalden hier 3000 euro voor. In Samos zelf was hulp niet aanwezig. Iemand bood ons een ruimte aan van amper twee vierkante meter. Ik legde een laken neer op de grond en liet mijn vrouw erop slapen, de baby tegen haar borst voor de warmte. Ikzelf sliep buiten. Maar daarmee hadden we het slechtste nog niet gehad. We zetten onze route voort te voet en per bus, honderden kilometers lang, en dat samen met duizenden anderen. Onder hen ook veel zieken en ouderen. Je probeert te helpen waar je kan, maar uiteindelijk moet je voor eigen gezin zorgen. Zij hebben je het hardst nodig.”
Vele landen stonden vijandig tegenover de vluchtelingen en hun onbehulpzaamheid zal Issam nog lang bijblijven. “Ik begrijp dat ze overweldigd waren door zo’n mensenstroom, maar zelfs toen we vroegen om een beetje water kregen we een deur in ons gezicht. Want dat was het enige wat ik wou, water om mijn dochter haar papje klaar te maken. Zwaaien met euro’s hielp niet, ze keken gewoon de andere kant uit. Ik herinner me dat een jonge Franse journaliste voor ons toen een half litertje water is gaan halen. Ik ben haar nog altijd dankbaar daarvoor.”
Elke christen die voorliegt dat ze moslim zijn krijgt vragen afgevuurd. Wie niet correct antwoord wordt neergeschoten
Issam zal zijn vaderland van vroeger wel altijd blijven missen. “Hier in Europa zien mensen altijd maar dezelfde beelden van Syrië: gebombardeerde gebieden, doden, angst …. Maar niemand weet hoe het land ooit was. Het was het centrum van cultuur in het Midden-Oosten, waar er vrijheid van religie en meningsuiting was. Wie een christen had uitgemaakt of een buitenlander niet welkom had laten voelenwerd naar de gevangenis verwezen. Er heerste respect. Syrische vrouwen houden van juwelen. Voor belangrijke feesten dragen ze graag gouden armbanden van hun polsen tot aan hun ellebogen. Jaren geleden konden ze daarmee ‘s nachts alleen op straat zonder lastig gevallen te worden. Nu durft geen man meer op straat na acht uur ‘s avonds. Op dat uur is de stad het terrein van Al Qaeda. Wie ze nog treffen, vragen ze naar hun geloof. Elke christen die voorliegt dat ze moslim zijn krijgt vragen afgevuurd. ‘Zeg dat specifieke vers op uit de Koran’, ‘hoeveel uren bidden moslims per dag’, … Wie niet correct antwoord wordt neergeschoten. Ik heb zo kennissen weten sterven. In die angst wilden we niet langer leven, maar het oude Syrië staat voor eeuwig in mijn geheugen gegrift.”
Nieuwjaar
Nieuwjaar werd bij Issam in Aleppo groter gevierd dan bijvoorbeeld het Suikerfeest. “Ik nam speciaal verlof in de weken voor Nieuwjaar om alle voorbereidingen in orde te brengen. Op Oudejaarsavond kwam iedereen uit de straat samen op eenzelfde adres. Daar bracht iedereen eten mee naartoe en we aten en dansten tot de zon opkwam. Prachtige momenten. Dit jaar mogen we het centrum verlaten om naar Antwerpen te gaan, naar mijn broer. Samen zullen we bidden voor onze zus, die met haar familie in Syrië is gebleven. Het grote vuurwerk op de Scheldekaai om middernacht zal meteen ook de start zijn van een jaar met mogelijkheden.”
(CTH)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier