Het coronavirus vroeg al heel veel energie van de diverse sectoren. De verpleegkundigen dienden in het heetst van de strijd het hoofd koel te houden. Zo ook thuisverpleegkundige Sophie Schaek (50), die zich samen met haar collega’s Lisa Musseeuw en Elien Declerck, met hart en ziel inzet voor haar patiënten.
Hoe ervaar jij als thuisverpleegkundige de hele coronacriris?
“Moe is het eerste woord dat bij mij opkomt. Ik voel dat er een grotere druk op onze schouders komt. De patiënten en hun familie zijn bang om corona te krijgen, waardoor ze alleen thuis zitten en geen bezoek meer durven ontvangen. Wij zijn samen met de huisarts, de kinesist en familiale hulp de enige die nog langskomen en moeten de patiënten beschermen tijdens deze crisis. We moeten ervoor zorgen dat de toestroom in de ziekenhuizen niet nog groter wordt en dat de hulpbehoevenden langer kunnen thuis blijven, want ook in de woon- en zorgcentra is het alle hens aan dek.”
Net als de ziekenhuizen hebben ook jullie als thuisverpleegkundigen moeten omschakelen.
“Dankzij de hulp en de communicatie tussen ons als collega’s werd alles snel opgestart in verband met de nieuwe maatregelen. We zijn een hecht team en ik sta open voor ieder zijn mening over hoe we dingen kunnen aanpakken of waar we eventueel zaken kunnen veranderen. Deze communicatie zorgde ervoor dat we snel konden omschakelen. Samen zoeken naar de beste oplossing is steeds de boodschap.”
Is de rol van een thuisverpleegkundige door corona ruimer geworden dan gewoon de zorg voor de patiënt?
“Ja toch wel. We zitten nu in de tweede lockdown waar de kapsters, pedicures … niet meer mogen werken waardoor ook dit takenpakket van ons wordt verwacht. Voordien werd er ook al goed ingezet op handhygiëne en ontsmetten, maar dit is nu nog meer het geval. Je merkt dat sommige mensen al lang alleen zitten en nood hebben aan een langer gesprek. Je moet namelijk weten dat wij soms de enigen zijn die ze op een hele dag zien.”
Merk je als thuisverpleegkundige in de tweede golf veel verschillen met de eerste?
“Ik denk dat de meeste mensen nu beseffen dat het ernstiger is. Ook als je de cijfers bekijkt is het erger. Al spreken ze nu van een vaccin, niemand ziet al licht aan het einde van de tunnel. Zeker met de feestdagen in zicht zullen het eenzame tijden zijn voor de patiënten. Het is ook anders werken dan in de eerste golf. Voor de zwakste patiënten besloten we in overleg met hen en hun familie om minder mantelzorgers toe te laten. Het grote verschil met de eerste golf is dat iedereen wel iemand kent die besmet is en dat het op die manier zoveel dichter komt.”
Heeft dit hele gebeuren je als verpleegkundige en als mens veranderd?
“Een simpel schouderklopje geven kan niet meer in deze tijden of elkaar eens vastnemen wanneer het emotioneel moeilijker gaat. Het wordt tijd dat we terug kunnen werken zoals vroeger en niet bang hoeven te zijn van elkaar. Nu geniet je ook meer van de kleine dingen in het dagelijkse leven. Zo maken we tussen onze uren een wandeling of relaxen we bij mooi weer in de tuin.”
Waarin vinden jullie de kracht om positief te blijven en verder te werken?
“We halen de kracht uit het feit dat we nog niemand hebben die positief testte of ziek is geworden door corona. We bellen ook meer met de collega’s onder elkaar hier in Meulebeke om eens te praten over elkaars ervaringen en hoe zij het eventueel oplossen bij problemen.”
Waarin vind jij je ontspanning na een dag te hebben gewerkt?
“Gewoon thuiskomen en een warme douche nemen. Volgt hierna het nuttigen van een aperitief, des te beter. Na lekker te hebben gekookt ‘s avonds in de zetel zitten met het hele gezin en genieten van de rust maakt het compleet. Soms gebeurt het dat ik aan het videobellen ga met vrienden. Daar kijk ik wel naar uit als we uit de tweede lockdown komen: eens afspreken met mijn beste maatjes zodat we veel kunnen bijpraten bij een etentje.”
Zal de mens in het algemeen hier iets uit leren?
“Ik denk dat de mensen toch meer zullen genieten van de kleine dingen. Tijdens de lockdowns was de solidariteit heel groot bij de mensen en ik hoop dat dit blijft. Bijvoorbeeld eens vlugger stoppen bij mensen die het moeilijker hebben, want ik vrees voor veel eenzaamheid. We moeten ook blij zijn met wat we hebben, want door de massale sterfte zijn sommige geliefde personen voorgoed weg.”
Een laatste woord?
“Elke verpleegkundige waar dan ook plooit zich dubbel om alle zorg te kunnen bieden in de meest veilige omstandigheden. We helpen nu ook meer onze collega-thuisverpleegkundigen in nood. We zijn met veel in Meulebeke, maar voelen ons zeker geen concurrenten van elkaar. Veilig zullen we ons maar terug voelen wanneer er een vaccin op de markt zal komen. Voor de rest kan ik net als iedereen zeggen: keep it safe!”
(KM)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier