Televisiemaker Eric Goens: “Ik merk dat mijn zoon op mij lijkt. Helaas voor hem”

Maak kennis met Eric Goens. Rebel in elke vezel van zijn lijf. Een vat vol verontwaardiging en nieuwsgierigheid. Televisiemaker, en daarin één van de beste. Zie Kroost en Die Huis. Koksijdenaar ook, een kind van de zee. Toekomstige vijftiger, wat hem zorgen baart. Wij hebben een openhartig gesprek over leven en werk.

Vrijdagmiddag 15 uur. Eric Goens komt mooi op tijd aangewaaid. Zelfs een kater weerhield hem er niet van de oversteek van Bertem, Vlaams-Brabant, naar ‘t zèètje te maken. “Studenten en Krant van West-Vlaanderen: als die vragen om een interview, weiger ik nooit”, zegt hij. Goens is een kind van de zee. Hij zal het meermaals zeggen. Grootvader René was garnaalvisser. “Dat was een rauwe stiel, keihard labeur. Wat hij deed had niets vandoen met de toeristische kamelen vandaag op het strand. Zijn foto hangt nog steeds op mijn kantoor.” Goens heeft nooit overwogen in zijn voetsporen te treden. Journalist worden, dát was zijn kinderdroom. “Een andere optie is er nooit geweest. Ik was zelfs proactief ongelukkig, in de veronderstelling dat het niet zou lukken.”

Was jij een braaf kind?

Neen. (lacht) Een vreselijk kind zelfs: ik wou voortdurend rebelleren. Als mijn pa zei om 12 uur thuis, dan kwam ik 6 uur later thuis. Ik heb een grote afkeer van gezag en regelgeving. Ik had dat thuis, op school, op het werk. Dat is soms lastig om mee te leven. Soms denk ik ook: ‘Eric, chill, jongen, conformeer u eens’. Maar ik kan het niet. Tegelijkertijd is die verontwaardiging wel de grote motor in wat ik doe.

Je ouders hadden een krantenwinkel. Wat als dat een slagerij was, was jij dan slager geworden?

Ik denk het niet. Ja, je kan die link leggen. Ik verslond ook alle bladen. Maar ik denk dat mijn drang naar nieuws vooral aangeboren is en later aangewakkerd door dat anarchistisch verlangen naar vrijheid. Een journalist kan zijn gedacht doen, dacht ik toen.

Waarom heb jij in Nederland journalistiek gestudeerd?

Omdat ik in België niet toegelaten werd aan de unief. Je had in die tijd naast je diploma ook een maturiteitsbewijs nodig. De directeur weigerde dat te tekenen. Die man heeft geen prettige jaren beleefd met mij. Ik ben afgestudeerd met een bonus van tachtig uur strafstudie. Weet je, verzet werkt. Eens je dat als kind doorhebt, wordt het moeilijk voor een school. Je krijgt twee uur strafstudie, maar je gaat niet. Je krijgt vervolgens vier uur, maar je gaat opnieuw niet. Zo loopt dat op. Ze kunnen je namelijk niet fysiek dwingen daarnaartoe te gaan.

Jij hebt als student ook eens de voorpagina van de Libération gehaald.

Dat klopt. Na Tilburg heb ik een jaar Politieke Wetenschappen gestudeerd in Parijs. Jean-Marie Le Pen (toenmalig leider van het extreemrechtse FN, red.) kwam een lezing geven. Althans, dat dacht hij. Wij hebben beslist dat dat niet zou doorgaan. We trokken die ochtend met enkele studenten naar de markt en kochten alle overrijpe tomaten op. We lieten hem eerst de zaal binnenkomen en daarna begon de tomatage. Pas op: die man wou eerst niet plooien, hè. Dat was wel straf. Pas na tien minuten kon hij niet anders dan vertrekken. De tomaten bleven komen.

Ik heb één keer mijn positie misbruikt. Ik wou mijn moeder bellen in Peru, maar Buitenlandse Zaken kon niet zeggen in welk ziekenhuis ze lag

Ben jij daar fier op?

Ja. (grijnst) Is dat de meest democratische manier om je ongenoegen te uiten? Neen. Ik zou dat vandaag ook niet meer doen. Maar een student heeft de morele plicht om buiten de lijntjes te kleuren. Het is trouwens stoem dat ik die krant niet meer heb. Die had een ereplaats moeten krijgen in mijn living.

Ben je een gelukkig man vandaag?

Ja, gij. Ik heb een fantastische vriendin en vier prachtige kinderen. Al moet ik eerlijk zijn: mijn geluk is onlosmakelijk verbonden met mijn werk. Ik amuseer mij in wat ik doe. Klinkt cliché, hè. Maar het is zo.

Jij maakt vaak portretten van mensen. Wat boeit jou in die levensverhalen?

Elke mens draagt een overvolle rugzak mee. Wat daarin zit, dát boeit mij. Waarom doet iemand iets? Wat zijn de invloeden? Dat gaat over de essentie van het leven. Ik ben niet in iedereen geïnteresseerd. Voor Die Huis bijvoorbeeld moet ik het gevoel hebben dat ik de gast graag kan zien, ook al ken ik die niet. Een Filip Dewinter zou daar niet passen. Ik moet affiniteit voelen. Dat hoeft daarom geen politieke of religieuze verwantschap zijn.

Zou jij overtuigd kunnen worden om naar Die Huis in Zuid-Afrika te reizen voor een inkijk in je ziel?

Zeker niet. Dat is ooit eens voorgesteld, maar ik zei meteen: not in a million years laat ik mij 24 uur interviewen door zo’n ambetanterik. (lacht) Ik wil liever niet dat het over mij gaat. Daarom weiger ik vaak interviews en doe ik nooit mee aan spelprogramma’s. Toen ik met Kroost begon, wou de zender mij wél in beeld. Goens moest een merk worden. Ik wou dat niet. Ik heb gelukkig kunnen volharden. In Kroost en Niveau 4 kom ik nooit in beeld, in Die Huis af en toe. En zie het absurde resultaat: net die drie programma’s hebben ertoe geleid dat Goens een merk is geworden.

Wie is Eric Goens?

Privé

Geboren in Nieuwpoort op 21 april 1969. Zoon van Hugo Goens en Rogianne Gaytant. Groeide op langs de Zeelaan in Koksijde. Studeerde Journalistiek in Tilburg en Politieke Wetenschappen in Parijs. Vader van vier: Lou (23), June (20), Julia (8) en Rik (6). Woont met zijn vriendin in Bertem.

Loopbaan

Was van 1991 tot 2001 de basketbalman van Canal Plus. Was van 2001 tot 2011 hoofd van de nieuwsdienst van VTM. Startte in 2013 met Het Nieuwshuis dat programma’s maakte zoals Kroost, Het Huis, Bargoens en Niveau 4.

Wat is de grootste tegenslag geweest in je leven?

Behalve het overlijden van mijn moeder ben ik gespaard gebleven van tegenslag. En zelfs dat kan ik plaatsen. Ik ben daarin een rationeel man. Je ouders sterven, dat hoort bij het leven. Al was het in haar geval veel te vroeg, ze was amper 64 jaar, en op een absurde manier. Een busongeval in Peru. Wrong time, wrong place. Ik troost mij met de gedachte dat zij die dood zou verkiezen boven de dood in een ziekenhuis tien jaar later.

Jij was in die tijd hoofd van de VTM-nieuwsdienst.

(knikt) Ik kreeg telefoon van Buitenlandse Zaken. Een busongeval in Peru, een Belg betrokken. Ik begon al meteen de redactie op scherp te zetten. Bleek dat die niet belden voor de baas, maar voor de zoon van een slachtoffer. (zwijgt even) Nu, aanvankelijk was het zo erg niet. Ze had iets aan haar schouder. Ik heb toen voor één keer mijn positie misbruikt. Ik wou haar bellen, maar Buitenlandse Zaken kon me niet zeggen in welk ziekenhuis ze lag. Ik heb mijn researchers dat laten opzoeken. Een halfuur later hadden we haar al gevonden.

Wat heb je haar nog kunnen zeggen?

De gewone dingen. Hoe het gaat. Haar schouder was uit de kom. Ze zou geopereerd worden. Ik hoorde wel dat haar ademhaling moeilijk ging. Maar dat zei ze niet. Mijn moeder was van geen kleintje vervaard. Ze had al drie keer darmkanker overwonnen. Nu, ik was toch niet helemaal gerust. Ik heb die vrijdag een vliegticket geboekt voor de dag nadien. Vlak voor ik zou vertrekken, stond de politie aan mijn deur. Uw moeder is overleden, zeiden ze. Eenmaal onder verdoving is een klaplong haar fataal geworden.

Lijk jij als vader op jouw ouders?

Neen, niet echt. Mijn kinderen mogen buiten de lijntjes kleuren. Ik wil eerder hun kameraad zijn dan hun vader. Ik merk trouwens dat mijn zoon op mij lijkt. Helaas voor hem. (lacht)

Waarom wil jij niet over seks praten met je oudste dochters?

(lacht luid) Die trienen hebben dat eens gezegd in een interview met Humo. Neen, dat hoort bij het spel dat wij spelen. Ik ben een speelse en afwijkende vader. Maar als ze over seks beginnen, doe ik onnozel. Nu, die willen daarover niet écht praten met mij, hoor. Mocht dat wél het geval zijn, dan zou ik dat ook doen.

Jij wordt vijftig volgend jaar.

Shut the fuck up. (lacht)

Je antwoord is dus ja, dat doet iets met jou?

(knikt) Voor het eerst in mijn leven. Je zit nu sowieso voorbij de helft. Dat doet nadenken. Ik ben trouwens al heel mijn leven een hypochonder. Ik zou elk pijntje linken aan een vuile ziekte. Gelukkig deprimeert mij dat niet. Integendeel zelfs: het verplicht mij om te genieten van elke dag. En zie eens hoe mijn pa tekeer gaat. Die man is tachtig, maar leeft als een Bourgondiër met vier hoofdletters B.

Ik heb een grote afkeer van gezag en regelgeving

Jij gaat nu een reeks maken over oorlogsmisdadigers en hun nazaten. Vertel.

Twee jaar geleden kreeg ik van een man het verhaal te horen van het Argentijnse dorp Bariloche, waar niet alleen Duitsers naartoe vluchtten na de Tweede Wereldoorlog, maar ook Vlaamse collaborateurs. Ik ben me gaan verdiepen in die verhalen en wat daaruit is gekomen is zó fascinerend. Neem nu kunstenaar Antoon Maes. Die veranderde daar zijn naam naar Antonio Maez. Hij is in no time uitgegroeid tot één van de meest gevierde kunstenaars van Argentinië. Pas na zijn dood is zijn échte afkomst ontmaskerd. Ik heb met vele nazaten gepraat. Sommigen schamen zich, anderen willen begrijpen. Het is die worsteling die ik met de reeks wil blootleggen.

En wat met Die Huis, komt er een derde seizoen?

Neen. Of toch niet in Zuid-Afrika. De formule is niet uitgehold. We gaan dat dus niet weggooien. Maar we zoeken een nieuwe locatie.

Das Haus?

(lacht) Iedereen zegt dat. Maar ik heb geen idee vanwaar dat komt.

(Paul Cobbaert)

Wat mist Eric van de kust?

De zee

“Ik ben een kind van de zee. Hoe misbruikt dat begrip ook is, het klópt gewoon. Ik kan dat zelfs niet uitleggen. Geef mij een kwartier aan de zee en alle stress verdwijnt. Ik hou ook van zeilen. Dan wil ik dicht tegen de zee plakken. Die mix van wind en water in je gezicht is één van de fijnste sensaties. Dan word ik helemaal zen. Mijn zeiltocht begint pas als het land uit zicht is. Dan haal ik de zeilen naar beneden om gewoon even te dobberen. Lui zijn is trouwens mijn meest gekoesterde talent. Ik kan het helaas zelden gebruiken. (lacht) Ik ben nu volop bezig die liefde voor de zee door te geven aan mijn zoon. Dat is me niet gelukt met mijn dochters.”

Le Barbu

“Ik heb een aanzienlijk deel van mijn leven doorgebracht in Le Barbu, het meest fascinerende café ooit. Ik zat daar zowat elke vrijdag-, zaterdag- en zondagavond. Dat was op de zeedijk, in een kelder onder een tearoom. Echt een onwaarschijnlijke plek. Dat werd toen uitgebaat door twee broers, de dandy’s van Koksijde. Dat waren schijnbaar onaantastbare mannen die op hun twintigste al investeerden in vastgoed.”

Dierendonck

“Ook al ben ik maar een kwartier in Koksijde, ik moet naar slagerij Dierendonck kunnen. En als ik meer tijd heb, ga ik ook naar het restaurant. Je ziet de passie van die mensen van dat vlees afdruipen. Ik ben nochtans geen grote vleeseter, maar dát kan ik niet laten. En voor alle duidelijkheid: ik heb géén aandelen in die zaak.” (lacht)

Appartement

“Was ik in Koksijde blijven wonen, dan speelde ik elke dag vier uur kwijt. De afstand met Brussel en Antwerpen, waar het allemaal gebeurt voor mij, is gewoon te groot. En dan het vreselijke verkeer nog. Maar omdat ik de band niet wou loslaten, heb ik wel een appartement gekocht. Met zicht op zee én op de klok op de dijk. Die klok is gemaakt door mijn moeder, die kunstenares was. Dat appartement is echt mijn grote koninkrijk. Soms kom ik er drie keer per maand, soms helemaal niet. Dat hangt af van mijn werk. Maar als ik er niet ben, dan mis ik het.”