Gotham heeft zijn Batman, Queens kan rekenen op Spiderman en ook in Sint-Pieters-Kapelle is een superheldin aan de slag. Alleen draagt ze geen cape en rijdt ze niet rond in een blitse wagen. Als pleegmoeder ontfermt Mireille Sys (53) zich al meer dan 30 jaar over kinderen die leven in precaire situaties. “Meer dan 200 bengels nam ik al onder mijn vleugels en met bijna iedereen heb ik nog steeds contact. Uit het oog, maar niet uit het hart!”
Mama of papa worden, is veel meer dan alleen maar luiers verversen of een flesje geven. Als ouders moeten een veilige en zorgzame omgeving maken, waar kinderen kunnen groeien en bloeien. Wanneer het volledig fout loopt, kunnen sociale werkers zich beroepen op een netwerk van pleegouders die zich zonder aarzelen inzetten voor de meest fragielen uit de maatschappij.
“Ik kreeg het met de paplepel mee”, klinkt het met een stem, even warm als Mireilles persoonlijkheid. “Mijn moeder was ook pleegmama en het was steeds een bonte bende in huis. Toen ik mijn ventje leerde kennen, zei ik hem meteen dat ik absoluut geen kinderen wilde. Ik had er genoeg van, maar na amper een jaar was het gemis te groot. Ik miste kinderen om me heen en dus was het een logische stap om me ook als pleegmama te engageren.”
In 1988 zette ze de stap en ondertussen vonden al meer dan 200 kinderen een veilige haven bij Mireille. Toch valt het op dat er enkel meisjes rondhuppelen.
Zoon verongelukt
“Een bewuste keuze” pikt ze in. “Helaas verloor ik mijn zoon in een auto ongeluk. Hij was mijn held, een harde werker die niet dronk of domme dingen deed. Mijn wereld stortte in toen men me kwam vertellen dat hij er niet meer was. Ik heb toen ook besloten om geen jongens meer op te vangen. Mentaal blijf ik met het idee leven dat ik niet meer kan zorgen voor mijn eigen zoon, dan moet ik het voor een andere zoon ook niet doen.”
Tante Mireille, zoals de kinderen haar noemen, vervult de rol van moeder maar wil niet zo genoemd worden. “Ik maak het altijd meteen duidelijk dat ik hun mama niet ben”, klinkt het. “De kinderen hebben maar één mama en dat ben ik niet. Op die manier kan ik ook met de biologische ouders steeds goed in contact blijven. Je moet begrijpen dat de kinderen hier terechtkomen omdat er een probleem was, het is nooit goed nieuws. Als je dan nog eens in conflict leeft met de ouders, omdat ze je als de vijand bekijken, dan raak je helemaal nergens.”
Contact behouden
De voorbije 30 jaar bouwde Mireille meer dan solide banden op met de kinderen die ze thuis kon opvangen, banden die nog steeds worden opgefrist. “Enkele van de kinderen zijn ondertussen al redelijk ver verhuisd, tot in een paar uithoeken van Frankrijk toe”, sluit ze af. “Toch bellen ze me minstens nog maandelijks en met heel wat onder hen heb ik zelfs nog wekelijks contact. Toen een van hen net mama was geworden, belde ze meteen naar mij. Pas later bracht ze haar eigen ouders op de hoogte. Het was voor haar de normaalste zaak van de wereld dat ze eerst belde naar Tante Mireille, dat doet toch wel iets met een mens.”
(CL)
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
