Thomas Lefevere droomt van carrière als helikopterpiloot: “Vliegen maakt me gelukkig”

Hij is de zoon van de beroemdste wielermanager ter wereld, maar Thomas Lefevere wil vooral zijn eigen pad uittekenen. Sinds begin dit jaar werkt hij als cybersecurityconsultant, maar zijn grote droom is om ooit zijn leven aan zijn grote passie te kunnen wijden: een bestaan als helikopterpiloot. “Maar ik wil stap voor stap vooruit gaan”, zegt hij.

Net als zijn vader Patrick een bestaan in de wielrennerij uitbouwen, daar ligt de ambitie van Thomas Lefevere (24) niet. Al moet hij toegeven dat de sport en het wereldje hem steeds meer liggen. “Mijn respect voor de coureurs is de laatste jaren alleen maar gegroeid”, zegt hij. “Hoe die kunnen blijven beuken en doorgaan, daar kan ik alleen maar mijn hoed voor afdoen. Ik zie het mezelf nog niet meteen presteren. Geef mij maar de stuurknuppel van een helikopter. Dan voel ik me oprecht gelukkig.”

Je was amper 17 toen je je brevet als helikopterpiloot behaalde. Daarmee was je destijds de jongste van het land. Besef je zelf hoe uitzonderlijk dat was?

(glimlacht) “Nu wel. Maar een achttal jaar geleden was het voor mij al zonneklaar: ik moest en zou helipiloot worden. Als klein ventje moest mijn mama me naar de luchthaven van Wevelgem voeren, zodat ik me er kon vergapen aan de opstijgende vliegtuigen. Toen ik iets ouder was, heb ik de vliegsimulators op mijn pc letterlijk plat gespeeld. Op mijn veertiende kwam de definitieve klik: met mijn ouders beleefde ik een helikopterdoop boven New York City en ik was op slag verkocht. Ik wilde zo’n toestel zélf kunnen besturen.”

Hoe reageerden je ouders toen je je droom uit de doeken deed?

“Ik herinner me dat ik stevig heb mogen zagen om aan de opleiding te kunnen beginnen. Het compromis was om eerst het theoretische luik af te werken en pas daarna met de praktijk te starten. Ik moest eerst bewijzen dat ik die cursussen vol wiskundige berekeningen en fysische formules kon doorworstelen.”

Voor een amper 16-jarige geen evidentie, lijkt me.

“Dat was het ook niet. Ik trok acht maanden lang elke vrijdagavond naar de luchthaven van Wevelgem om er van 19 tot 22 uur les te volgen. Tussen dertigers, veertigers en vijftigers. (lacht) Ik was met voorsprong de jongste student, maar was misschien wel het meest gemotiveerd om mijn opleiding tot een goed einde te brengen. Ik heb gezweet, maar het is me gelukt. Toen ik voor het theoretisch gedeelte geslaagd was, voelde ik me de koning te rijk.”

De coronacrisis zorgt voor een extra stevige kasseistrook op het parcours, maar ik zal niet onderuit gaan – Thomas Lefevere

Uiteindelijk had je op je zeventiende je vliegbrevet in handen. Een rijbewijs stak toen nog niet in je portefeuille…

“Bizar, hé? Ik mocht bij wijze van spreken met de heli naar Zuid-Frankrijk vliegen, maar even snel de auto nemen om hier op de Zilverberg naar de bakker te rijden, dat was niet mogelijk. Toen ik achttien werd, heb ik zo snel mogelijk mijn rijbewijs gehaald, maar die eerste keer zelf met de auto rijden vervalt in het niets met die allereerste keer de stuurknuppel van een helikopter in handen te hebben. Een magisch gevoel was het. Ik voelde me een vogel aan de hemel.”

Sinds begin dit jaar werk je als cybersecurityconsultant. Wil je ooit van je passie je bestaan maken?

(blaast) “De luchtvaartsector is een erg hobbelige wereld, hé. Kijk maar wat er momenteel door de coronacrisis aan het gebeuren is. Mijn ouders hebben er altijd op gehamerd om een back-up te hebben en die mening deel ik. Maar het is en blijft de bedoeling om in bijberoep als commercieel helipiloot te kunnen starten en ook als instructeur aan de slag te gaan.”

“Ik heb mezelf 2022 als deadline opgelegd. Alleen gooit het coronavirus ook voor mij wat roet in het eten. Normaal zou ik nu mijn commercieel brevet behaald hebben, maar die plannen zijn dus even uitgesteld. Het doel is alles na de zomer af te werken.”

Je stamt uit een echt koersnest. En wie aan wielrennen denkt, hoort haast automatisch een helikopter boven zich cirkelen. Ligt daar een toekomst voor je?

“Bij de Vlaamse klassiekers organiseer ik al pakketten voor vips om per helikopter de koers te volgen. Nu moet ik daarvoor nog een piloot inhuren, straks hoop ik zelf in de cockpit te zitten. Dat lijkt me echt fantastisch. En zo treed ik toch een beetje in de voetsporen van mijn vader, al was een eigen wielercarrière nooit aan de orde.” (glimlacht)

Tien jaar geleden had ik niks met koers. Nu begin ik de sport steeds meer te appreciëren, maar qua kennis reik ik nog niet aan de enkels van mijn vader – Thomas Lefevere

Ben je een wielerliefhebber?

“Had je me die vraag tien jaar geleden gesteld, dan was het antwoord ronduit negatief geweest. Maar de laatste jaren heb ik mijn mening wat bijgesteld. Ik begin de sport steeds meer te appreciëren, al reik ik qua kennis nog niet aan de enkels van mijn vader. Op dat vlak is hij een wandelende encyclopedie. Papa weet er echt álles over. Maar ik heb de fiets wel als ontspanning ontdekt. Ik maal nu zelf tochtjes van 60, 70 kilometer. Als wielertoerist, maar veel verder waag ik me niet. Ik ga nu al soms dood in het zadel.”

Je kan onmogelijk verbergen dat je de ‘zoon van’ bent. De gelijkenis met je vader is treffend. Word je vaak over hem aangesproken?

“Dat gebeurt inderdaad regelmatig, ja. Maar ik pak er nooit zelf mee uit. Toen ik op mijn huidige job startte, heb ik er met geen woord over gerept, maar na twee dagen wist iedereen wie mijn vader was.”

Ergert je dat?

“Neen, totaal niet. Ik ben trots op mijn papa en wat hij allemaal bereikt heeft. Het enige minpunt is dat ik soms anders bekeken wordt en iedereen ervan uit gaat dat ik alles over koers ken. Dan vragen mensen me wie de Ronde Van Vlaanderen of Parijs-Roubaix zal winnen. Daarvoor zijn ze bij mij aan het verkeerde adres.”

Hoe kijkt je vader naar je potentiële carrière als helipiloot?

“Hij is trots op mij, daar ben ik van overtuigd. Toen ik mijn brevet behaald had, plaatste hij het nieuws op zijn sociale media en wanneer mensen hem naar me vragen, zal hij altijd vertellen dat ik een helikopter mag besturen. Hij was ook mijn allereerste passagier en ik breng hem regelmatig ergens naartoe. Als zakenman moet papa vaak snel van de ene plek naar de andere raken. Dan ben ik met veel plezier zijn privétaxi. Maar eerst zo snel mogelijk als commercieel helipiloot door het leven kunnen stappen. De coronacrisis zorgt voor een extra stevige kasseistrook op het parcours, maar ik zal niet onderuit gaan .”