Lichterveldenaar Tim Vanderper woont al meer dan acht jaar in New York. Tijdens de coronacris volgt de freelance fotograaf ook de situatie in zijn thuisland op de voet. “Ik krijg veel berichtjes van vrienden en familie.”
“Alles is goed, in de mate van het het mogelijke”, vertelt Tim als we hem zaterdag via Skype contacteren. “Ik heb hier een teller: het is dag 33 van sociaal isolement. Ik kan me wel goed bezighouden en houd de moed er in. De lockdown duurt hier tot 15 mei. Ik probeer er het positieve van in te zien. Het is niet om de trend te volgen, maar ik ben begonnen met zelf brood bakken.”
De 36-jarige Lichterveldenaar woont intussen al sinds de zomer van 2011 in New York. “Ik heb tien jaar in de reclamesector gewerkt, waarvan vier jaar in Barcelona. Ik ben er op Erasmus gegaan en toen ik afgestudeerd was, kreeg ik de kans om er in een reclamebureau te beginnen. Het hoofdkwartier van dat bureau was in New York. Zo ben ik in de VS beland. Ik bleef nog zes jaar in de reclamesector werken. Ik moet er geen doekjes om winden: een tweetal jaar geleden kreeg ik te kampen met een burn-out. Iedereen gaat door bepaalde fases in zijn leven en ik kwam op een punt dat ik constant aan het werken was. Ik had nood aan een break.”
Fotografie
Zo kwam Tim in de fotografie terecht. “Dat was altijd al een hobby van mij. En ik heb ook een passie voor interieur en architectuur. Intussen ben ik al twee jaar freelance fotograaf voor vastgoed. Ik doe interieurfotografie voor huizen die op de markt komen, maar ook voor airbnb en verhuur. Nu ligt alles stil. Gelukkig komen er nog betalingen binnen van jobs die ik voor de lockdown deed. Ik heb ook nog een beetje reserves, maar je hebt ook minder uitgaven. Al is de huishuur in New York enorm duur. Dat is het probleem van heel wat New Yorkers, dat de huur nog altijd moet betaald worden in het begin van de maand.”
Meer doden per inwoner in België
Niet enkel op financieel vlak is het een beproevende periode, ook de gezondheidszorg komt zwaar onder druk te staan. Al lijkt ook de piek in New York achter de rug te liggen. “Ik kan me ook maar baseren op hetgeen ik zie in de media. De uitbraak in de VS is hier begonnen. Daarom is het ook het epicentrum. Je moet geen kernfysicus zijn om te weten: als de eerste infecties plaatsvinden in een miljoenenstad als New York waar mensen dicht op elkaar zitten, dat het zich snel zal verspreiden. Maar in België zijn er nog altijd meer doden per capita dan in de VS. Het is niet dat de ziekte hier zoveel dodelijker is dan in andere landen. In Midden-Amerika is de curve nog aan het stijgen, terwijl ze in New York aan het afvlakken is.”
In New York word je scheef bekeken als je buiten komt zonder mondmasker
“Als het hier 13 uur gepasseerd is en in België het avondjournaal van 19 uur krijg ik massaal veel berichtjes van vrienden. Of vrienden van mijn ouders die hen vragen hoe het met me is. Terwijl mijn leven in New York heel vergelijkbaar is met dat in België. We zitten thuis. Ik ben niet bang, maar als ik ziek word, weet ik dat ik goede zorg zal krijgen. Het feit dat de cijfers hier zoveel hoger liggen, maakt de situatie niet per se zoveel angstaanjagender. Ik denk dat er hier mensen in een bubbel leven en maar half bewust zijn van de ernst van de situatie. Heel de wereld is naar New York aan het kijken als het epicentrum, terwijl sommige inwoners in het weekend op het gemak naar de zee of naar hun tweede verblijf gaan. Dat kan nog allemaal. Het dagelijkse leven voor ons als New Yorkers is niet zoveel verschillend. Hier heb je niet echt een nieuwsbulletin om 13 of 19 uur. Daarom kijk ik nog veel naar het Belgisch nieuws. Ik heb vroeger nog in Barcelona gewoond en kijk dus ook nog naar het Spaans nieuws. Daardoor weet ik hoe de toestand in Europa is en er is een verschil. Bij jullie is het veel strenger dan bij ons. Er is een stay at home order. Al is er niemand op straat die je vraagt: wat doe je nu of waar kom je vandaan. Als ik ga joggen, probeer ik wel de drukste buurten te vermijden, al zie ik nog heel veel mensen die groepstrainingen doen. Er worden geen boetes uitgeschreven. Het is hier veel soepeler. Zelf nam ik al meer dan een maand de metro niet meer, terwijl ik dat voorheen quasi dagelijks deed. De metro’s zijn wel nog open voor mensen die essentiële verplaatsingen moeten doen. Al rijden er minder metro’s, waardoor er een probleem is dat mensen toch nog te dicht bij elkaar moeten staan in bepaalde stations.”
Mondmasker verplicht
“Sinds vrijdag is het verplicht om een mondmasker te dragen als je buiten komt en niet de noodzakelijke afstand kan houden. In veel winkels mag je niet meer binnen zonder mondmasker. Ik vind dat ook normaal. Twee weken voor we in isolement gingen, was ik daar heel sceptisch tegenover. Ook in België staan ze daar enorm sceptisch tegenover. Hier word je vreemd bekeken op straat als je geen mondmasker draagt.”
En de toekomst? “Mijn ouders zouden graag hebben dat ik opnieuw in België of Europa kom wonen. Ik zie me dat op een bepaald moment wel doen, maar ik weet nog niet wanneer. Ik sta er van te kijken dat ik hier al acht jaar woon. Ik denk dat de crisis een aantal positieve invloeden zal hebben op ons leven. Ik ben benieuwd. Na 15 mei weet ik niet wat er zal gebeuren, zowel hier als in België. Maar ik hoop dat we tegen eind dit jaar terug kunnen keren naar een normaal leven.”
Weekendje naar de Ardennen
“Hoe vaak ik nog in België ben? Niet genoeg. Ik kom altijd naar huis voor de kerstdagen en ik neem altijd een drietal weken. Dan heb ik tijd om familie en vrienden te zien. Meestal passeer ik dan nog een paar dagen in Barcelona. Ik was van plan om eind juni af te komen. Mijn ouders zijn 40 jaar getrouwd en samen met mijn broer zouden we een weekendje naar de Ardennen gaan. Het is nog altijd de bedoeling om deze zomer eens af te komen. Als ik tijd heb, wil ik minstens twee keer per jaar afkomen.” (BV)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier