Team Claudine als eerste ingeschreven: “Levensloop is veel meer dan wandelen en lopen”

“Levensloop is niet alleen maar lopen en wandelen. Daar wordt geweend, daar wordt gelachen.” Aan het woord is Claudine Van Overbeke, die vecht tegen borstkanker. Zij is ook een vechter voor Levensloop. Ze was dit jaar de eerste die zich voor het evenement inschreef. Tijdens die loop- en wandelwedstrijd zamelt men geld in voor kankeronderzoek en steekt men tegelijk kankerpatiënten een hart onder de riem. “Dit jaar zal ik zelf al enkele rondjes kunnen wandelen”, glundert Claudine.

Claudine kreeg de diagnose van borstkanker op 19 december 2017. Haar laatste behandeling was tien weken geleden. Maar dat wil niet zeggen dat ze genezen is, die zekerheid zal ze net als de meeste kankerpatiënten pas een tiental jaren later hebben. De kanker was uitzonderlijk agressief, de kans dat de ziekte terugkeert is dus allesbehalve onbestaande. Toch kiest Claudine ervoor om positief te blijven.

Hoe ga je daarmee om als je die diagnose krijgt?

“Ik heb het eigenlijk zelf ontdekt. Ik ben dan onmiddellijk naar de huisarts geweest en die wist mij al te vertellen dat het niet goed was. Mijn eerste reactie na alle onderzoeken was dat ik zo snel mogelijk geopereerd wilde worden. Maar dan had ik met oudejaarsavond in het ziekenhuis gelegen. De dokter heeft dat dus afgeraden. Hij wilde dat ik thuis nog van de feestdagen zou genieten.”

Is dat gelukt?

“Ik ben uiteindelijk blij dat het zo gegaan is. Het hangt wel als een donkere wolk boven je gezin. Er werd geweend, maar eens dat iedereen binnen was hebben we er niet meer over gesproken en gevierd zoals dat hoort.”

Hoe ging je gezin ermee om?

“Mijn man kon daar heel moeilijk met iemand over spreken. Hij vluchtte in zijn werk. Mijn twee oudste kinderen hadden een vriendin, waarbij ze terecht konden. Maar mijn dochter zat hier ook thuis tussen vier muren. Een week of twee voor ze terug naar school moest is ze volledig ingestort. Ik heb dan gebeld met school en ze hebben haar daar heel goed opgevangen.”

Wat was voor jou het moeilijkste aspect van je ziekte?

“Ik was van het idee: die ziekte heb ik en ik moet erdoor. Ik dacht maar aan één ding, dat ik wilde genezen. De andere optie heb ik zelfs nooit overwogen. Maar ik wilde wel nog altijd kunnen klaarstaan voor iedereen zoals ik dat vroeger deed.”

“Vreemden die midden in de nacht rondjes komen lopen voor jou? Dat geeft enorm veel kracht”

“Dat is het moeilijkste, want dat lukt gewoon niet meer. De vermoeidheid blijft heel lang hangen. Ik was een heel bezige bij en het heeft mij bijna een jaar gekost om te luisteren naar mijn lichaam en te aanvaarden dat alles niet meer lukt zoals ik het wil. Maar ik ga er nog altijd vanuit dat ik volledig zal kunnen herstellen.”

Waar haal jij de moed om zo hard te vechten?

“Ik doe dat voor mijn kinderen en mijn gezin, die mij door dik en dun gesteund hebben. Je kan wel echt maar weten wat het is als je het zelf meemaakt. Ik heb heel veel steun gekregen van een vriendin die acht jaar geleden ook borstkanker heeft gehad. Ik steunde haar toen ook, maar pas als je het zelf meemaakt weet je wat het is en wat het vraagt van je lichaam. Je staat voor een berg en ziet er geen doen aan om die berg te beklimmen.”

Had je er ooit bij stilgestaan dat zoiets jou kon overkomen?

“Nee dat was een ver-van-mijn-bedshow. Ik nam nochtans al twee jaar deel aan Levensloop Kortrijk. Eerst met De Baanbrekers voor mijn vriendin die kanker had. Het eerste jaar waren dat alleen mijn dochter en ik. Maar vorig jaar stelde ik in de voetbalclub van mijn dochter voor om mee te doen.”

“En dan zijn daar twee ouders van een speler rechtgestaan, die zeiden: ‘we gaan een eigen team opstarten nu jij zelf getroffen bent door kanker’. Ik zei onmiddellijk dat dit niet kon omdat we moeten spelen op zondag. Maar de voorzitter heeft die match dan speciaal verplaatst. Uiteindelijk hebben er 106 mensen met ons team meegedaan. We hebben net geen 2.000 euro ingezameld.”

Wat deed dat met jou?

“Dat is een enorme boost geweest. Ik zat toen midden in mijn zware chemobehandeling. Maar toch ben ik daar 24 uur gebleven. Ze hadden zelfs een veldbed en een slaapzak voorzien voor mij. Er zijn mensen langs geweest die ik echt niet kende, jonge gasten die speciaal midden in de nacht uit Gent en Lokeren kwamen.”

“Vreemden die midden in de nacht rondjes komen lopen voor jou? Dat geeft kracht. Je kan je niet voorstellen wat dat doet. Volgens mijn man heb ik nog weken later erover verteld aan iedereen die het wilde horen.”

“Levensloop is niet alleen maar lopen en wandelen. Ze noemen ons daar ook vechters en richten een dorp in, waar je als vechter verwend wordt met massages en workshops. Daar wordt geweend, daar wordt gelachen. Dat geeft zo’n warm gevoel.”

Dit jaar schreef je als eerste in?

“Ja, we willen het dit jaar graag nog beter doen. Ik hoop dat de hele voetbalploeg zich weer wil inzetten. Zelf zal ik nu ook een paar rondjes kunnen wandelen. We worden dit jaar gesponsord door Lutosa. Mijn schoondochter werkt daar en zij sponsort 800 kilo frietjes die wij mogen verkopen ten voordele van Levensloop. We willen een nog groter bedrag inzamelen, zodat elke vechter weet dat hij of zij er niet alleen voor staat.”

Claudine Van Overbeke is getrouwd met Danny Duchi. Ze hebben samen drie kinderen. Twee zonen van 27 en 24 jaar en een dochter die 19 jaar oud is. Zelf is Claudine 51 jaar. Zij en haar gezin wonen in Bavikhove. Claudine volgde als tiener de lerarenopleiding Snit en Naad in Tielt. Claudine werkt op dit moment niet, zodat ze zich volledig kan focussen op haar herstel. Maar als haar gezondheid het toelaat wil ze graag weer aan de slag bij het PTI (Provinciaal Technisch Instituut) in Kortrijk, waar ze de koude keuken en de bediening over de middag verzorgt. Claudine steekt zoveel mogelijk van haar vrije tijd in de voetbalclub van haar dochter, SW Ladies Harelbeke. Zes weken na haar operatie ging ze weer mee om naar matchen te kijken en voor de meisjes te zorgen.

(Annelies Nollet)