The RG’s uit Tielt: “We smijten ons en zien elk optreden als ons laatste”

Wie The RG’s aan het werk ziet, krijgt een trio dat zich helemaal geeft op het podium. Van zoet zweverig tot keihard, hun muziek gaat alle richtingen uit. “Als we op het podium staan, smijten we ons helemaal. Na elk optreden zijn we compleet leeg.”

In 2013 zag de band The RG’s het levenslicht. Het was Heulenaar Wouter Vandaele die met het idee kwam om de band op te richten. “Ik ging nog op zoek naar een drummer en kwam zo bij Stijn Decoene terecht”, zegt Wouter. “In een ver verleden hadden we nog samengespeeld. Zo werd The RG’s eigenlijk geboren. De naam kwam nog uit een vorig project, met een andere blueszanger. Toen was de naam Mister Van and the RG’s. Het eerste deel van de bandnaam heb ik laten vallen. Het bekt gewoon goed.”

Bassist

Het duo bracht stevige gitaarblues, toen nog zonder bassist. Wat later kwam Jens Vanhee op de proppen. “Ik kende Stijn al van in de band Giant Wolf”, legt Jens uit. “Na het vertrek van enkele leden werd die ontbonden en zat ik zonder band. Toen The RG’s op zoek ging naar een bassist kreeg ik op een zomeravond de vraag om die plek in te vullen. Dat was voor mij niet zo evident, want ik was eigenlijk een gitarist en geen bassist. Maar uiteindelijk maakt het voor mij niet zoveel uit welk instrument ik bespeel, als ik maar muziek kan maken.”

Als we er dan toch een genre op moeten plakken, dan kan je het gerust noiserock, postgrunge, postpunk en stoner noemen

De bandleden leerden elkaar beter kennen en zochten naar een goede dynamiek. “We repeteren wekelijks intensief met zijn drieën“, gaat Wouter verder. “Soms kan dat zelfs tweemaal per week zijn. Maar voor de band was het in het begin helemaal anders werken toen we ineens met z’n drieën waren. We waren eigenlijk een nieuwe band geworden en dat was toch een belangrijk keerpunt in het bestaan van The RG’s.”

Genres

Intussen speelt de band heel wat meer dan enkel gitaarblues. “De muziekkeuze is een samensmelting van ons drieën”, legt Wouter uit. “Jens heeft een heel gevarieerde muzikale achtergrond. Melodieën en sfeer zijn heel belangrijk voor hem. Stijn is eerder fan van rock- en stonerbands. Ikzelf heb dan weer een achtergrond in vuile garagerock, blues, postpunk en hardcore. Maar als we er dan toch een genre op moeten plakken, dan kan je het gerust noiserock, postgrunge, postpunk en stoner noemen.”

De bandleden schrijven allemaal thuis aan nieuwe songs. “We leggen elk apart basisstructuren vast of zoeken naar riffs“, geeft Jens mee. “Die nemen we dan op en zenden we door naar elkaar. Tijdens een repetitie werken we daar dan aan voort. Als we er alle drie iets in horen, werken we het uit.”

De gitaar moet voor de laagjes en dromerigheid zorgen

“We spreken af dat we met de snaarinstrumenten bijna nooit dezelfde partij spelen”, vult Wouter aan. “Soms wordt een gitaarriff op de bas gespeeld. Of omgekeerd. Eigenlijk zijn we met twee gitaristen, maar spelen we als één met dikke snaren. Fantastisch toch? De gitaar moet voor de laagjes en dromerigheid zorgen. Stijn verzorgt de drumpartijen.”

Wouter zet ook de zanglijn op de muziek. “Eerst zing ik wat melodieën op de muziek. Tot net voor de opnames wordt dan aan de tekst geschreven. Tot nu gaan die over dood, rouwen, verlies, ziekte en verslaving. Voor onze derde plaat willen we minder over persoonlijke, maar eerder over maatschappelijk gerichte thema’s schrijven.”

Emoties en woede

Dat de platen tot nu toe heel persoonlijk waren, bewijst ook het favoriete nummer van Wouter. “My friend Ed schreef ik voor mijn overleden vader. De tekst vloog uit mijn pen. Het is een postpunk nummer en op het einde van het nummer spelen we volledig instrumentaal, zweverig en melodieus. De laatste noten hakken we erop los. Je kan emoties en woede écht kwijt in muziek.”

De bandleden genieten ervan als het publiek mee uit de bol gaat. “Als er interactie is met het publiek, dan smijten we ons echt en komen we het best tot ons recht“, geeft Jens mee. En het publiek meekrijgen, daar is The RG’s kampioen in. “Niet moeilijk”, lacht Wouter. “Met een zanger met ADHD, een bassist met zijn bas tot aan zijn enkels en een pitbull op de drums is dat geen enkel probleem. Ieder optreden zien we als ons laatste.”

(Lien Depauw)