Een grijze zaterdag in november was het toen we, tijdens de inhuldiging van de 18de fase van het geboortebos in Bredene Fatima Laleman en Tim Coupez tegen het lijf liepen. Of ze ook een boompje kwamen planten voor hun één jaar oude kindje? “Onze Annabelle is begin dit jaar gestorven maar we wilden toch een boompje voor haar planten”, was hun hartverscheurende antwoord. “Bel ons volgend jaar eens op, want we willen in haar nagedachtenis een benefiet organiseren voor Boven de Wolken”, riep Fatima me nog na.
Wanneer we goed tien maanden later aan de rijwoning in de Nukkerstraat aanbellen, ontvangen Fatima en Tim ons met dezelfde openhartigheid waarmee ze toen, op die koude novemberdag, hun verhaal hadden gedaan. De helderheid en warmte waarmee ze de droevigste en tegelijk mooiste veertig dagen in hun leven beschrijven, is ontroerend.
“Annabelle is geboren op 25 november 1917. Te vroeg want al na 31 weken op deze wereld verschenen”, grijpt Tim terug naar die aanvankelijk mooie gebeurtenis. “Het was Fatima in de laatste dagen van haar zwangerschap opgevallen dat het schoppen in haar buik opgehouden was. Na testen bleek dat Annabelle een slokdarmatresie had. Bij die aandoening is de slokdarm niet met de maag verbonden.”
Fatima werd doorverwezen naar het AZ Brugge waar een nieuwe reeks testen uitwees dat het kind gevaar liep en een keizersnede onvermijdelijk was. “Fatima begon na de geboorte meteen te wenen”, herinnert Fatima zich nog. “Ik was opgelucht.”
“Maar ‘s anderdaags werd duidelijk dat het er niet goed uitzag voor Annabelle”, pikt Tim in. “Er waren, zo legde de dokter uit, nieuwe complicaties opgetreden. ‘Ze heeft het syndroom van Vacterl’, hoor ik hem nog zeggen. Vacterl is een combinatie van aangeboren afwijkingen waarvan slokdarmatresie er een is. Intussen hadden ze gezien dat haar anus was dichtgegroeid. En ze had kleine gezwellen op een van haar nieren. Vooral dat laatste baarde me zorgen. Kan een mens leven op een nier? Hoe oud moet je zijn voor een transplantatie? Eindeloos veel vragen spookten door mijn hoofd.”
Pijn
Tim weigerde toen nog aan een slechte afloop te denken. “Al die problemen leken me operatief wel op te lossen. En met haar hersenen bleek tot mijn grote opluchting niets aan de hand. Je moet weten dat ik als boreling zelf aan slokdarmatresie, dat overigens niet erfelijk is en 1 op 25.000 baby’s treft, had geleden. En kijk mij hier gezond en wel zitten.”
Tims optimisme bleek echter van korte duur. Nauwelijks enkele dagen later riep de arts hem opnieuw bij zich. “Hij liet uitschijnen dat Annabelles kansen op een normaal bestaan ernstig waren geslonken. Een hersenscan had uitgewezen dat zich nu ook daar kleine gezwellen begonnen te manifesteren. ‘Annabelle kan overleven maar zal dat doen met heel veel pijn’, was zijn niet mis te verstane boodschap. Ze zou ook nooit echt met ons kunnen communiceren. Het vooruitzicht op een mensonwaardig leven voor onze baby was onafwendbaar en sloeg me met verstomming.”
Het was geen moeilijke, maar wel een hele harde keuze
Fatima en Tim werden die dag voor het eerst met een zware realiteit geconfronteerd. Moesten ze koste wat kost Annabelle bij zich houden of afscheid van haar nemen? “We kozen uiteindelijk voor het tweede omdat we vooral wilden dat ze op een menswaardige wijze deze wereld zou verlaten en niet langer zou lijden”, gaat Tim verder.
“Was dat een moeilijke keuze? Eigenlijk niet, maar wel een harde. Maar de gedachte dat we er ooit misschien niet meer zouden zijn om voor haar te zorgen, heeft onze beslissing gestuurd. We wilden niet dat ze dan in een instelling zou terechtkomen…”
Op 4 januari, veertig dagen na haar geboorte, namen Fatima en Tim afscheid van hun kleine Annabelle. “Het is een heftige periode geweest maar tegelijk een uniek moment in ons leven. We hebben Kerst en Nieuwjaar gevierd rond de couveuse van Annabelle. Met een klein kerstboompje en tussen de versieringen, die de verpleegsters hadden opgehangen. Ik herinner me nog dat een van hen filmde hoe ik Annabelles luier aan het verversen was. We koesteren dat filmpje voor eeuwig. De genegenheid en warmte waarmee de verpleegsters ons in die periode omringden, is ronduit adembenemend.”
Crisismoment
Als herinnering aan de bijzondere periode in hun leven lieten Fatima en Tim toen ook een tatoeage zetten. “En Tim vroeg me ten huwelijk in het ziekenhuis”, merkt Fatima op. “Dat mag vreemd klinken maar hij wilde dat Annabelle erbij was. Ons gezinnetje nog heel even samen.”
“Weet je, zo’n crisismoment in een mensenleven brengt je als gezin ofwel dichter bijeen of drijft je uit mekaar. In ons geval heeft het onze relatie alleen maar versterkt. Die 40 dagen hebben ook getoond wie dicht bij ons stond en wie niet. Dat is ook wel een levensles: wie je echte vrienden zijn”, geeft Tim aan. “Annelies Jodts, de fotografe van de vzw Boven de Wolken (die ‘sterrenkinderen’ fotografeert als aandenken voor de ouders), was zo iemand die meteen ons hart veroverde”, legt Fatima uit. “Ze heeft ons een reeks wondermooie foto’s van Annabelle gegeven. Dat vergeten we nooit.”
Vandaar Fatima’s idee om de vzw via een benefiet financieel te steunen. “We wilden iets terugdoen voor Annelies en haar collega’s die, zo hebben we zelf ervaren, zo’n enorme steun zijn voor rouwende ouders.”
Dat iets wordt een spaghettifestijn met aansluitend een reeks optredens, kinderanimatie en een grote tombola. “De benefiet vindt plaats op 24 november (vanaf 11.30 uur) in POC De Caproen. Er kunnen 120 mensen aanschuiven aan tafel maar na 14 uur kan iedereen die dat wil de optredens bijwonen.”
De opbrengst van dit alles gaat uiteraard naar de vzw Boven de Wolken. “Hopelijk mogen we met een dikke cheque richting Warmste Week in Kortrijk trekken.”
(MM)
Wie wil inschrijven, stuurt een mailtje naar eten_met_annabelle@outlook.com of belt naar 0479 34 58 14 of 0474 36 25 03.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier