“Als ik al anders ben, dan is het omdat ik geen andere keuze heb. Ik heb een zeer hobbelig parcours afgelegd in mijn minder recente verleden,” aldus Tamara Tanghe, die nu drie jaar het eigenzinnige en heel sfeervolle café ‘Barcyclette’ uitbaat in de oude gebouwen van het woon-zorgcentrum Sint-Vincentius die volgend jaar tegen de vlakte gaan. Wat ze ten zeerste betreurt.
Op school ging het in het middelbaar nog goed, ik volgde Latijn – Moderne Talen. Maar daarna heb ik van alles uitgeprobeerd. Eenmaal ik ging werken, was het niet anders. Niet dat ik ergens spijt van heb. De keuzes die ik vroeger heb gemaakt, hebben me gemaakt tot wie ik ben. Ik probeer gewoon met een open blik in het leven te staan en iets mee te pikken van alles wat ik doe. Ik word 44, maar in zekere zin voel ik me nog altijd 20 jaar en denk iedere keer: wat gaan we nu eens doen? Het begint allemaal pas. Tegelijk ben ik nogal bezig met de eindigheid van het leven. Vandaar dat ik niet te veel plan.”
Liever eigen baas
Het was de eerste keer in haar leven dat Tamara zelfstandig werd, toen ze drie jaar geleden haar café begon. “Ik deed het vooral omdat ik niet graag te horen krijg van iemand anders wat ik moet doen”, zegt ze over de stap die ze toen zette. “Als iemand zich boven mij stelt, word ik kregelig. Ik heb zeker niet altijd gelijk, maar ik loop liever met mijn kop tegen de muur door mijn eigen inschattingsfouten dan dat iemand zegt wat ik moet doen. Zelfstandig zijn, is ook niet altijd makkelijk. Maar zelf kunnen beslissen wat je doet, is een ongelofelijke luxe, die ik niet vlug meer zal afgeven.”
“Ik heb hier een beetje mijn eigen wereld gemaakt, een sfeer waarin ik anderen uitnodig. Mensen kunnen hier even landen, mogen hier zijn wie ze zijn. Wil je babbelen, babbel dan. Wil je dat niet, geen probleem. Je mag hier zitten zolang je wil. Ik ga ook niet de hele tijd zitten kijken: hoeveel heb je al gedronken? Dat doe ik niet. Alles wat ik hier doe of hang, is heel erg ‘ik’. Als ik een oude foto zie met een verhaal erachter, dan krijgt die een plekje. Ik leg elke dag een oud boek op de toog en ik zie mensen erin bladeren, kijken en lezen. Ik vind het zalig dat je iets kunt creëren waarin je de ander kunt meetrekken.” En ze wijst naar een foto die ze heeft laten uitvergroten. Gevonden op een rommelmarkt. En het voorwerp van een lang vervolgverhaal. De mensen die erop staan, zijn intussen in het café langs geweest. En nog altijd komen er door dat ene beeld mensen binnen en verhalen naar boven.
Melancholische kant
“Dat is hier deel van een voormalig rusthuis. Mensen hebben hier samengeleefd en zijn hier gestorven. Er zijn hier al heel veel energieën door gegaan. Ik vind het een privilege om hier iets te mogen doen. Die oude foto’s passen hierin. Ik kan heel hard geraakt worden door iets wat ik vind op de rommelmarkt. Dat kan een oude handtas met een boodschappenlijstje erin zijn. Ik ga dan niet per se de handtas kopen, maar ik pik wel het boodschappenlijstje eruit. Zulke dingen raken me wel. Ik heb een heel sterke melancholische kant.”
Alles mag dan tijdelijk zijn wat ze doet, wat Tamara ook raakt is dat er binnenkort een einde komt aan het verhaal van Barcyclette. Ze had intussen gehoopt op meer. “Ik heb onlangs de melding gekregen dat de nutsvoorzieningen kunnen gegarandeerd worden tot juni 22. Dus we hebben nog de lente. Intussen ben ik op zoek naar iets anders. Wat het moet zijn? Dat weet ik niet zo goed. Ik weet wel wat het niet moet zijn. Liever iets dat een beetje onbestemd is dan iets wat bestemd is. Ik ben ervan overtuigd dat je op iedere plek wel iets kan maken dat de moeite waard is. Zelfs van een garage kan je een fantastische plek maken. Maar als er mensen zijn die weet hebben van een ruimte waarmee iets te doen valt, is een seintje altijd welkom.”
Klein en bekrompen
Of dat noodzakelijk in Kortrijk moet zijn, daar is ze nog niet uit. Tamara heeft een liefde-haat-verhouding met de stad, geeft ze toe. “Soms is Kortrijk een klein en bekrompen provinciaal nest en dan wil ik eruit wegvluchten, maar aan de andere kant is het ook heel tof om hier rond te rijden met je fiets en de hele tijd ‘hallo’ te mogen zeggen. Het centrum is echt een dorp.”
Voor Paradise trekken ze talent van over de hele wereld aan en zien ze niet wat hier voorhanden is
“Het is trouwens gek hoeveel toeristen van over heel België de laatste tijd in Kortrijk terechtkomen. Dat is nog altijd het gevolg van corona, denk ik. En ze zijn razend enthousiast over Kortrijk. “Zo gezellig, leuk, overzichtelijk, historisch, artistiek, origineel en creatief.” Dan denk ik: wauw, de citymarketing doet zijn werk. Ik klaag daar niet over. Dat is ook voor mij zeer interessant. Maar als je lang in Kortrijk woont en werkt, kan je daar ook een beetje doorkijken. Soms is Kortrijk alleen maar een mooie affiche. Ik denk dat Kortrijk gezegend is met heel ondernemende en creatieve geesten en dat de mensen die Kortrijk besturen, soms niet inzien hoe ongelooflijk fantastisch dat is. Ik geloof dat veel van wat Kortrijk mooi maakt van onderuit komt. Voor evenementen als Paradise trekken ze talent van over de hele wereld aan en zien ze niet wat hier voorhanden is. Drie jaar geleden was er een persconferentie waarbij aangekondigd werd dat dit oude gebouw vol artistiek talent zou komen te zitten. Maar nadat de foto’s en artikels in de krant verschenen waren, keken ze niet meer naar ons om.”
Gebouw kon blijven
“Nu pakken ze uit met het nieuws dat hier een groene doorsteek zal komen en dat dit gebouw gesloopt wordt en er iets anders zal komen. Dat zal ongetwijfeld mooi zijn en ze zullen ermee kunnen uitpakken. Maar ze hadden dit gebouw, dat lang niet versleten is, ook kunnen laten staan. Erin investeren en het talent dat er opengebloeid is, kunnen blijven steunen. Daar hadden ze even hard mee kunnen uitpakken. Het is een kwestie van prioriteiten stellen.”
Alle mensen zijn gelijk, maar tegelijk zijn we ook allemaal verschillend, anders. ‘Anders’ zoomt in op mensen die bewust of onbewust afwijken van de norm. Noem ze ‘buiten gewoon’.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
