Tien jaar geleden won Frank Vandenbroucke de Belcanto Classic

Het zal met de 25ste editie van de Belcanto Classic precies tien jaar geleden zijn dat Frank Vandenbroucke zijn laatste koers won. “Scherp als een mes en op het grote mes reed hij het peloton in 2009 aan flarden op de Sulferberg”, herinnert Dirk Ghyselinck zich. In zijn restaurant In de Zon hangt nog altijd het truitje waarmee Frank de Belcanto Classic won.

Op maandag 26 augustus maken de organisatoren van de Belcanto Classic zich op voor de 25ste editie. Jaar na jaar is het voor hen een heuse opdracht om bekende gezichten aan de start te krijgen. Dat was niet anders in 2009. “Frank Vandenbroucke had toegezegd, maar het was nog geen zekerheid dat hij ook zou starten”, vertelt Bert Doise. Het was uiteindelijk Dirk Ghyselinck, zelf oud-renner en zo ook bevriend geraakt met Frank, die hem in de late namiddag opbelde. “Frank was in Roeselare en meldde dat hij direct naar mijn restaurant In de Zon zou komen. Wat ook gebeurde. Hij kleedde zich hier om, maar vond zijn koerstruitje niet passen bij zijn witte koersbroek. Uit mijn collectie retrotruitjes koos hij het paarse van Mercier. Dat is een Frans fietsenmerk waarmee onder meer Raymond Poulidor groot is geworden. Samen zijn we vertrokken naar Westouter waar we afspraak hadden in ‘t Peenhof met de andere bekende renners. Bert was zich toen al heel zenuwachtig aan het maken.” (lacht, red.)

Discussie

Bert herinnert zich nog goed hoe een paar minuten voor de start de wachtende rij fietsers open ging en Frank VDB verscheen. “Hij nam meteen plaats naast Guido Belcanto en we konden vertrekken.” Een tweede beeld dat voor altijd op het netvlies van Bert gegrift staat, is de aankomst waarbij Frank winnend over de meet rijdt. “Hij keek me aan alsof hij wist dat hij iets verkeerds had gedaan. Het was en is nog altijd een ongeschreven wet in de Belcanto Classic dat dit een wedstrijd is om te beminnen en niet om te winnen. Er ontstond nadien dan ook heel wat discussie. Vooral op de sociale media regende het commentaren, zowel positieve als negatieve.” Nadat Vandenbroucke de aankomstlijn had overschreden, reed hij onmiddellijk door naar het restaurant van Dirk. “Ik was dat jaar ook gestart en ergens in een tweede of derde peloton geëindigd. Ik kwam dus wat later aan bij mij thuis en daar wachtte Frank aan het bankje voor het restaurant. Ik stelde nog voor om te douchen. Dat was niet nodig. ‘Ik heb helemaal niet gezweet’, zei hij. Het truitje heb ik na die jaren ook nog steeds niet gewassen.”

Senegal

Daags na de wedstrijd bleven de commentaren toestromen. “Toen ook een bekende televisiereporter (Karl Vannieuwkerke, red.) zich negatief uitliet over zijn zege was de maat vol voor Frank. Hij belde hem op om in een half uur durend gesprek zijn gelijk te halen wat hem ook lukte”, aldus Dirk. De komst van Frank Vandenbroucke naar de Belcanto was vooral een vriendendienst. “Over centen werd nooit gesproken”, zegt Bert. “Ik had hem alleen een goede côte à l’os beloofd. Ik heb die belofte jammer genoeg niet kunnen nakomen.” Op 12 oktober 2009 overleed Vandenbroucke onverwacht tijdens zijn vakantie in Senegal. “Frank heeft ons allebei gevraagd om mee te gaan naar Senegal”, zeggen Dirk en Bert. “Hij begreep echter niet dat we omwille van ons werk dat helemaal niet konden.” Over de oorzaak van zijn overlijden deden heel wat verhalen de ronde. “We wisten allemaal dat hij niet zuiver op de graat was. Een paar keer heb ik hem meegenomen naar een godvergeten café in het Noord-Franse Bambeke. Het was daar veel leuker vertoeven voor hem dan bij die beau monde. In het café gingen we vogelpikken en Frank deed dat graag. Niemand kende hem en hij was weer die charmante kerel waar iedereen veel plezier aan beleefde.”

Ober

In het restaurant In de Zon kwam Frank geregeld langs. “Altijd zonder vooraf te reserveren. Zo zie ik hem nog binnenkomen met Sarah, hij gekleed in een zwart pak, wit hemdje en witte sportschoenen. De deur was pas geopend of het werd muisstil in het restaurant. Je kon werkelijk een speld horen vallen. Natuurlijk kreeg hij vragen voor een foto of een handtekening. Tijdens het korte gesprek met de fans praatte hij nooit over zichzelf, maar hij knoopte een gesprek aan met zijn fans om zo hem of haar in de kijker te plaatsen.” Frank was al die jaren onvoorspelbaar. “Zo was er een memorabel verjaardagsfeest”, vertelt Dirk. “Hij wou dat hier in het restaurant organiseren en wilde een optreden van Benny Scott, een Brugse zanger die in zijn dialect zong. Benny Scott kwam langs die avond, net als onder meer Nico Mattan en Johan Museeuw. Het werd een avond lang wachten op Frank. We belden hem verschillende keren, maar Frank daagde niet op. De dag nadien kreeg ik hem wel aan de lijn. Hij vroeg me hoe zijn verjaardagsfeestje was. Hij kon niet aanwezig zijn omdat hij vertrokken was op trainingskamp naar Nice.” Dirk maakte ook de dieptepunten mee van de renner. “Vele malen hebben we gezegd dat hij moest stoppen met koersen en iets anders moest doen. Eén keer heeft hij meegeholpen in de zaak. Als een volleerd ober droeg hij de borden naar de klanten. Achteraf vertelde iemand me dat die ober toch wel verdacht veel op VDB leek…” (Marc Desender)