Niet iedereen kan in deze moeilijke coronatijden zo veel mogelijk veilig thuis zitten. Thuisverpleegkundige Stefanie Sander (37) bezoekt dagelijks nog tientallen patiënten. “Sommigen huilen van blijdschap dat ze eindelijk eens iemand zien”, zegt Stefanie.
Niet iedereen kan thuiswerken in deze periode. Zeker in de zorgsector is het vandaag alle hens aan dek en wordt er nog een tandje bijgestoken. Ook thuisverpleegster Stefanie Sander (37) uit Houthulst kan daarover meespreken. Zij heeft een team van zes verpleegsters en ruim 140 patiënten.
Dagelijks blijven zij de baan op gaan om iedereen te bezoeken. “Ik heb met hart en ziel gekozen voor dit beroep en samen met het team doen we er alles voor om het te blijven bolwerken”, zegt Stefanie. “Meer dan ooit hebben onze patiënten ons nodig. Dat merk je ook enorm als we mensen bezoeken. Vaak zijn het zeventig- of tachtigplussers. Door de scherpe coronamaatregelen zien zij niemand meer. Enkel wij. Ze huilen dan omdat ze toch eens iemand zien op een dag. Huilen van ellende of om even hun verhaal te kunnen doen. Het ligt zo dicht bij elkaar. We maken er graag vijf minuten extra tijd voor, ook al hebben we die tijd eigenlijk niet.”
Zo dankbaar
Een van de patiënten waar Stefanie dagelijks langsgaat is Anette Proot (75) uit Zarren. “Ik heb dagelijks verzorging nodig en ben zeer blij dat Stefanie blijft komen”, zegt Anette. “Onze kleinkinderen komen niet meer op bezoek en onze zoon is net geopereerd. Maar langsgaan in het ziekenhuis kunnen we niet. Ik durf zelfs niet buiten te komen. Ik heb heel veel schrik van dat virus. Daarom zijn we heel blij dat ze wil blijven komen, ook al is het voor hen niet makkelijk.”
Stefanie doet ook meer voor haar klanten. “Ik heb een voorraad toiletpapier en handschoenen gekocht die ik uitdeel aan mijn patiënten die het nodig hebben en er zelf niet om kunnen. Ook dat is zorg verlenen“, zegt ze.
Rampengeneeskunde
Alhoewel Stefanie aangeeft dat zij en haar team vanuit idealisme hun patiënten nooit in de steek zouden laten, heeft ze toch een dubbel gevoel. “Ik heb nooit gestudeerd voor rampengeneeskunde”, zegt ze.
“Cru gezegd heb ik er niet voor gekozen mijn leven te riskeren voor anderen. En toch heb ik in deze situatie soms dat gevoel. Onder onze patiënten zit al iemand die besmet is met het coronavirus. Ik kan soms zo kwaad worden als ik zie hoe thuisverpleegkundigen achteruit gestoken worden door de overheid. Wij bevinden ons in de vuurlinie en hebben ook mondmaskers en hulpmiddelen nodig. En dringend! Ik heb er amper 20 voor het hele team. Zelf draag ik een wasbaar mondmaskertje en gebruik ik die veel veiligere exemplaren enkel bij risicovolle patiënten. Wij zijn onmisbaar voor onze patiënten, maar dat dringt niet door tot de overheid. In onze sector mag er echt niet bespaard worden. Dat blijkt eens te meer”, besluit ze.
(JH)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier